Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 30

Lífið eftir dauðann
Framh. af bls. 11.
um bláa lit í áru hans. Hann skortir
samræmi og frið.
Tekurðu eftir þessum stóru skýjum úr
hálf lýsandi efni, sem líða hægt hjá?
Taktu eftir hvað litbrigðin eru mismun-
andi. Þetta eru hugsanagerfi, og gefa
til kynna félagshugann. Sjáðu einnig
hvernig þessi ský draga til sín smá hugs-
anagerfi, sem eru af svipaðri orku og
gerð. Hér sérðu tilhneigingu hinna ýmsu
hugsanagerfa til að draga að sér og
sameinast álíka hugsanagerfum, þau
hópast saman eins og fuglar að haust-
degi, vinir og fjölskyldur og hér sést
einnig hvernig maðurinn skapar sitt eig-
ið hugsanaandrúmsloft.
Þegar við minnumst á andrúmsloft,
taktu eftir að sérhver búð hefur eigið
hugsanaandrúmsloft. Ef þú lítur á hús-
in beggja vegna götunnar sérðu, að það
sama á sér einnig stað þar. Jafnvel
strætið sjálft hefur sérstakt andrúms-
loftsgerfi, samsett úr samhuga þeirra,
sem búa við það og eiga leið um það.
Nei, farðu ekki niður eftir þessu stræti,
andrúmsloftið og áhrifin þar eru of nið-
urdragandi, og litir þess eru of hræði-
legir og viðbjóðslegir fyrir Þig nú til
að byrja með. Þú gætir orðið óttasleg-
inn og flogið til baka og leitað hælis í
hinum jarðneska líkama þínum.
Líttu á hugsanagerfin, sem þjóta gegn
um andrúmsloftið. En sú margbreytni
sköpunar og lita! Sum hugsanagerfin eru
fögur önnur ósköp venjuleg, en sum
virðast grimmdarleg og rífa sig áfram
að marki sínu. Sjáðu þessi, sem hring-
snúast og þeytast burtu frá verzlunar-
húsunum. Sjáðu þessa áttaarma ó-
freskju, sem rís upp af húsinu handan
við götuna. Hún reynir að teygja arm-
ana og vefja þeim umhverfis fólk, sem
á leið framhjá, svo það leggi leið sína
inn í hið glansandi danshús og drykkj-
arkrá. Þetta er djöfulleg ófreskja, sem
við hefðum gert vel í að eyðileggja.
Einbeittu hugaraflinu að henni og hugs-
aðu þér að það verði að engu. Já, svona,
205
„Hvers vegna þurjtir þú endilega
að brjótast út einmitt núna?“
30 FÁLKINN
það er rétta aðferðin. Sjáðu hvernig hún
verður veikluleg og skjögrandi. En því
miður vex hún upp aftur frá þessum
stað.
Nú skaltu einbeita þér að því að
hækka þig upp yfir hústoppana. Þú get-
ur auðveldlega gert það, ef þú skynjar
einvörðungu að þú getur það, ég hef
hjálpað þér að gera það í þetta skipti.
Það er auðvelt aðeins ef maður er ör-
uggur með sjálfan sig. Ef þú verður
óttasleginn fellurðu niður til jarðarinn-
ar og skaðar þannig stjörnulíkama þinn.
Úr þessari hæð skulum við líta um-
hverfis okkur. Þú munt sjá mergð kerta-
ljósa, sem sérhvert stendur fyrir eina
mannssál. Hér og hvar muntu sjá mikið
bjartari ljós, með löngum millibilum
muntu samt sjá ljós, sem skína eins og
bjartir raflampar miðað við kertaljósin.
Þessi björtu ljós eru sérkenni stjörnu-
heimanna á þroskuðum sálum. „Lát
ljós yðar svo skína“. Sjá útgeislunina,
sem stafar frá þessu auðmýktarlega húsi
þar sem einlæg guðsdýrkun á sér stað
og berðu hana saman við hið leiðinlega
andrúmsloft umhverfis þessa stórgerðu
kirkju, sem stendur við hliðina á því,
Geturðu ekki lesið sögu andlegheitanna
og skort þeirra í tilfellinu um þessar
kirkjur?
Enda þótt þessar sýnir séu eftir-
tektarverðar og nytsamar, því að Þær
sanna þér þau fyrirbrigði, sem þú hefur
lært munnlega og af bókum, eru þær
ekki nærri því eins skemmtilegar og
það, sem fyrir ofan er.
