Fálkinn - 28.03.1962, Side 35
þig upp, hálfdautt skarið, leggja þig í
rúmið þitt og kæfa þig hægt og gæti-
lega undir koddanum. Og hversu ná-
kvæm rannsókn sem gerð verður á lík-
inu getur ekki geíið minnstu bendingu
um, að hér sé um glæp að ræða. Eh
látum okkur nú sjá hvað þarna er
skrifað.
Hann laut varlega niður að borðinu
og las:
„Á morgun kl. 12 fæ ég frelsi mitt
og leyfist að tala við aðra menn. En
áður en ég skil við þessa stofu, tel ég
það skyldu mína að segja við yður
nokkur orð. Með góðri samvizku og
fyrir augliti guðs, sem sér mig, lýsi ég
yfir því, að ég fyrirlít bæði frelsi og líf,
heilbrigði og allt annað, sem þeir í
bókum kalla lífsgæði.
í 15 ár hefi ég rannsakað jarðlífið
ýtarlega. Það er satt, að ég hefi hvorki
séð lífið né jörðina, en úr bókunum hef
ég drukkið gómsætt vín, sungið ljóð,
veitt hirti og villisvín í skógunum,
elskað konur .... Fegurðin loftkennd
eins og skýin, sköpuð af töfrum stór-
skáldanna, sótti mig heim um miðnæt-
urskeið og hvíslaði að mér ævintýrum,
sem heilluðu mig. í bókum yðar kleif
ég upp á hæstu tinda Elborus og Mont
Blanc og sá þaðan, hvernig sólin rann
upp að morgni og íklæddi himin, haf
og tinda purpurarauðu gliti að kvöldi.
Þaðan sá ég, hvernig eldingin klauf
skýin. Ég sá græna skóga, akra, ár,
borgir, heyrði seiðsöngva hafmeyjanna,
fann vængjatak englanna, sem komu
fljúgandi til þess að tala við mig um
guð .... í bókum yðar fleygði ég mér
niður í hyldýpið, gerði kraftaverk, drap,
og brenndi borgir, boðaði nýja trú og
lagði undir mig stórveldi.
Bækur yðar færðu mér vizku. Allt,
það, sem óþreytandi mannsandinn hef-
ir skapað í margar aldir, er þjappað
saman í lítinn hnoðra í hauskúpu mér.
Ég veit að ég er orðinn vitrari en þið
hinir.
Og ég fyrirlít bækur yðar, fyrirlít öll
heimsins gæði og vizku. Allt er lítil-
mótlegt, forgengilegt tál og svíkur eins
og hillingar. Þó að þér séuð státnir,
vitrir og fagrir, þá máir dauðinn yður
samt út af ásjónu jarðarinnar og af-
komendur yðar, saga og ódauðleg
snilli frýs eða brennur með hnettinum
á sínum tíma.
Þér eruð vitstola og eruð afvegaleidd-
ir. Lýgin hefur betur en sannleikurinn
og viðurstyggðin betur en fegurðin.
Þið munduð verða forviða, ef froskar
eða grápöddur færu að vaxa á epla-
eða appelsínutrjám, eða ef rósirnar færu
að gefa frá sér svitalykt af hesti, en
ég er ekki minna forviða á, hvernig
þið hafið haft hausavíxl á himni og
jörðu.
Til þess að sýna fyrirlitningu mína
á því, sem þið lifið fyrir, afsala ég mér
þeim tveim milljónum, sem mig dreymdi
um eins og Paradís, en sem ég fyrirlít
nú. Til þess að svipta mig réttinum til
þeirra ætla ég að fara héðan fimm
stundum fyrr en umsamið var, og rjúfa
þannig samninginn . . . .“
Þegar bankaeigandinn hafði lesið
þetta, lagði hann blaðið á borðið, kyssti
þennan merkilega mann á höfuðið og
gekk út með tárin í augunum. Aldrei —
ekki eftir verstu skakkaföllin á kaup-
höllinni hafði hann fyrirlitið sig eins
mjög og nú. Hann fór inn, lagði sig, en
var í svo mikilli geðshræringu, að hann
gat ekki sofnað ....
