Fálkinn - 28.03.1962, Qupperneq 34

í) dacfAiHA cm
FEGURÐARDÍSl OFL
Ykkur mun eflaust öllum kunnugt
um það, kæru lesendur, að hin heims-
fræga, íslenzka kvikmynda- og sjón-
varpsstjarna, Gurrý Siggs, er komin
heim á ættarhólmann í stutta heimsókn
eftir að hafa dvalið nokkur ár í Hollí-
vúdd, önnum kafin við að vinna landi
sinu sóma.
Svo illa stóð á hjá ritstjórn Fálkans,
að báðir blaðamennirnir voru við skyldu-
störf sín; annar í kokkteilboði í tilefni
af hálfs árs afmæli hins glæsilega veit-
ingahúss „Kvöldklúbburinn“, en hinn
hafði kvöldið áður setið hóf í tilefni af
þvi, að veitingahúsið „Stöðull“, hafði
tekið í notkun nýja rauða ljósakrónu í
sjöundu vínstúku sinni Vegna þessa
fór ritstjórinn'þess á leit við mig, að ég
heimsækti hina frægu þokkagyðju og
ætti við hana viðtal. Auðvitað varð ég
fúslega við þeirri bón, því ég þráði
ákaft að líta augum þessa .stærstu aug--
lýsingu míns heittelskaða lands.
Ritstjóranum fannst ekki viðeigandi,
að blaðamaður frá Fálkanum færi í
strætisvagni, svo hann bauðst til að
leigja handa mér bíl án ökumanns hjá
Fal. Ég afþakkaði þó eindregið þetta
góða boð, því þótt ég hefði oft ekið með
lélegum ökumönnum, treysti ég mer
ekki til að stíga upp í ökumannslausa
bifreið. Ákveðið var því, að eg æki lang-
leiðina í strætisvagni, en tæki mér síðan
leigubifreið á áfangastað.
Leigubíllinn kostaði of fjár og lenti
VEÐMÁLIÐ
Framh. af bls. 23
ganginn var koldimmt þar. Bankaeig-
andinn burðaðist áfram og komst inn í
litla anddyrið, sem gluggarnir á her-
bergjum fangans vissu að. Þar kveikti
hann á eldspýtu. >ar var enginn maður.
Þar var rúmstæði, sem dýnan hafði
verið tekin úr og í horninu sá hann
móta fyrir ofni. Innsiglið á hurðinni að
herbergjum fangans var óbrotið. Það
slokknaði á eldspýtunni og gamli mað-
urinn gekk skjálfandi að glugganum
og leit inn til fangans.
Þar brann veikt Ijós á borðinu og
bjarmi þess var ekki meiri en svo að
hálfrökkvað var í herberginu. Einbú-
34 FÁLKINN
ég í rimmu við bílstjórann, því ég ætl-
aði að neita að borga allt fargjaldið
fyrir þennan spotta, sem hann hefði ekið
mér. Eftir nokkurt þref, greip bílstjórinn
hljóðnemann, og stóð brátt í beinu sam-
bandi við eiganda stöðvarinnar, sem gaf
umsvifalaust skipun um að aka með
mig á lögreglustöðina, ef ég væri að
brúka kjaft. Ég sá því mitt óvænna og
greiddi _ umsamið gjald með bölvi og
ragni. Ég skellti bílhurðinni og stikaði
upp að húsinu. Ég var kominn í mann-
drápsskap. Ég drap því á dyr. Enginn
svaraði kallinu, svo ég mátti þá drepa
tímann. Þegar miðaldra frú kom loks
til dyranna, drap ég framan í hana titt-
linga og spurði, hvort hér byggi sómi
Islands, hin fræga sjónvarpsstjarna
þjóðarinnar, sem lýsti allra stjarna feg-
urst og skærast, Gurrý Siggs.
Þetta reyndist vera frúin, sú hin
sama, sem alið hafði af sér sóma þjóð-
arinnar, tvítuggetna kvikmyndadís.
Hún var hin elskulegasta, þegar ég
hafði sýnt skilríki upp á það, að
hvert orð, sem við mig væri talað kæmi
á prent í Fálkanum. Hún vísaði mér til
stofu, þar sem Gurrý Siggs hafði hringað
sig niður á sófann hennar móður sinn-
ar, og hvíldi þar innan um fallega út-
saumaða púða Ég reyni ekki að lýsa
þeim yndisþokka, sem geislaði af þess-
ari fegurstu meðal frónskra rósa. Hún
brosti undurfagurt til mín þangað til
hún sá, að ég hafði enga myndavélina,
inn sat við borðið þannig, að það sást
aðeins á bakið á honum. Á borðinu, á
tveimur hægindastólum og út um allt
gólf voru bækur eins og fjaðrafok.
