Fálkinn - 28.03.1962, Qupperneq 21

Lítill maður og pervisaleg-
ur horfði raunalega á sorp-
hauginn, sem safnast hafði
fyrir skammt frá eldhúsdyr-
unum. Þessi tvö ár, sem hann
hafði átt heima þarna í hús-
inu, hafði hann oft fengið
samvizkubit, er hann leit á
hauginn, bæði af því að hann
var alltaf að stækka og af því
að hann var ekki til neinnar
prýði — hvorki útlitið, legan
né lyktin — þarna alveg við
þjóðveginn.
En aldrei hafði hann rann-
sakað hauginn eins vel og í
dag. Svona haugar voru í
rauninni rannsóknarefni.
Þarna var allt saman komið,
sem fjölskylda fleygir á árinu:
Blikkdósir, flöskur, tappar,
glóaldinbörkur, gjall og út-
brunnar ljósaperur, — heil
saga af lifnaðarháttum fjöl-
skyldunnar vetur, sumar, vor
og haust. Það var skiljanlegt,
að gömlu öskuhaugarnir
dönsku væru aðalfornsögu-
heimild Norðurlanda.
Raunasvipurinn á Arnold-
stad skrifstofustjóra varð að
örvæntingarsvip. Hann gaut
hornauga til hússins síns, sem
var þarna alveg hjá. Friðheim-
ar hét húsið og var því vel
haldið við. En öll landareignin
var ekki nema 30 metrar á
hvorn veg, svo að eiginlega
var ekki hægt að snúa sér við
þarna. Aðeins rúm fyrir einn
bekk og blómabeð fyrir fram-
an húsið og svo sem álnabreið
gata í kringum það. Þarna í
kring voru reisulegir bústaðir
með stórum görðum, en inn á
Friðheima gátu allir glápt
eins og þeim sýndist.
Hann glápti enn á sorp-
hauginn og gekk svo andvarp-
andi inn í húsið.
— Ég veit ekki, hvað mað-
ur á að gera við þennan ó-
þverra, mælti hann og gaut
augunum til konu sinnar. Hún
sat við gluggann og var í jafn
•ömurlegu skapi og hann.
— Það varst þú, sem endi-
lega vildir kaupa þetta hús,
sagði frúin þurrlega. — Þú
sagðist kunna svo vel við þig
í sveit. Nú verður þú að taka
,á þig afleiðingarnar.
Hún tók bréf af borðinu og
renndi yfir það augunum. Það
var undirritað af formannin-
um í félaginu Heill og þar
stóð berum orðum, að sorp-
dríluna yrði að flytja undir
eins, því að grannarnir kvört-
uðu mjög undan megnri fýlu
af henni, hvenær sem hann
væri á sunnan.
— Hvað viltu að ég geri,
Frá því að FÁLKINN hóf göitgu sína, hafa
birzt í honum alls liðlega 3000 smásögur.
Hér á eftir birtum við til gamaits fyrstu
söguita. Hún er eftir Erik Lee og nefnist
ert skapaður, Jóhann. Þú
hlýtur þó að hafa fundið lykt-
ina. Það er henni að kenna,
að ég fæ höfuðverkinn. En
nú skalt þú fá að sjá fyrir
þessu. Ég fer á morgun. Ég
vil ekki láta fólk henda gam-
an að því, að ég sé svo úrræða-
laus, að ég geti ekki komið
haughlassi af hlaðinu hjá mér.
Hún strunsaði út og skellti
hurðinni á eftir sér. Skrif-
stofustjórinn horfði agndoft
á eftir henni. Ágústa mundi
ekki sitja við orðin tóm, það
vissi hann. Annaðhvort hlaut
að fara, hún eða haugurinn.
Hann fór í nýja bónorðsför
til verkamannanna í nágrenn-
inu. — Svo fór hann til hrepp-
stjórans og tjáði honum raun-
ir sínar.
—• Ja, það er ekki gaman
að þessu, svaraði hreppstjór-
inn. Enginn vill aka sorpi —
og enginn skyldugur að taka
við því. — En þér getið grafið
það.
— Ég á ekki svo mikið sem
mold ofan á eina líkkistu.
— Ja, þá veit ég ekki hvað
þér eigið að gera, svaraði
hreppstjórinn.
Skrifstofustjórinn var eins
og maður, sem hefur í hyggju
að fremja sjálfsmorð á leið-
inni heim.
Ágústa? mælti hann og setti
upp bænaraugu. Hér er enga
hjálp að fá, þó gull væri í
boði. Og skíturinn þarna er
svo gjallblandaður, að enginn
vill hann„ jafnvel ekki gef-
ins. Hvað gera þeir við sorpið
sitt, hinir?
— Það skal ég segjp þér.
Þeir grafa það niður, mælti
frúin. Það er alltal gert í
sveitinni. Ég hélt þú vissir
þetta, með allan búskapar-
áhugann.
— Já, en við eigum engan
blett til að grafa sorpið í,
Ágústa. Það er meinið. Ég hef
gert allt, sem hægt var
að gera, en enginn vill fást
við sorpið, jafnvel ekki blaða-
menn.
Frúin stóð upp — Ég flyt
mig inn í bæinn á morgun,
Jóhann. Ég þoli ekki við hér.
Ég finn, að við erum öll til
athlægis hér. Ég fæ ekki að
henja upp þvott án þess að
glápt sé á mig, get ekki klætt
mig án þess að draga fyrir
gluggana, ekki setið á svölun-
um án þess að fólkið góni. Og
svo er haugurinn. Hann hefur
legið eins og farg á mér í allt
sumar. Fólk snýr að honum
bakinu og tekur fyrir nefið,
þegar það gengur hjá. Þetta
er okkur til skammar og vit-
anlega er það haugnum að
kenna að enginn hefur boðið
okkur heim.
— En hvað á ég að gera?
spurði skrifstofustjórinn
kjökrandi. Það stendur ekki á
peningunum, ef einhver feng-
ist til að flytja sorpið.
—Ég skil ekki, hvernig þú
Hjónin töluðust varla orð
við um kvöldið. Frúin var að
tína saman pjönkur sínar og
raða þeim ofan í töskur. Og
hann fór að hátta.
Hann bylti sér til og frá í
rúminu og gat ekki sofnað.
Loksins snaraðist hann fram á
rúmstokkinn. Nú var vandinn
leystur.
Hann vatt sér í fötin og
gekk út. Allir sváfu, en birtu
lagði frá fölu tunglinu og
austurhiminn var farinn að
roðna. Klukkan var yfir þrjú.
Hann náði í gríðarstóran
kassa og velti honum að eld-
húsdyrunum. Svo tók hann
skóflu og í tvo tíma hamaðist
hann við að moka sorpinu í
kassann. Þetta var sóðaverk,
en tilhugsunin um að hafa
unnið þrekvirki hélt honum
uppi. Þegar hann loks var bú-
inn, negldi hann lokið vand-
lega á, kom kassanum á hand-
vagn, fór inn og eftir nokkra
umhugsun skrifaði hann á
seðil: Herra Hansen, Moss og
negldi svo seðilinn á lokið.
Svo dró hann kassann á járn-
brautarstöðina. Það tókst, því
það hallaði undan fæti. Og
kassinn fór sem hraðflutn-
Framh. á bls. 40.
FÁLKINN
21