Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 9

rgmm
þar sem menn ávöxtuðu rétt sitt pund
og unnu í sveita síns andlitis, en lyftu
sér upp á hvíldardögunum. Höfðu menn
ekki enn fundið sveitasæluna í miðri
stórborginni? Þessari spurningu hefðu
margir svarað neitandi og sagt sem svo
að í Reykjavík væri enga sveit að finna
og ekki heldur neina sælu, í þeirri borg
hugsuðu menn ekki um annað en pen-
inga og strituðu daglangt til þess að
hafa í sig og á. Nei, þessir delar á möl-
inni höfðu ekki fundið unað sveitasæl-
unnar. Þeir kunnu ekki að meta bless-
aðar skepnurnar. Það var engin furða,
þótt Reykjavík væri sviplaus borg og
leiðinleg á sumrin. Það var ekki einu
sinni leyft að hafa hunda, en einstöku
menn máttu hafa ketti til þess að láta
þá syngja fyrir sig. Samt máttu kattar-
kvikindin varla láta sjá sig á götum
úti, því að þá tók lögregla borgarinnar
þá í sína vörzlu og ef þeir voru ekki
sóttir, þá fór hún með kattarskammirn-
ar inn í Blesugróf, þar sem kattarban-
inn beið þeirra og setti þá í poka og
kastaði í Elliðaárnar eða skaut.
Þannig má oft heyra fólk tala. Ef til
vill er þetta bara óánægt fólk, sem ekki
kann að meta umhverfi sitt, fegurð
þess og yndisþokka. Þekkst hafa einn-
ig menn, sem líkt hafa Esjunni við fós-
haug gríðarmikinn og hneykslað marga
mæta borgarbúa. En menn þurfa ekki
að fara langt til þess að komast upp í
sveit í Reykjavík, menn geta einfald-
lega tekið vagninn inn í Sogamýri. Þar
er sveitin í borginni og þar geta menn
eins vel fundið sveitasæluna og austur
í Fióa.
Æskan að leik.
Á mótum Grensásvegar og Suður-
landsbrautar voru nokkur lömb í haga.
Tvær litlar og laglegur stúlkur hölluðu
sér upp að grindverkinu og horfðu
spurulum augum á ærnar og lömbin.
— Þarna er hrútuur, sagði önnur
þeirra.
— Ertu vitlaus manneska, sérðu ekki,
að þetta er rolla. Hún er að gefa lamb-
inu sínu að sjúga.
Þessar ungu stúlkur eiga heima í
Ljósheimunum og heita Solveig og Guð-
ný.
Þau eru falleg lömbin á vorin, þar sem þau hlaupa umhverfis móður sína,
spriklandi af fjöri og kátínu. Þarna var ein ærin nýborin. (Sjá mynd til
vinstri). Hún heitir Rosemarie Þorleifsdóttir, stúlkan á myndinni hér að ofan.
Hún kennir ungu fólki að sitja á hesti, og tekur skrifstofufólk í tíma í reið-
mennskunni á kvöldin.
— Ég fer í sveit í sumar, segir Sól-
veig.
Ég verð kannski barnapía í bænum,
segir Guðný.
— Við sáum líka áðan, þegar var
verið að gefa þeim á pela, segja hnát-
urnar og læðast inn fyrir girðinguna.
— Mér þykir meira gaman að svört-
um lömbum, segir Guðný.
Svart lamb lítur spurulum augum á
hana og horfir svo á brautina. Það
rennur bíll, sem merktur er Sláturfé-
lagi Suðurlands, framhjá.
Hænur og hanar.
Spölkorn fyrir ofan Elliðaárrafstöðina
eru nokkrir hænsakofar. Þar eru hæn-
unar óvenju roggnar. Eflaust standa
borgarstjórnarkosningar fyrir dyrum
hjá þeim eins og mönnunum í nágrenn-
inu. Rétt hjá hænsakofunum una sér
fáeinir strákar við stíflugerð. Vafalaust
eru þar framkvæmdamannaefni. Skyndi-
lega hætta þeir við stíflugerðina og
stika upp að hænsnakofunum.
— Skyldum við finna egg? spyr einn
þeirra.
— Uss, nei, þetta eru ómerkilegar
FÁLKINN 9