Fálkinn - 28.03.1962, Blaðsíða 36
VOLKSWAGEN
ER
5 MANNA BÍLL
1/9
í'~>
es2
OO
e»9
|«»J
o
ö
Ctf?J
eá
ti3
p>
*»p3
paaí
o
ae
w
ac
s
z
£3
sJ
N
oá
t3j
>
e
^-3
S
ae
ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
ac
r-
ö
<
fn
po
esj
r*
C
s;
ac
tn
P*
ir—
>
ae
hi
ac
<
m
pa
*ei
tami
C/3
©
©:
•H
c
cn
IN3
tn
VOLKSWAGEN
ER
FJÖLSKYLDUBÍLL
t.Aiiim.iA
Frh. af bls. 29.
neitt. Meðan Bettina kom bílnum fyrir,
kom Minna út á tröppurnar og leit
spyrjandi á Bettinu og börnin tvö
— Við erum glorhungruð og viljum
gjarnan fá eitthvað gott að borða, sagði
Bettina.
— Ég hef þegar lagt á borðið, sagði
Minna.
— Þú verður að vera svo góð og hafa
mig afsakaða, sagði Doris. — Ég ætla
að fara strax upp og leggja mig. Mér
líður ekki rétt vel.
— Allt í lagi, svaraði Bettina. — Þá
geturðu tekið einn disk í burtu, Minna.
36 FÁLKINN
Hún gekk inn til sín og systkinin tvö
voru ein um stund. Doris vatnaði
músum.
— Ég skal tala við mömmu, sagði
Wolfgang hughreystandi. — Pedro er
aldeilis prýðilegur náungi.
— Hvað ætli það gagni svo sem, hnus-
aði Doris. — Pedro er þegar farinn og
kemur aldrei aftur. Mexico er svo óra-
langt í burtu.
■—- Lofaði hann ekki að koma?
— Jú.
— Þá kemur hann líka. Hann svíkur
áreiðanlega ekki það, sem hann hefur
lofað, sagði Wolfgang.
Hann fylgdi systur sinni til herbergis
hennar og reyndi að uppörva hana eins
og honum var unnt.
Þegar Doris var orðin ein, varð hún
skyndilega gripin eirðarleysi og óróa.
Það var eins og hún sæi nú herbergi
sitt í fyrsta sinn, — eins og hún ætti
ekki heima þarna lengur.
Hún hugsaði stöðugt um Pedro. Hún
fékk innilokunarkennd, gekk að glugg-
anum og opnaði hann upp á gátt. Hún
hallaði sér út um hann og teygaði að
sér svalt næturloftið. Hávaðinn frá
miðbænum var eins og tónlist í fjarska.
Nú var Pedro á leið til Stuttgart ....
Nei, hún gat ekki þolað þetta lengur.
Hún varð að fara út ....
Hún læddist niður stigann. Það marr-
aði í þungri eikarhurðinni, þegar hún
opnaði hana. Nokkrum sekúndum síðar
var hún horfin út í nóvembermyrkrið.
—o—
Við matborðið ræddu þau lengi saman
Wolfgang og Bettina. Wolfgang dró
fram allar þær góðu hliðar á Pedro sem
hann vissi um, en álit Bettinu á honum
var stöðugt hið sama. Hún gat ekki
gleymt örlögum Maríu forðum ....
— Við sjáum hvað setur, sagði Bett-
ina loks. — Það er hugsanlegt að Pedro
missi áhugann og .... ef til vill gleym-
ir Doris honum með tímanum ...
— Þú vonar það, sagði Wolfgang bit-
ur, — en ég held að sú von þín rætist
ekki. Ég þekki nefnilega Doris.
Með sjálfum sér hugsaði hann: í öll
þau ár, sem þú varst fjarverandi skiptir
þú þér ekkert af okkur. Síðan þú komst
heim, viltu að við lútum þínum vilja í
einu og öllu.
En hann sagði ekkert.
Þau þögðu bæði um leið og þau stóðu
upp frá borðum. Wolfgang kyssti móð-
ur sína á kinnina og fór upp.
Nokkru síðar, þegar Bettina fór til
íbúðar sinnar, kom hún við hjá Doris.
Hún barði að dyrum, en enginn svaraði.
Hún fékk ákafan hjartslátt. Hún opnaði
dyrnar. Herbergið var tómt.
Hún fór til Minnu. Hvort hún vissi,
hvar Doris væri? Nei, aldrei þessu vant,
hafði Minna ekki hugmynd um það.
Bettina fór um allt húsið. Hún læddist
meira að segja niður í apótekið og inn
í vinnuherbergi Julians.
En Doris var hvergi sjáanleg ....
(Framhald í næsta blaði).
— Jú, sjáöu til: Þannig er mál meö
vexti, aö ég á mjög marga kunningja
og stundum lána ég þeim bœkur.