Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 21

kvikindið! Bara að ég gæti skilið, hvern-
ig hún hefur komizt inn í herbergið
þitt! En það er svoddan fjöldi af hættu-
legum skorkvikindum hérna í Ástralíu.
Við vitum, að þú hefðir getað orðið
fyrir þessu, Kata, en ég vona að þú skilj-
ir, að svona getur alltaf komið fyrir.
Þú skilur það — er það ekki? Freda
horfði fast á Kötu.
Kata kinkaði. — Jú, auðvitað. Og hún
hefði bitið mig, ef Helga hefði ekki
bandað henni frá mér.
— Og þess vegna finnst mér fram-
koma Helgu svo óskiljanleg, hélt Freda
áfram. — Hún fékk slæmt hitakast eftir
bitið, en það var ekki við öðru að búast.
En hvers vegna í dauðanum vill hún
ekki koma til okkar aftur? Mér finnst
þetta barnaskapur, hreint og beint. Við
erum meira en fús til að hafa hana
hjá okkur meðan hún er að ná sér. Þá
gæti hún fengið algera hvíld og stúlk-
urnar mínar hugsað um hana. Mér f innst
það hrein fásinna, að ætla sér til Ade-
laide til að hressast. Ertu ekki sam-
mála mér, Kata?
Freda hallaði sér áfram og talaði í
sig móð. Hún drap í vindlingsstúfnum
og kveikti sér í nýjum.
— Það er sjálfsagt réttast, að Helga
geri það, sem læknarnir ráðleggja henni,
sagði Kata varfærnislega.
Freda fussaði. — En þegar á allt er
litið, finnst mér hún eigi að gera það
sem hún sjálf vill. Ef hún vill koma
til okkar aftur — og Það finndist mér
óneitanlega eðlilegast, — get ég ekki
hugsað mér, að læknarnir ömuðust við
því. Mér datt í hug, að úr því að þú
hittir hana daglega, og ert auðsjáanlega
orðinn mikill vinur hennar, gætirðu
kannske komið henni í skilning um hve
miklu betra væri fyrir hana að koma
til okkar aftur.
Kata fékk sér vindling líka og hönd-
in skalf ofurlítið þegar hún kveikti í.
— Ég get vitanlega sagt henni hvað
þú álítur um þetta, Freda, en vitanlega
verður hún sjálf að fá að ráða.
— Verður hún? Freda rétti úr sér og
starði grænum augunum á Kötu. —
Ég held áreiðanlega að . . . þú getir
haft mikil áhrif á hana, því að hún
var ástfangin af bróður þínum. Jú, góða
mín, við vitum það öll. Það er svo að
sjá sem þau hafi kynnst einhversstaðar
í Evrópu, og þau fundu hvort annað.
Það var víst ekkert alvarlegt — að
minnsta kosti ekki af hans hálfu. Þú
veizt að ég þekkti bróður þinn vel, og
ef þetta hefði verið eitthvað alvarlegt,
mundi hann eflaust hafa sagt mér það.
Ungar stúlkur geta stundum verið mikil
flón í því tilliti. Það þarf ekki annað
til en piltur sýni þeim hugulsemi, þá
halda þær strax, að hann sé bálskotinn
— ekki satt, Kata?
Kata velti fyrir sér hvort þetta væri
sagt til ögrunar, en hún svaraði aðeins:
— Það er hugsanlegt, að ungum stúlk-
um þyki gaman að halda að piltur sé
skotinn í þeim, þótt hann sé það ekki
í raun og veru.
Freda kinkaði kolli. — Ungar stúlk-
ur ímynda sér svo margt! Þegar um
ást er að ræða, er það ótrúlegt, hvað
þær geta látið sér detta í hug. En það
var nú Helga og framtíð hennar, sem
við vorum að tala um.
— Já, ég vil fúslega gera hvað sem
vera skal til þess að hjálpa Helgu, sagði
Kata rólega.
Auk þess sem Kötu var vel til Helgu,
fann hún til persónulegrar ábyrgðar á
henni, eftir að hún hafði lesið bréfið
frá Frank. Freda hafði sagt, að þetta
hefði ekki verið alvarlega meint af
Franks hálfu, en Kata vissi betur.
