Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 26

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
— Þú getur boðið Fairburn ef þú vilt, Irena. Ég hef ekkert
sérstakt á móti honum. Ef þér fellur vel við hann, er sjálf-
sagt að þú bjóðir honum í samkvæmið.
Hana langaði ekkert sérstaklega til að bjóða Brian. En hann
mundi vafalaust gjarnan vilja koma. — Ég skal hringja til
hans og bjóða honum, sagði hún áherzlulaust.
Hugh rétti fram höndina og brosti allt í einu. — Þú ert
vonandi ekki reið, er það?
Hún kom sér hjá að taka í hönd hans með því að snúa sér
undan og láta sem hún hefði ekki séð hana. — Nei, vitanlega
ekki. Hún var hvorki reið né neitt annað á þessu augnabliki.
Hún var innantóm og tilfinningalaus — alveg eins og hún
hefði fengið högg og ekki náð sér eftir áfallið. Bráðum mundi
hún ná sér aftur og læra að ráða við röddina og svipbrigðin.
Þegar öllu var á botninn hvolft hafði hún ekki uppgötvað
neitt nýtt í kvöld. Síðan hún hitti Coral í fyrsta skipti hafði
hún skilið að Hugh þótti vænt um Diönu ennþá. Það gerði
hvorki til né frá að hann hafði sagt það berum orðum sjálfur.
JÓL í BRASILÍU.
Það var skrítið — en þetta samtal hafði hreinsað loftið.
Og enn skrítnara var að hún gat skotið aftur fyrir sig öllu
því, sem henni hafði áður fundizt vera svo hræðilega mikils-
vert. Hún gat verið kát og áhyggjulaus og drepið tímann
með samkvæmum og skemmtunum, eins og allir hinir gerðu.
Hún skildi núna að óframfæmin og veiklunin, sem hún
hafði kvalizt af fyrst í stað, átti rót sína að rekja til kvíðans
um það, hvernig Hugh mundi líka við hana. Hún hafði verið
hrædd um að verða honum til vonbrigða. Nú skeytti hún
ekkert um það lengur. Og það gerði tilveruna miklu ein-
faldari.
Og þegar jólin nálguðust var nóg að hugsa. Valerie sagði
henni að það væri aðeins tuttugu ár síðan farið var að halda
upp á jólin í Brasilíu, sem nokkuð annað eða meira en venju-
lega trúarhátíð. En samt var nýárið í meiri metum en jólin.
Verzlanirnar skreyttu gluggana með öllu, sem nöfnum tjáir
að nefna — frá flugeldum til nálabréfa — og á öllu voru
miðar með orðunum „Presente de Natal“. Jólainnkaupin voru
erfið í 40 stiga hita og lofti, sem var líkast heitri ullarvoð.
Ýmislegt í sambandi við jólahald, sem ómissandi þótti í
Englandi, þekktist ekki í Rio. Þar voru jólatré, en enginn
söng jólasálma. Jólakort fengust keypt, en aðeins á einum
stað var hægt að fá keypta „smelli". En skrítnast var þó að
ekki var hægt að senda bögglapóst innanbæjar. Annaðhvort
varð maður að færa gjöfina sjálfur, eða láta verzlunina, sem
hún var keypt í, senda hana.
Flest Evrópufólk hélt samkvæmi jóladaginn. Hugh og Irena
Þær töluðu lengi saman, og Irena fann sér
til undruiiar, að henni féll mæta vel vi5 Díönu
Þegar húii heyrði Coral nefna hana í fyrsta
skipti hafði hún ósjálfrátt ímyndað sér, að
þarna væri vágestur hennar eigin hamingju.
voru boðin í þrjú samkvæmi þann dag. Þau voru mjög frjáls-
leg. — Þeir, sem fastheldnastir voru á fornar venjur, borðuðu
kalkúna, en enginn gat hugsað sér að leggja heitt „pie“ sér
til munns.
Hugh gaf Irenu skartgripi með akvamarín-steinum — nælu,
hring og eyrnalokka. Það var falleg gjöf, sem mundi hafa
glatt hana framúr hófi einni viku áður. En nú skoðaði hún
gjöfina aðeins sem vott um vonda samvizku, af því að hann
hafði ekki sagt henni frá Diönu áður en hann bað hennar.
