Fálkinn - 28.03.1962, Side 47

□TTD - BARDAGINN UM ARNARKASTALA
Ottó grunaði Fáfni um græsku. Og hann lézt ekki sjá út-
rétta hönd hans, en svaraði: „Þakka þér fyrir. Menn þínir
hafa þegar boðið mig velkominn einu sinni.“ „Það hafa
verið einhver mistök“, sagði Fáfnir, „en menn mínir eru
dálítið baldnir. En við skulum nú fara til tjaldbúðanna. Það
er farið að dimma, og næturloftið er óhollt, er það ekki9“
Fáfnir kreisti fram hlátur og leit á Ottó. „Hvað ætlastu
fyrir, ef ég þigg boðið?“, sagði ungi riddarinn hikandi.
„Er ég fangi?“ „Fangi“, hrópaði Fáfnir. „Kæri vinur, ég
ætla bara að sýna þér gestrisni. Sliðraðu sverð þitt og
komdu á eftir mér.“ Ottó fanst hyggilegast að fylgja honum
eftir, þegar hann leit í kringum sig og sá illgjörn andlitin
á mönnum Fáfnis. En ef hann hefði litið á Ruth, hefði ha::n
komizt á allt aðra skoðun ...
Ottó athugaði vel umhverfið í laumi. Það var vissara að
þekkja umhverfið vel, ef hann yrði að flýja. Honum fannst
íkkyggilegt, að hinir vopnuðu menn skyldu stöðugt vera i
kringum hann og Fáfni. Það leit svo sannarlega út fyrir að
hann væri fangi. „Þá erum við komnir", sagði Fáfnir og fór
af baki fyrir framan tjald eitt. Þjónn kom og teymdi burt
hesta þeirra. Ottó varð litið á tjaldið og hann varð að viður-
kenna, að það væri lítið skjól eða vernd gegn öllum þessum
þorpurum. — Hafði Fáfnir lesið hugsanir hans? Hann kall-
aði á tvo af mönnum sínum og hvíslaði að þeim einhverjum
fyrirmælum. Síðan sneri hann sér að Ottó og sagði: „Þessir
menn munu gæta öryggis þíns. Góða nótt.“ „Eru þeir líf-
verðir eða fangaverðir“, hugsaði Ottó. Hið síðarnefnda virt-
ist vera líklegra ...
Þessir tveir menn tóku sér stöðu við tjalddyrnar. Þeir voru
ekki síður illmannlegir i útliti en hinir þorpararnir. Ottó
leit út um tjaldskörina. Hann sá Fáfni og Ruth ganga inn
í eitt tjaldið. Vafalaust væru þau að tala um hann. Ef til
vill væri Fáfnir að segja henni, hvað hann ætlaði að gera
við hinn unga riddara. Hvaða hlut átti Ruth hér að máli?
Sennilega mundi hún vera eina manneskjan hér, sem tæki
svari hans. Hann var vongóður vegna þeirra fáu orða, sem
þeim hafði farið á milli. Hann hugsaði um sinn gang. Ef
til vill heyrði hann eitthvað, sem lyfti hulunni af þessum
óttalega leyndardómi. Hvernig gæti hann rutt þessum vörð-
um úr vegi án þess að koma af stað hávaða? Hann leit á
hin heimskulegu andlit þeirra og fékk þá strax hugmynd ...
FÁLKINN
47