Bankaeigandinn barði létt högg á rúð-
una, en maðurinn sýndi ekkert lífsmark
með sér. Hann gat hvað það snerti al-
veg eins verið dauður eins og lifandi.
Bankaeigandinn beið milli vonar og
ótta og hjartað barðist ákaft í brjósti
hans af eftirvæntingu. Skyldi maðurinn
þarna inni ekki reka upp undrunaróp?
En það heyrðist hvorki stuna né hósti
og bankaeigandinn fór inn í herbergið.
Við borðið sat vera, sem ekki líktist
öðrum mennskum mönnum. Þetta var
lítið nema beinagrind, skinnið var
strengt yfir holdlausar hnúturnar, hár-
ið liðaðist í löngum lokkum eins og á
og held ég hún hafi verið fegin, því hún
var augsýnilega orðin þreytt í kinnun-
um.
Gurrý heitir fullu nafni Guðríður
Sigurðardóttir, en kallar sig Gurrý
Siggs til að auðvelda þjóðum heimsins
að muna nafn sitt. Ég hóf strax að spyrja
hana um starf hennar á vettvangi kvik-
mynda og sjónvarps. Hún sagði mér frá
daglega lífinu þar, og fékk ég að heyra
margt kynlegt frá lífi leikaranna.
Mörgum heimsfrægum leikurum hefir
hún kynnzt mjög náið, en annars sagði
hún mér í trúnaði, að sumir þeirra
væru hálfgerðir labbakútar og ekki
fínn pappír á íslenzkan hástandard.
Sagðist hún gera sitt ítrasta til að kynna
ættland sitt og þjóðina, og hefði hún
m. a látið sauma sér sundbol úr íslenzku
fánalitunum.
Gurrý kvaðst aðeins mundu dvelja
hér heima um nokkurra mánaða skeið,
því hún yrði að hverfa aftur til starfs-
ins, en hún væri önnum kafin við að
byggja sig upp. Hún sagði, að í Hollí-
vúdd væru allir álíka æstir í slíkum
byggingum, eins og íslendingar í íbúða-
byggingum. Hérna sliti fólkið sér út á
því að koma sér upp íbúðum, og byggði
sig raunverulega niður, í stað þess að
byggja sig upp eins og úti. Ég spurði
þá, hvort ekki þyrfti að byggja íbúðir
í Hollívúdd. Gurrý sagði þá, að ef
manni tækist að byggja sjálfan sig nógu
vel upp, væri hægur vandi að kaupa
villu án þess að hafa mikið fyrir
Þessi ummæii sjónvörpunnar (ný-
yrði: sjónvarpsmær) finnst mér svo at-
hyglisverð, að forráðamenn ættu að
gefa þeim sérstakan gaum. Hér væri
aðferð Gurrýar ábyggilega mjög vel
framkvæmanleg og sjálfsagt að láta
fram fara athugun strax.
Nú.jæja þetta var nú það helzta, sem
milli okkar Gurrýar fór. Ég sannfærðist
um það, að hún er ekki einasta fögur
og góð, heldur líka óvenjulega vel gef-
in. Svo verð ég að taka fram, að hún
talaði íslenzkuna ómengaða og hreina.
Dagur Anns.
kvenmanni og hvergi sást í kjálkana
fyrir skeggstríi. Hörundsliturinn var gul-
ur eins og leirljós, kinnfiskarnir sognir
og hryggurinn mjög langur. Höndin,
sem hann studdi undir ennið, var svo
mögur og tálguð, að hörmung var á að
líta. Hárið var orðið hvítt.
Enginn, sem séð hefði þetta andlit,
mundi hafa fengizt til að trúa því, að
það væri ekki rnieira en fjörutíu ára.
Maðurinn svaf og fyrir framan hann
á borðinu var pappírsörk, sem eitthvað
hafði verið skrifað á með smárri og fal-
legri hönd.
— Veslings ógæfusami maður, hugs-
aði bankaeigandinn. Þarna sefur þú og
nú er þig víst að dreyma um milljón-
irnar, sem eiga að verða þín eign á
morgun. En ég þarf ekki annað en taka