Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 20

Hann kinkaði kolli, eins og hann hefði
búizt við þessu svari.
— Og Grant Stewart, sem vinnur með
honum — hvernig líkar þér við hann?
Það varð dálítil bið á að hún svaraði:
— Mér finnst hann nokkuð einþykk-
ur, en að því er mér skilst, er hann
mesti dugnaðarmaður.
— En hvað álítur þú um hann sem
mann, Kata? sagði hann og laut fram
á borðið til hennar.
— Ég held að ég gæti aldrei treyst
honum eins og ég treysti Bern, svaraði
hún eftir stutta þögn. — Ég held að
hann sé einn af þessum gáfumönnum,
sem allt springur í höndunum á fyrr
eða síðar.
Hann sagði varlega: — Og þú heldur
að Williams sé ekki af sömu manngerð-
inni?
Hún leit á hann, uppstökk: — Nei,
vitanlega ekki. Hvert ertu eiginlega að
fara, Adrian?
— Æ, ég veit það eiginlega ekki, sagði
hann dræmt. — Ég er bara að komast
að tilfinningum þínum og viðhorfum.
Þú er hrifin af Williams, er ekki svo?
Hún fann, að hún roðnaði. Horfði
niður á diskinn sinn og svaraði: — Ég
held að „hrifin“ sé ekki rétta orðið.
Mér fellur vel við hann. Og ég met
hann mjög mikils.
— En elskar þú hann? spurði hann
létt, eins og meðal annarra orða.
— Ef manni fellur vel við einhvern
og treystir honum út í æsar, getur ást-
in gert vart við sig fyrr eða síðar, býst
ég við.
— Heldurðu það? Horfðu á mig, Kata!
Hún leit upp, og grábrúnu augun hans
mættu hennar augum, ertandi en við-
kvæm um leið.
— Þú veizt, að þú ert að bulla, —
er það ekki, sagði hann lágt. — Þú
talar eins og bók. Það kemur ekkert
veruleikanum við. Ástin er alveg óvið-
komandi reglum og kenningum, hún er
tilfinning. Hún tekur ekkert tillit til
skynsemi eða raka. Og enginn getur
flúið frá henni.
Hann laut enn lengra og stutt bil
varð milli andlitanna.
— Elskar þú Williams, Kata?
— Hún gat ekki horft í augun á hon-
um og logið um leið. Og hana langaði
að ljúga, metnaðar síns vegna og fram-
tíðarinnar.
— Nei, sagði hún loksins og ýtti frá
sér matnum. Kjúklingurinn var löðr-
andi í feiti og ógirnilegur, allt í einu.
20 FÁLKINN
— Mér Þykir vænt um að þú ert
hreinskilin, Kata. Mér þykir vænt um
að þú hefur enn ástæðu til að vera
hreinskilin, sagði hann og tók um hönd-
ina á henni. — Þú mátt ekki binda
þig, Kata, — að minnsta kosti ekki
fyrst um sinn. Það leggst í mig, að
eitthvað muni koma fyrir. Þú hefur
vonandi ekki lofað að giftast Williams.
Hún stundi upp með erfiðismunum:
— Við höfum komizt að einskonar
samkomulagi ....
— Ég met einskis allt svokallað sam-
komulag, meðan þú ert ekki gift hon-
um, Kata! Hann tók um báðar hendur
hennar og þrýsti fast að þeim. — Lofa
þú mér að giftast honum ekki — að
minnsta kosti ekki fyrst um sinn!
— Ég lofa því, sagði hún lágt og fann
að tárin runnu niður kinnarnar. Hún
var kramin, og um leið undarlega glöð.
— Það er svo margt, sem mælir móti
mér, sagði Adrian. — Ég bið þig ekki
um að treysta mér, en reyndu að var-
ast, að sambúð ykkar Williams verði
náin, og lofaðu honum engu. Ég segi
þetta ekki eingöngu af persónulegum
hug til þín, en vegna þess sem þér er
fyrir beztu, Kata. Og svo er eitt enn:
Farðu ekki heim til Dennison þó að
þau bjóði þér, en það gera þau vafa-
laust.
