Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 27

Og Diana hringdi ekki. Líklega hafði hún gleymt Irenu á
sama augnablikinu og þær skildu, hugsaði Irena með sér.
Henni fannst að Diana mundi vera ein af þeim, sem lifa að-
eins í augnablikinu, og ummæli Brians um konu húsbónda
síns staðfestu þetta.
BRIAN VANTAR SJÁLFSTRAUST.
Irena hitti Brian oft. Hann kom í land tvisvar í viku, og
þegar hann kom fann hann sér alltaf átyllu til að heimsækja
hana eða hringja til hennar. Hugh vissi um þessar heimsóknir
og hann vissi líka að Irena snæddi oft hádegisverð með Brian
í litla kaffihúsinu við Avenida Atlantica, þar sem þau höfðu
borðað saman fyrst. Hún gætti þess vel að segja Hugh frá
því, hvert skipti sem hún hafði verið með Brian, og alltaf
reyndi hún að taka eftir hvernig það verkaði á hann að heyra,
að hún væri svona oft með öðrum manni. En það var ekki
annað að sjá á Hugh en að hann gleddist yfir því að hún
hefði fengið sér félaga. Og var þá nokkur ástæða til að neita
sér um þá ánægju að vera með Brian? Hann var kátur og lífs-
glaður, og hann fór ekki dult með að hann dáðist mikið að
henni. Hann var ekki ástfanginn af henni — ef hann hefði
verið það, hefði hún orðið að hætta að vera með honum, en
það var augljóst að hann hafði gaman af að vera með henni.
Það var Brian, sem sagði henni frá hinum ævagamla sið
Brazilíubúa, að færa Sægyðjunni fórnir á Gamlárskvöld. „A
Sereia do Mar“ kalla Brazilíubúar Sægyðjima — Hafmey
sævarins — og á síðustu klukkustundum gamla ársins róa
þeir út á sjó með fórnir sínar. Þegar klukkan slær tólf er
krökt af bátum á höfninni, þá er leikið á hljóðfæri og fólk
fleygir fórnunum í sjóinn.
— Hvers konar fórnir eru þetta? spurði Irena.
— Alls konar skran, sagði Brian. — Fólk fómar eftir efn-
um og ástæðum, frá smáum blómvöndum til kampavínsflaska,
kjólaefnum og ilmvatna — öllu, sem fólk heldur að Sægyðjan
hafi gaman af.
— Það finnst mér óþarfa sóun, sagði Irena.
— En það er ódýrt samt, ef það færir gæfu í hejla tólf
mánuði, eins og fólkið heldur.
Hún leit forviða á hann. — Heldur þú að fólkið trúi því?
— Já, það gerir það. — Og allir, sem finna fórnir, sem sjór-
inn hefur skolað í land, eru skyldugir til að fleygja þeim í
sjóinn aftur, annars fer illa fyrir þeim. Þeir trúa þessu eins
og nýju neti.
— En þetta er hjátrú og bábylja, sagði hún alvarleg. —
Ég hélt að fólkið væri hákaþólskt. Hvað segja prestarnir um
þessar fórnir til Sægyðjunnar?
Hann yppti öxlum. — Þeir sjá í gegnum fingur með þessu,
líklega. Þeir geta líklega ekki gert annað. Svo bætti hann
við hugsandi: — Þegar maður fer að hugsa um það, er margs
konar hjátrú ríkjandi hjá ómenntuðu Brazilíufólki. Þeir þurfa
ekki nema fáein glös af romminu, sem þeir brugga hérna og
kalla „cachaca“, til þess að þeir byrji að fremja „Macumba".
— Hvað er það?
— Eldgamlir galdrar — bannaðir með lögum, vitanlega,
en iðkaðir samt. Við höfum átt í hörðu við verkamennina úti
í eyju nokkrum sinnum út af þessu, en nú held ég að Summ-
ers hafi þaggað niður í þeim fyrir fullt og allt. Þeir þora ekki
að fást við þetta meðan hann er þar, — en ef hann færi...
Hann þagnaði og hnyklaði brúnirnar. — Ef satt skal segja
verð ég feginn þegar hann kemur aftur frá Buenos Aires,
bætti hann við.
— Er hann fjarverandi? spurði Irena hissa. Diana hafði
ekki minnzt einu orði á það.
Framh.
i ■ "■ <r=i sm'a ORft KAVP STAfl UR TÍMA RIT $L/\ G UR RÖE) IMA * FLJ 6t
PRF- lí> AR SPI1. K/Rft w\ v\ <
FEL LUR 'AilVL IST
RTÆKI
FISKS 0 \ VIST ? tí
t>VR FJOtL
FUÓl * f+LJÖÖ FÆRI W>IR koiLA £K ST 1.0 & iN F LOM AR *
OOR4 INN 1 ðMFLbi WAfUlR þVOTT . SFNl
2&’. . B N 0 nv«i Aí> STftíft Nl gaqn AR
m FiOKK f L'AT PÚL
m
TA NAFN 1
é L kVðLíi G-OIA í RÖÐ
OT PtíK1 UST $nsr SÉR NLJ. OrfFi

1 fr A |
11.
VERÐLAUNA-
KROSSGÁTA
FÁLKANS
FÁLKINN birtir verð-
launakrossgátu í hverju
blaði. Hér birtist hin
ellefta. Verðlaunin eru
100 krónur. Frestur til að
skila lausnum er þrjár
vikur. Lausn á gátu nr. 9
er á bls. 32.
FALKINN 27