Komdu, tak í hönd mér, sveiflum okk-
ur hærra. Komdu.
BRÚÐURLEITIN -
Framh. af bls. 21.
— Mig langar ekkert til að vera á-
hugalaus um þetta, Kata, en ég held
að þú gerir þér óþarfa áhyggjur út af
því. Ég veit að þú hefur enn áhyggjur
af bróður þínum, en hafðu þolinmæði
meðan ég er að ljúka við þetta verk,
sem hvílir á mér núna, og þá skal ég
gera allt, sem mér er unnt til að hjálpa
þér.
— Þú heldur þá, að hann hafi ekki
brugðizt af frjálsum vilja? spurði hún
eftirvæntingarfull.
— Þér dettur kannske í hug að Frank
hafi verið rænt? En það finnst mér
sannast að segja ólíklegt, nú á dögum,
— finnst þér það ekki líka? sagði Bern
í umburðarlyndistón.
— Jú, svaraði Kata raunalega. — Það
er aðeins ein skýring til önnur, og hana
þoli ég ekki að taka gilda.
— Þú átt við að hann væri kannske
dáinn?
Hún hneigði höfuðið hægt og var
mjög föl.
— En ef svo væri, er ástæðulaust fyr-
ir Dennison og Sullivan að segja þér
hina söguna.
— Það getur hugsazt, að þeim sé
áhugamál að ég trúi henni. Þá hefðu
þau tangarhald á mér.
Hann horfði fast á hana. — Hvers
vegna skyldu þau óska að hafa tangar-
halda á þér, Kata?
— Ég veit ekki, svaraði hún. — Nema
þá að það væri til þess að láta mig
gera ýmislegt fyrir þau, eins og til dæm-
is það, að fá Helgu ofan af því að fara
til Adelaide á hressingarhæli.
Hann hló. — Góða mín, ekki getur
það skipt nokkru máli.
Kötu hafði ekki orðið nein huggun
að samtalinu við Bern. Og hún hafði
aðrar áhyggjur: Hún gat ekki gleymt
kvöldinu heima í Surrey, þegar Adrian
var að reyna að fá hana til að telja
Frank á að verða heima, en fara ekki
til Ástralíu. Gat ekki hugsazt, að stirð-
lyndi Franks og taugaveiklun síðustu
mánuðina heima væri út af ósamkomu-
laginu við Adrían? Hugsum okkur, að
Frank hefði grunað eða vitað, að Adrian
notaði stöðu sína sem flugmaður fyrir
leyniþjónustuna til þess að gefa óvin-
unum upplýsingar? Væri það ekki skýr-
ing á þunglyndi hans og hinni breyttu
afstöðu til Adrians?
Og hvað gat ekki hafa komið fyrir
þegar þeir komu hingað saman? Hafði
Frank loks fengið sönnunina sem vant-
aði, hafði hann reynt að gera skyldu
sína? Og hafði Adrían þeirra hluta vegna
blátt áfram losað sig við hann, og síðan
soðið saman þessa sögu til Þess að
tryggja sjálfan sig?
Svona voru hugrenningar hennar nótt
og dag. Það var kvöl, að gruna Adrian
um svona svik, — en hvað gat hún
annars gert?
Hún heimsótti Helgu í sjúkrahúsið
daginn eftir. Hún sat ein í forsælunni
úti á svölunum. Hún var mjög föl og
skinin, en ljómandi falleg samt.
— Þú lítur út eins og þú hugsir of
mikið, Helga, sagði Kata og reyndi að
gera að gamni sínu. Geturðu ekki hætt
þessum heilabrotum um stund. Svo
bætti hún við alvarlegri: — Ertu mjög
áhyggjufull?
Helga kinkaði kolli, en svaraði ekki.
Kata settist á stól hjá henni. — Hver
veit nema þú verðir glaðari þegar þú
ert kominn heilu og höldnu til Ade-
laide.
— Já, ef ég kemst þangað nokkurn
tíma, sagði Helga og það fór skjálfti
um hana.
— Hví skyldir þú ekki komast þang-
að, sagði Kata og reyndi að vera sann-
færandi.
— Heldurðu, að þau hleypi mér þang-
að? sagði Helga rólega og horfði á hana.
Kata lézt ekki misskilja neitt. —
Hvernig ættu þau að banna þér að
fara? Hún hló og bætti við: — Þú ert