Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 34

UM SÍMON DALASKÁLD
OG FLEIRA FÓLK
SÍMON DALASKÁLD gisti eitt sinn á
bæ á Suðurlandi. Dóttir bónda var ung
og ógefin, en talinn hinn bezti kven-
kostur. Hafði Símon glöggt auga í þessu
efni, enda var hann talinn kvenhollur
í frekara lagi. Fólkið svaf allt í bað-
stofunni, og þegar bóndadóttir fór að
hátta um kvöldið, kvað Símon þessar
vísur:
Með því nú er komið kvöld,
og kærstur liðinn dagur,
rennur undir rökkurtjöld
röðull klæðafagur.
Sál mín brynni af Sjafnareld,
sæl um njólustundir,
ef hjá mér rynni hýr í kvöld
hringasólin undir.
★
LÖGFRÆÐIN GURINN var að verja
mann, sem ákærður var fyrir innbrot,
og sagði:
— Herra dómari! Ég staðhæfi, að
skjólstæðingur minn hafi alls ekki brot-
izt inn í húsið. Hann kom þar að opnum
glugga, rétti inn handlegginn og tók
einhverja muni á borðinu fyrir innan
gluggann. Nú er handleggur skjólstæð-
ings míns ekki hann sjálfur og ég get
ekki séð hvernig þér getið refsað öll-
um manninum fyrir það, sem handlegg-
urinn hans hefur gert.
Oft hafði dómarinn á löngum starfs-
ferli sínum hlustað á furðuleg rök verj-
enda í vonlausum málum, en nú blöskr-
aði honum. Hann sagði:
— Ja, þér eruð svei mér rökfimur
maður, það verð ég að segja. Og ekki
skal standa á mér að kveða upp rök-
réttan dóm í málinu. Ég dæmi handlegg
skjólstæðings yðar í árs fangelsi. Mað-
urinn ræður því svo sjálfur, hvort hann
verður handleggnum samferða eða ekki.
Verjandinn brosti, en ákærði losaði
af sér gervihandlegg, lagði hann á borð-
ið fyrir framan dómarann og gekk út.
★
UNGUR skrifstofumaður var kallaður
inn til forstjórans.
— Ég hef tekið eftir, hóf forstjórinn
máls, — að af öllu mínu starfsfólki haf-
ið þér mestan áhuga á starfinu. Yður
finnst aldrei of lengi unnið og þeir smá-
munir eru ekki til, sem þér látið fram-
hjá yður fara.
— Já, herra forstjóri, sagði skrif-
stofumaðurinn upp með sér og brosti út
undir eyru af skjallinu.
— Og þess vegna, hélt forstjórinn á-
fram, — neyðist ég til þess að segja yður
upp starfinu. Það eru einmitt ungir
menn eins og þér, sem lærið hérna og
farið svo og setjið upp verzlun í sam-
keppni við mig . . .
★
ALRÆMDUR innbrotsþjófur stóð í varð-
stofu fangelsisins og verið var að tína
fram það, sem var í vösum hans. Hver
einstakur hlutur var skrásettur og rann-
sakaður vandlega um leið.
Meðal munanna, sem fundust í fórum
innbrotsþjófsins, var mjög slitinn og
snjáður silfurdollar. Fanginn mændi á
peninginn og sagði auðmjúkur við varð-
manninn:
— Ekki mætti ég víst biðja yður um,
að lofa mér að halda þessum pening
eftir?
— Hvers vegna þá? spurði varðmað-
urinn.
— Þetta er líklega viðkvæmni í mér,
sagði fanginn og snökti lítið eitt. — En
þetta er nefnilega fyrsti dollarinn, sem
ég stal á ævinni.
★
EIGANDI stórrar heildverzlunar lét
prenta fjölda eintaka af spjöldum, sem
báru áletrunina:
— Gerðu það strax!
Hann hengdi Þau upp yfir hverju
borði í skrifstofunni í þeirri von að það
mundi auka vinnuafköst starfsfólksins.
Nokkru síðar kom kunningi hans inn
í einkaskrifstofuna og spurði hvernig
þetta hefði gefizt.
— Jæja, eiginlega ekki eins og ég
hafði gert ráð fyrir, svaraði heildsalinn
heldur önugur. — Gjaldkerinn hvarf
með 150.000 krónur, aðalritarinn hljóp
á brott með einkaritarann minn, þrír
starfsmenn heimtuðu launahækkun og
sendillinn sagði upp starfinu til þess
að ganga í bófaflokk . . .
★
Á HVERJUM DEGI eru notuð mörg þús-
und þerripappírsblöð, en fæstir vita,
hvernig þetta þarfablað varð til. Það var
tilviljun ein, sem olli því að þerripapp-
írinn fannst. Svo bar við einn góðan
veðurdag á nítjándu öldinni, að verka-
maður í enskri pappírsgerð gleymdi að
setja lím í pappírskvoðuna, sem átti að
fletja í arkir. Þegar kvoðan var flött út
varð að fleygja henni, því að hún loddi
varla saman og verkamaðurinn var rek-
inn úr vistinni. En nokkrum dögum
síðar tók einhver eftir því, að þessi ó-
nýti pappír hafði drukkið í sig vatn og
var nú farið að gera tilraunir, sem urðu
til þess að það tókst að búa til þerri-
pappír.
Verkamaðurinn var tekinn í sátt aftur
og þurfti ekki að iðrast gleymsku sinn-
ar framar!