Alþýðublaðið - 27.12.1922, Blaðsíða 4

AL* *ÝÐUBLAÐIÐ
Ef þið viljið fá ódýr-
an skófatnað,
þá komið
i dag.
SYeinbjörn Amason
Laugaveg 2
Mjólkin
frá okkur er viðurkend fytir að
vers. hreinust, heilnæmuit
o? bezt Hringið til o^kar I
»lm« 517 og getið þér þá lenglð
hft«a senda heirn drgleg* yður
að koitnaðarLutu
Virðingaifylit
Mjólbnrfélag Reykjavíbur.
Útbreiðið Alþvðublaðið,
hvar S8m þið eruð og
hvert sem þið fariðl
Ljósakrónur,
i
Borðlatnpar,
Vegglampar, t .
Hengllampar,
Þvottahóslsmpar,
Balancelampar,
Straujárn,
Suðuplötur,
Bakarofnar,
Gluggaofnar.
Stórt, stórt úival fyrlr jóiin.
Hf. Rafmf. Hiti & Ljðo.
Langav. 20 B. Slmi 830.
Notið tœkifœrið. Róm-
ið a Gjmaiivinnustoiu Rcykjavik
ur. Þar verður framvegU eelt efni
til viðgeiðar á gúoimiskóiatnaði
(gúmmilim og gúmml) Dnitið er
eftir af niðeterkuoi gúmalsólum
og hæium. Viðgerðir á skóailfum
og gúmmittfgvélum endast lengst
Og eru ódýrsstar á
Gúmmíyinnnstofn Reykjavíbnr,
Lsugaveg 76
Pórarlnn Ejartansson.
GÓð hreising faest fyrir
fáa aura h)a Litla KafShúslna,
Laugaveg 6.
fljálparatðð Hjúkrunarfélarsmi
Líka er opin «sm hér segir:
Uánudaga . kl 11—if f. fe
Þriðjudaga ... — S — 6 « fe
SSiðvikudaga — J — 4 «. fe.
Vöstudaga . . — 5 — 6,*
Laugárdaga . — f — 4 « fe.
K aupid
Álþýðublaðið!
Árstillög’um
tii veikamannafélsgsins Dagsbrún
er veitt móttaka á laugardögum
kl 5—7 é ki. < búsfnu nr, 3 við
Tryggvagðtu, — Fjármáiatitarl
Dagsbrúnar. — ,Tón Jónsson.
Ruatjóii og ábyrgðíirmsíw:
Hallbjörn Halldbrsson.
Prent«œiðj n Gutenbeig
Bdgar Ric* Burrougks: Tarzan snýr aftnr.
vod f brjósti Tarzans, að hann væri i gangi, sem iægi
út úr hvelfingunum; en kannske var þetta sð eins
fangelsi.
Þykt ryklag var á slagbröndunum, og benti það aftur
til þess, að ekki hefði í langan tíma verið farið um
göngin. Þegar hann opnaði hurðina, vældi i hjörunum.
Tarzan hlustaði, ef ske kynni að þetta heiði heyrst,
oi hann næðist; en þegar hann heyrði ekkert hélt
hann áfram.
Er hann þreifaði fyrir sér, fann hann, að hann var
i stóru herbergi. Meðfram veggjúm þess og á gólfinu
voru hlaðar af einkennilega löguðum málmsiykkjum,
öllum jafn stórum. Þau vorú ekki ósvipuð stfgvélaþræl
í lögun. Malmurinn var þungur, og helði ekki verið
svona mikið af honum, hefði hann verið vís um að
hér var gull. En honum fanst svo ólíklegt, að öll þessi
mergð væti gull, að hann bjóst við að það væri ódýr-
ari málmur.
Hinum megin í herberginu rakst hann á aðrar Jok-
aðar dyr; og styrktu siagbrandarnir innan á hurðinni
hann í þeirri trú, að göngin lægju til frelsis. Bak við
dyinar lágu göngin þráðbeint áfram; og brátt var apa-
maðurinn vís um, að hann var kotninn út fyrir must-
erisrnúrana. Bara hann vissi í hvaða átt þau iægjul Ef
þau iægju i vestur var hann líka kominn út fyrir borg-
armúrana.
Hann fór eins hart og hann þorði, unz hann kom
að tröppum er lágu upp á við. Neðst við tröppurnar
var steypa, en þegar hann sté upp stigann fundu berir
fætur hans breyting skyndilega. Tröppurnar voru orðn-
ar úr granlt.
Stiginn lá í vindingum hundrað fet upp á við, unz
Tarzan við snögga beygju alt í einu koin inn í þrönga
gjá. Uppi yfir honum skein í stirndan himininn, og
,fram undan lá gata skáhalt upp á við. Tarzan skund-
aði upp einn stigann og sté við efri enda þess út á
stórt granítbjarg.
Mílu í burtu lágu rústir Opar. Turnar og kúplar henn-
ar gijáðu í tunglsljósinu. Tarzan leit á málminn sem
hann hafði borið með sér. Hann skoðaði hann um
stund. Því næst leit hann upp og á stórvirkin í fjar-
lægð.
.Opír“, tautaði hann. „Opar, töfraborg horfinna og
gleymdra alda. Borg fegurðar og dýra. Borg skelfingar
dauða; en — borg ótæmandi auðæfa“. Málmurinn var
sklrt gull.
Klöppin, sem Tarzan stóð á, var úti á sléttunni milli
borgarinnar og fjallanna, sem hann og menn hans höfðu
komið yfir. Það var bæði erfitt og hættulegt, jafnvel
fyrir apamanninn, að komast niður af kiöppinni. En
loksins hafði hann dalinn undir fótum og hljóp af stað
til fjallanna án þess að llta aftur til Opar.
Sólin var að koma upp þegar hann komst upp á
vestri fjöllin. Langt 1 burtu sá hann rjúka milli tijánna
hinum megin við rætur fjallsins.
* „Menn“, taútaði hann. „Og þeir voru fimmtfu sem
fóru af stað til þess að ná mér. Skyldu það vera þeir?“
Hann skundaði niður af toppnum og hraðaði sér eftir
gili, sem náðí; að skóginum skamt frá reyknum. Hann
komst i skóginn um fjórðung mllu frá reyknum og
fór upp í trén. Hann nálgaðist hljóðlega, unz hann alt
1 einu kom að bráðabirgðaskíðgarði. Innan hans sátu
hinir fimmtlu Wazirimenn hans við elda sína. Hann
kallaði á máli þeirri:
„Standið upp, börnin góð, og heilsið konungi ykkarl*
Með undrunar- og óttahrópi spruttu svertingjarnir
upp og vissu varla, hvort þeir ættu að flýja eður eigi.
Þá rendi Tarzan sér niður af grein, er slútti fram, mitt
á meðal þeirra. Þegar þeir sáu, að þetta var í raun og
veru höfðingi þeirra, en ekki andi, urðu þeir frá sér
numdir af gleði.
„Við vor^am bleyður, Waziri", hrópaði Busuli. „Við
hlupum á brott og skildum þig einan eftir; en þegar
óttinn rann af okkur, sórum við að snúa aftur og bjarga
þér eða hefna þín að minsta kosti. Við vorum einmitt