Hún gat ekki stillt sig um að spyrja:
— Elskar þú Fredu, Adrian?
Hann leit á hana eins og hann vor-
kenndi henni.
— Og það spyr þú um .... Kata!
Kata fór ekki til Dennisons, en Freda
kom til hennar.
Kata var að hvíla sig eftir erfiðan
dag í rannsóknastofunni og hafði hugs-
að sér að fá sér matarbita og fara svo
að hátta. Hún lá í hvílustólnum og var
að reykja, þegar bjallan hringdi. Hún
vissi, að þetta gat ekki verið Bern.
Hann hafði sagt henni að hann yrði
að vinna langt fram á kvöld. Adrian?
Hún fékk hjartslátt og var máttlaus
í hnjánum þegar hún gekk til dyra.
En það reyndist vera Freda, glæsileg
að vanda. Andlitið var fölt, en varirn-
ar mikið rauðmálaðar, eins og vant
var.
— Halló, Kata! brosti hún. — Mér
datt í hug að líta inn og rabba dálítið
við þig. Og mig langaði til að sjá íbúð-
ina þína. Mér finnst þú hefðir átt að
bjóða Rodney og mér heim upp á glas,
en þú hefur líklega ekki haft tíma til
þess ennþá.
Kata fann, að hún roðnaði. -— Afsak-
aðu, Freda, ég veit vel að ég hefði átt
að gera það. Og ég hef verið að hugsa
um það, en það hefur farið svo, að ég
hef ekki boðið neinum heim. Við höf-
um haft svo hræðilega mikið að gera
í rannsóknastofunni. Komdu inn, gerðu
svo vel.
Freda yppti öxlum. — Ég veit, að
þið hamist eins og óðir menn með þetta
leynivopn. Ég veit líka, að enginn á
að fá að vita um þetta, en sögurnar
ganga, og þær eru alltaf spennandi í
svona holu eins og þessum bæ ....
Hún brosti, er hún fór með Kötu inn
í stofuna. — Ljómandi er þetta skemmti-
legt og svo heimilislegt um leið! Þú
varst svei mér heppin að ná í þetta,
Kata!
— Já, það er víst og satt, sagði Kata.
— Má bjóða þér glas af sherry? Ég hef
víst ekki neitt annað að bjóða.
— Já, mig langar í sherry og mig
langar til að rabba við þig líka. Við
vorum svo góðir vinir, meðan þú varst
hjá okkur, — að minnsta kosti hélt
ég að við værum það.
— Ég verð þér alltaf þakklát fyrir
að þú tókst mig upp á þína arma, Freda,
sagði Kata og brosti.
Freda kinkaði kolli og dreypti á sher-
ryinu. Hún horfði út um gluggann.
— En hvað þú hefur dásamlegt út-
sýni yfir garðinn. Það er nærri því
ótrúlegt, hvað fólki tekst að láta gróa
hérna í Ástralíu, þar sem vatnsveiturn-
ar eru í lagi. Þetta er merkilegt land . . .
Kata var henni sammála um það,
en hún vissi vel, að Freda var ekki
komin þarna til þess að tala um Ástr-
alíu. Freda hafði alltaf ákveðinn tilgang
með öllu sem hún gerði.
Freda hafði tæmt annað glasið, þegar
hún sagði eins og af tilviljun:
— Jæja, svo að þú hefur heimsótt
Helgu á hverjum degi? En hvað það
var fallega gert af þér, Kata mín. Hún
er svoddan einstæðingur, veslingurinn.
Ég held hún viti ekki hverjir eru raun-
verulegir vinir hennar og hverjir ekki,
og hún lifði hræðileg bernskuár þarna
í fangabúðunum, og ég er hrædd um
að hún hafi átt mótdrægt síðan, líka.
Við vissum allt um hana, þegar við
réðum hana og ég hélt að henni mundi
létta við að finna, að hún væri í góð-
um höndum hjá okkur. Það var slæmt
að þessi kónguló skyldi bíta hana —