— Helga hefur ágæta möguleika til
þess að eiga góða ævi hérna, hélt Freda
áfram, alvarleg. — Ef hún vill ekki
halda áfram heimilisstörfunum, getur
Rod útvegað henni góða stöðu í Flug-
félaginu. Hún er bráðgreind. Ég veit vel,
að hún þarf talsverðan tíma til að jafna
sig — bæði andlega og líkamlega. Það
er ekki eingöngu vegna þess að ófétis
kóngulóin beit hana, — ég er viss um
að hún var afar veikluð á taugunum
þegar hún kom hingað. Ef hún kemur
til okkar, getur hún hvílt sig í garðin-
um allan daginn, og við skulum gera
okkar bezta til þess að henni líði vel.
Freda drap í vindlingnum og stóð
upp, eins og allt væri afráðið og út-
kljáð.
— En ef hún hefur afráðið að fara
til Adelaide, er ég hrædd um að ég
geti engin áhrif haft, af eða á, sagði
Kata.
Freda glápti á hana. Augun voru hörð.
— Ég hugsa, að þú getir ráðið miklu,
Kata, og ég er viss um að þú vilt vinna
með okkur, þegar þú hefur hugsað mál-
ið betur. Okkur kom saman um að þér
væri í hag að gera þitt ítrasta til að
hjálpa okkur?
Orðin voru ekki hótandi, í sjálfu sér,
en það var ótvíræð hótun í hreimnum.
— Ég held samt, að ég geti ekki talið
Helgu hughvarf, ef henni er þetta þvert
um geð, sagði Kata rólega. — Og mig
langar heldur ekki til að reyna það.
— Það væri raunalegt, ef þú yrðir
að hætta starfinu þínu hjá Bern, finnst
þér það ekki? sagði Freda kuldalega.
— Bern veit allt um Frank — að
minnsta kosti það, sem við vitum, sagði
Kata.
Hafi Freda orðið hissa, lét hún að
minnsta kosti ekki á því bera. — Það
eru til hærra settir menn en Bern, sem
kannske hefðu gaman af að kynna
sér málið, sagði hún.
Nú var Kata ekki í vafa um, að verið
var að ógna henni. Og síðar mundu
eflaust koma fleiri hótanir, sem vissu
að mikilsverðari málum en því að hjálpa
til að hindra að Helga færi til Adelaide.
Var það áformið, að þjarma svo að
henni, að hún yrði að lokum fús til
að ljósta upp leyndarmálum, sem vörð-
uðu öryggi landsins? Sir Alexander
hafði ráðlagt henni að tala við Adrian,
ef einhver vandi steðjaði að. En hann
vissi ekki það sem Kata vissi: að Ad-
rian var vildarvinur Dennisons. Hún
áleit enn, að sá eini sem öruggt væri
að tala við í trúnaði, væri Bern. Hann
vissi um Frank og hann var tryggur
eins og tröll. Hún hafði lofað að koma
til hans með allar sínar áhyggjur.
En hún vissi, hve önnum kafinn hann
var núna við þetta fjarstýrða skeyti.
Hún gat ekki betur séð en að Stewart
og Bern væru nær allan sólarhringinn
í rannsóknastofunni. Hún sá hann sjald-
an utan vinnutímans, og þó hann væri
alltaf alúðlegur, virtist hann ekki geta
um annað hugsað en rannsóknir sínar.
Samt fékk hún tækifæri til að tala
við hann um Fredu, og að sér fynd-
ist að Freda hefði í hótunum við sig.
Hann virtist ekki leggja mikið upp úr
því sem hún sagði.
— Ég get ekki séð að það skipti
nokkru máli, hvort Helga fer til Ade-
laide eða ekki, sagði hann. — En per-
sónulega er ég þeirrar skoðunar, að
henni væri bezt að fara beint til Denni-
sons og verða þar. Hún er farin að hress-
ast mikið, og það virðist þarflítið fyrir
hana að fara til Adelaide.
— En hún vill það helzt, Bern, sagði
Kata. Svo bætti hún við:
— Ég held, að hún sé hrædd við að
fara til Dennisons aftur.
— Ég veit, að hún fékk taugaáfall út
af þessari kónguló, sagði Bern. — En
þetta hefði getað komið fyrir hvern
sem vera vildi .... Svo bætti hann við:
— Heldurðu að þú gerir ekki of mikið
úr þessu atviki, góða mín?
Hún fann, að hann vildi helzt ekki
tala meira um þetta mál, og henni sárn-
aði það. Líklega hefur hann tekið eftir
því, því að hann klappaði henni á hand-
arbakið og sagði:
Frh. á bls. 30
Nú var Kata ekki í vafa um, aÖ verið var
að ógna henni. Síðar mundu eflaust koma
fleiri hótanir, sem snertu mikilsverðari mál en
að koma í veg fyrir að Helga færi til Adelaide
FALKINN 21