Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 12

TEIKNARI
HINNA
r* FFIGU
F. NERUDA ■ ftll VI V
Unnusti hennar þaut niður
þrepin í einu stökki, þreif
til Grikkjans annarri hendi
en greip teiknibók hans
nteð hinni. Yið hlaupum á
eftir honum, en þeir velt-
ust um í rykinu. Teikni-
bókin opnaðist og blöðin
fuku út um allt. A einu
þeirra gat að líta ...
Gufubáturinn látlausi, sem gengur daglega milli
Miklagarðs og Prinsessueyju, skilaði okkur heilu og
liöldnu til Prinkipó, og við gengum á land.
Farþegar voru fáir, aðeins við tveir og pólsk fjöl-
slcylda, hjón með dóttur sinni og unnusta liennar. Nei.
ónei, .... það var einn enn. Ungur maður, Grikki,
liafði komið um borð i Miklagarði, við timburbrúna
yfir Gullna hornið. Af vatnslitabók, er hann bar undir
höndinni ályktuðum við, að bann væri málari.
Hann bafði svart og lirokkið hár niður á herðar, föl-
leitt andlit, dökk og djúpstæð augu. I fyrstunni fannst
mév hann skemmtilegur. Hann vildi allt fyrir okkur
gera, og fræddi okkur heilmikið um land það, sem við
vorum nú að ferðast um. En var allt of málgefinn, og
að tiu minútum liðnum gekk ég frá honum.
Pólska fjölskyldan var liins vegar mjög aðlaðandi.
Gömlu hjónin voru undur góðleg og gersamlega laus
við allt yfirlæti, unnustinn var ungur og fyrirmann-
legur, heimsmaður að sjá. Þau ælluðu að dveljast um
sumarið í Prinkipó. Dóttirin var fíngerð og skorti hið
sólbrennda yfirbragð Suðurlanda. Þessi fagra og föl-
leita stúlka leit svo út, sem annaðhvort liefði hún ný-
tekið vanheilsu noklcra eða væri eigi fyrir löngu stigin
upp úr erfiðum sjúkdómi. Hún studdist við arm unn-
usta síns, nam iðulega staðar til að blása mæðinni, og
annað veifið fékk liún þurr lióstaköst, svo hún varð
að liætta í miðri setningu, þótt lágmælt væri.
Hvert sinn er hún lióstaði, nam unnusti hennar stað-
ar og leit viðkvæmum augum til hennar. Og þegar hún
endurgalt tillit hans, virtust augu hennar segja: „Þetta
er eklcert .... Mér líður ágætlega.“
Þau trúðu á bata liennar og bjarta framtíð.
Grikkinn hafði skilið við okkur, þegar á land kom.
Hafði hann bent okkur á gott gistihús, er franskur
maður rak, og hugðist fjölskyldan setjast þar að. Gist-
ing var þarna ekki ýkja dýr, útsýn dásamleg og hót-
elið búið öllum þægindum á Evi'ópu vísu.
Við snæddum saman liádegisverð, og þegar mesti
miðdagshitinn var liðinn hjá, gengum við öll i hægð-
um okkar inn hlíðina, upp að litlum skógarlundi, til
að njóta útsýnisins. Við vorum nýbúin að leita okkur
uppi góðan blett til að setjast fyrir á, þegar Grikkinn
kom í ljós. Hann hneigði sig aðeins fyrir okkur, lit-
aðist um eftir þægilegum stað, settist því næst i fárra
slcrefa fjarlægð frá okkkur, dró upp rissbók sína og
bóf að teikna.
„Trúlega situr hann upp við klett, til þess að við
förum ekki að hnýsast í teikningar hans,“ varð mér
að orði.
12 FÁLKINN
„Ekki skil ég að neinn langi til þess,“ mælti ungi
Pólverjinn. „Við höfurn nóg annað að skoða.“
Eftir drykklanga stund bætti liann við: „Ég liugsa,
að hann ætli að hafa okkur sem framsvið myndar-
innar .... Sama er mér.“
Vissulega böfðum við nóg til að virða fyrir oklcur.
Hvergi held ég að til sé unaðslegri né indælli staður
i víðri veröld en Prinkipó. Hinn pólitíski píslarvottur
írena, samtíðarmaður Karlamagnúsar, dvaldi liér mán-
aðártima í útlegð. Mér fannst að ef ég gæti veitt mér
að vera hér í mánuð, hlyti ég að lifa á endurminn-
ingunum alla mína ævi. Jafnvel þessi eini dagur varð
ógleymanlegur. Loftið var svo hreint og tært og hlýtt,
að augað sveif á svanavængjum um órafjarlægðir.
Til hægri risu dökkir liamrar Asíu úr sævi, en vinstra
megin sá í fjarlægð til brattra, bláz’ra stranda Evrópu.
Nærri okkur lá Ghalki, sem er ein af niu eyjum í
Prinsessuflóa. Þarna lá hún þögul og dulúðug, vaxin
dimmleitum kýprusviði. Hún var eins og áleitinn
draumur. Efst á eynni gnæfa byggingar miklar ....
það er geðveikrahæli.
Yfirborð Marmarahafsins var þakið gárum, og lék
í öllum regnbogans litum eins og risavaxinn ópall.
I fjarska var það livítt á að líta, eins og mjólk, nær
okkur brá á það rósrauðum gljáa og úti millum eyj-
anna glampaði það eins og gullið aldin. Djúpið fyrir
fótum okkar var safírblátt.
Ekkert raskaði yndisleik þess, engin stórskip voru
á ferð um það. Inni undir ströndinni voru aðeins tveir
smábátai:, er báru brezka fánann. Fóru þeir í kráku-
stígum fram og aftur, annar gufusnekkja, litlu stærri
en miðlungs merkjatunna, hinn róðrarhátur mannaður
sjókörlum. Virtist bráðið silfur drjúpa af árurn þeirra,
er ræðarar lyftu þeim í háttbundinni stigandi.
Hugrakkir höfrungar lioppuðu úr sjónum rétt bjá
bátnum, eða runnu langa hálfhringi i vatnsskorpunni,
öðru hvoru svámu risavaxnir ernir loftið meginlanda
milli, bljóðlausu, hátignarlegu flugi.
Hlíðin fyrir neðan okkur var alþakin rósum í full-
um blóma, loftið var þrungið ilmi þeirra. Undurþýð
og dreymin tónlist barst upp til okkar, frá bogagöng-
um gildaskálans niðri við ströndina.
Við sátum öldungis agndofa. Samræður bljóðnuðu
og við gáfum okkur gjörsamlega á vald þeirra liug-
hrifa, er skópust við að skoða þessa Paradís. Unga
stúlkan pólska lá í grasinu og livíldi höfuð við brjóst
unnusta síns. Það brá daufum roða fyrir á andliti
hennar, dúnmjúku og ávölu, og allt í einu tóku tár
að hrynja af bláu augunum hennar. Unnustinn skildi