LITLA SAGAN:
QGNVALDUR
CHICAGO
Loksins höfðu menn fangað hann.
Loksins sat hann bak við lás og slá í
ströngu varðhaldi dag og nótt. Loksins
höfðu menn gert hann óskaðlegan og
ioks höfðu menn eitthvað í höndunum
til þess að dæma hann fyrir. Ógnvaldur
Chicago-borgar hafði fallið í gildruna
og í þetta skipti gat ekki einu sinni
heimsins bezti málafærslumaður bjargaö
honum.
— Þetta er örðugt, Jói, mjög örðugt,
sagði verjandi hans þunglyndislegur á
svip, þegar hann heimsótti glæpakon-
unginn í klefann.
— Verður það stóllinn? spurði bófinn
hryssingslega.
Lögmaðurinn kinkaði kollinum hægt
og sannfærandi.
— Þeir dæma þig fyrir morð af fyrstu
gráðu, sagði hann, — enginn mannlegur
máttur getur komið í veg fyrir það. í
þetta skipti mun það gerast, Jói.
Bófinn þaut upp og greip um háls-
málið á hinum litla og föla lögfræðingi
og hvæsti framan í hann:
— Ef það verður stóllinn, skal ég sjá
svo um, að þú farir í sögulega ökuferð.
Hnífa-Harry og Örótti-Jón kunna sitt
fag. Finndu upp á einhverju, annars —
Jói rauðnefur Callahan gaf til kynna
með því að láta höndina síga, að háls
lögmannsins var í yfirvofandi hættu.
— Hvað segirðu um dóm fyrir morð
af annarri gráðu? flýtti lögfræðingur-
inn sér að segja.
— Og hvernig er slíkur dómur yfir-
leitt?
— 50—60 ára hegningarvinna í ríkis-
fangelsinu í Illinois.
Það fór hrollur um Jóa við tilhugsun-
ina. Líkamleg vinna hafði aldrei verið
hans sterkasta hlið.
— Það er þó alltaf betra en að láta
Morguninn eftir kom varðmaðurinn
hiaupandi og sagði, að hann hefði séð
fangann smjúga út um gluggann, ganga
út um hliðið og hverfa. Og bankaeig-
andinn fór þegar með þjónum sínum
út í skálann, til þess að sannfærast af
eigin raun. Og til þess að vekja ekki
óþarft umtal tók hann blaðið með af-
salinu af borðinu og læsti það í pen-
ingaskápnum sínum.
leiða sig beint til helvítis í stólnum, Joi,
sagði hinn litli lögfræðingur.
Bófinn varð að játa, að hann hefði rétt
fyrir sér.
— Allt í lagi, sagði hann, — ég slæ
til og tek þessi 50 ár.
— Svo auðvelt er það nú ekki, Jói.
Þar þarf til geysimiklar mútur. Ég verð
að tala alvarlega við formann kvið-
dómsins og veifa framan í hann nokkr-
um þykkum seðlabuntum. Ef hann er
nægilega veikur fyrir peningum, er allt
í lagi. Svo fæ ég hann til þess að telja
hina meðlimina á að samþykkja morð
af annarri gráðu, og þú sleppur þá við
stólinn.
— Örótti-Jón útvegar þér allan
monninginn, sem þú þarft. Geta 100.000
dalir nægt?
— Ég skal reyna.
Og Hickman lögfræðingur reyndi
þetta. Formaður kviðdómsins reyndist
til allrar hamingju vera barnaleg og á-.
hrifagjörn sál, og þegar Hickman stakk
að honum fimmtíu þúsund dollurum og
lofaði honum sömu upphæð í viðbót,
sór hann að gera allt sem í sínu valdi
stæði til þess að fá hina til að samþykkja
dóm um morð af annarri gráðu.
Framhald á bls. 46.
FÁLKINN 35