Fálkinn - 28.03.1962, Blaðsíða 7

(Jrklippusafnið
ingir menn
w
e
ildri
klœðest fötim frd
Vikan, marz ’62.
kemut' fram.
Svo fáum við að heyra í
ungri dægmilagasöngkonu,
Agnesi Ingvarsdóttur, sem
undanfarið hefur sungið með
ÓMjkvintettinum, einni vin-
sælustu liljómsveit unga
fólksins, — og síðast en ekki
sízt fáum við að sjá stigirm
(eða skekinn) þennan nýja
tvist-dans, som æðir yflr hinn
siðmenntaða heim eins og
eldur í sinu. Er ekki að efa,
að jafn imilkið og um hann
heifur verið rætt, muni marga
fýsa að sjá hann í fram-
kvæmd. Og tækifæriö er
sem sé í Háskólabil þessi
■kvöldin!
Ný vikutíðindi, marz ’62.
★
HEYRT
ÁGÖTUNNI
AÐ verkomenn, er unnu oð grjól-
nómi vcgna bryggjugerðorinnor
í Krossancsi, hafí vcrið lótnir
hoctta störfum, svo oð þcir ckki
röskuðu hcimilisfriði ólfa, scm
taldir eru eigo sér bústoð f
klettum bcim, er ætlunin vor
oð brjóta og nota < uppfyllingu.
AÐ prestor bæjarins muni ganga
í fararbroddi, þcgar Lands-
gongan hefst ó morgun, en
ckki er þess getið, hvort með-
hjólparinn gcngur næstur cðo
hringjorinn.
Verkamaðurinn, marz ’62.
Vísnabálkur
Vorið 1939 byrjaði sláttur
svo snemma í Brautarholti á
Kjalarnesi að með eindæmum
var. Varð það frægt víða.
Bjarni Ásgeirsson heyrði tíð-
indin og kvað þá vísu:
Brautarholtstúnið grænkar
og grær.
grösin þar leggjast á svig.
Ólafur slær og Ólafur slær
Ólafur slær um sig.
Kolbeinn Högnason hreifst
bæði af vísunni og þótti sveit-
ungi sinn hart leikinn. Kvað
hann því þessa vísu:
Ólafi má það ekki lá.
— Aðra ég sá ■— og þekki:
Þeir eru að slá og þeir eru
að slá,
þó þeir slái ekki.
Óþarfa forvitni.
Sagt ei verður sannara
um sumar Islendinga:
Inn í business annarra
oft þeir nefi stinga.
K. N.
Ekki ný saga.
Hjá konum bæði og körlum
hann kærleiksylinn fann,
elskaður og virtur af öllum,
sem ekki þekktu hann.
K. N.
Hlýjar viðtökur.
í sófanum sat hún og brosti,
svannhvítur hálsinn var ber.
Hundinn við hlið sína kyssti,
en höndina rétti að mér.
K. N.
Bækni.
Þetta er ekki þjóðrækni
og þaðan af síður guðrækni,
heldur íslenzk heiftrækni
og helvítis bölvuð langrækni.
K. N.
Tími þagnarinnar
— Hvernig eigum við að
halda upp á silfurbrúðkaup
okkar? spurði eiginkonan.
— Hvað segirðu um að
þegja svo sem í eina mínútu?
svaraði eiginmaður hennar.
★
Gátur
Brúðkaupinu var lokið og
ein brúðarmeyjan stóð í horn-
inu og grét. —■ Hvers vegna
ertu að gráta? spurði einn
gestanna. Ekki varst þú að
gifta þig.
— Sú er ástæðan, svaraði
brúðarmeyjan.
DOIMIMI
Ég er allur í einu
herjans krabbameini.
Ég byrjaði á því að
taka upp í mig tóbak,
af því fékk ég munn-
krabba. Þá hætti ég
því og fór að reykja
sígarettur, af því fékk
ég lungnakrabba. Loks
hætti ég að reykja, en
fékk mér hangikjöt um
helgar og nartaði í það
svona af og til. Af því
fékk ég magakrabba.
Finnst ykkur ekki orð-
ið vandlifað á jörðinni
fyrir nautnamenn.
£á bejti...
Þegar Darwin kom fyrst fram meö þróunarkenningu sína, mætti
hún alls staSar mikilli mótspyrnu. En víSa lireif þessi kenning unga
og tápmikla fræSimenn, og margir þeirra gerSust ákafir fylgis-
menn Darwins. Einn þessara manna hélt einhverju sinni fyrir-
lestur um þróunarkenninguna. Meöal annars sagöi hann: — Dar-
win lieldur því fram aö viö séum komnir af öpum. ÞaÖ getur því vel
veriö aö langafi minn hafi veriö górilla, en ég kceri mig kollóttan
um þaö.
Prófessor nolckur af gamla skólanum, sem haföi hlýtt á fyrir-
lesturinn greip nú fram í: Langömmu yöar liefur áreiöanlega ekki
staöiö á sama.
FALKIN
N 7