Hún þakkaði honum fyrir og lagði gripina á afvikinn stað,
fastráðin í að láta ekki undan þó hana langaði til að skoða þá.
Einn daginn um jólin hitti hún Diönu í annað sinn. Þær
stóðu allt í einu andspænis hvor annarri, er þær voru að
kaupa til jólanna í Rua do Ouvidor, og hvorug gat skotizt
undan hinni án þess að það yrði talin ókurteisi.
Irena sá strax, að Diana ætlaði ekki að flýja hana. Diana
brosti til hennar og heilsaði glaðlega og vinalega. — Það er
Irena Congreve, er ekki svo? Við hittumst í samkvæmi hjá
Coral Farbray ...
Hún var í skraddarasaumaðri dragt úr bláu líni. — Það
gljáði á ljósa hárið í morgunsólinni. Hún er fullkomin, hugs-
aði Irena með sér meðan hún horfði á hana. Hún er enn
fallegri en mér fannst hún vera. Það er engin furða að Hugh
geti ekki gleymt henni.
— Ég ætlaði einmitt að skreppa einhvers staðar inn og fá
mér glas af ísköldum sítrónusafa, sagði Diana með sinni
hljómþýðu rödd. — Viljið þér ekki koma með mér?
Það hafði verið bjánalegt að afþakka. — Jú, það vil ég,
sagði Irena og fylgdist með henni inn í lítið kaffihús. Þær
töluðu lengi saman, og Irena fann sér til undrunar, að henni
féll mæta vel við Diönu. Þegar hún heyrði Coral nefna hana
í fyrsta skipti hafði hún ósjálfrátt ímyndað sér, að þarna
væri vágestur hennar eigin hamingju, en nú uppgötvaði hún
að Diana var alúðleg og viðfelldin manneskja. Ekki beinlínis
viljasterk, en öllu fremur manneskja, sem lét leiðast af sér
sterkari vilja.
Það var ekki fyrr en þær bjuggust til að fara, að Diana
minntist á fortíðina, og hún gerði það með afvopnandi hrein-
skilni.
— Ég fór skammarlega illa með Hugh — en ég vona, að
það verði ekki til þess, að þér og ég getum ekki orðið vinir.
Mig langar svo til þess að þér komið út í Ilha das Pedras
einhvern daginn og sjáið hvernig umhorfs er hjá mér.
Irenu fannst þetta frekar vera bón en boð, það var þannig
sagt. Kannske leiddist Diönu þarna úti í eyjunni, fjarri vin-
um sínum í Rio.
— Mig langar til að sjá eyjuna, sagði hún. — Brian hefur
sagt mér svo margt um hana.
Diana kinkaði kolli. — Já, einmitt. Þið urðuð samskipa
hingað, var ekki svo? Hann hefur talað mikið um yður. Hún
slökkti í vindlingnum og sagði dræmt: — Það var Brian,
sem sagði mér að Hugh væri giftur, og ég sá að bréfið mitt
hefur komið til hans um líkt leyti sem hann hefur ætlað að
fara að skrifa mér að hann væri giftur. Hún brosti. — Ég
varð dálítið sár, sagði hún. — En það dró úr samvizkubitinu.
Hún vissi þá ekki að Hugh elskaði hana ennþá, hugsaði
Irena með sér.
Á heimleiðinni var Irena að velta fyrir sér, hvort hún ætti
að segja Hugh frá að hún hefði hitt Diönu, og að hún hefði
boðið sér út í eyjuna. Ég ætla að segja honum að ég hafi hitt
hana, en ekki að minnast á að ég hafi í hyggju að heimsækja
hana, hugsaði hún með sér. Hún gleymir kannske þessu heim-
boði. Flestir þeirra, sem höfðu boðið þeim að koma, en ekki
tiltekið daginn, en lofað að hringja síðar, höfðu ekki látið
heyra frá sér.
Hún sagði honum þetta sama kvöldið, og ofur rólega og
eins og það væru engin tíðindi: — Ég hitti Diönu í dag þegar
ég fór út í bæ.
— Gerðirðu það? sagði hann í sama létta tón og hélt svo
áfram að tala um eitthvað annað. Hún vissi ekki hvort hon-
um þótti vænt um það eða ekki — eða hvort það skipti hann
nokkru máli. Það síðasta var líklegast. Hvorugt þeirra nefndi
Diönu aftur.
26 FALKINN