Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 16

EKIÐ
IJM
NÓTT
SMÁSAGA EFTIR
KAREN M0LLER
Lágur dökkleitur vagn beygði fyrir
hom og hélt ferðinni áfram niður breið-
götu eina mikla, sem til beggja hliða var
girt regnvotum trjám, er báru við þoku-
þykknið eins og bleikar skuggamyndir.
Umferð var svo til öll hætt. Það var
komið fram undir miðnætti og í slíku
veðurfari héldu allir sig innan dyra,
sem ekki höfðu ákveðnum erindum að
gegna úti við.
Þétt og rök þoka, úðavæta. Langt í
fjarska gall við lúður annað veifið,
eins og kýr með erfiða kálfssótt.
Það var tvennt í bifreiðinni. Karl og
kona. Maðurinn sat við stýrið. Hann
var dökkur yfirlitum og andlitið mark-
að rúnum reynslunnar, um hálsinn
hafði hann vafið þykkum ullarklút.
Konan var smávaxin og náði honum
ekki nema í öxl, hárið gljáði eins og
látúnsbaugur um andlit hennar, fín-
gert og fölt. Varir hennar voru all-
þrýstnar, borið saman við annan and-
litsvip, og var þó munnurinn hinn feg-
prsti. Loðkápa lá yfir herðar henni og
framan á brjósti hennar glampaði
glæsilegt hálsmen.
Maðurinn tók af sér trefilinn án þess
að líta af akbrautinni. — Láttu á þig
hálsklútinn, Díana. Þú verður innkulsa.
Mundu eftir þínum silfurskæra hlátri.
Hann má þó að minnsta kosti ekki verða
hás og hljómlaus.
Konan anzaði honum ekki. Hún sat
hreyfingarlaus og föl, með fagran hlið-
arsvip og þrýstnar varir, líkt og andi
frá öðrum heimi. Maðurinn hló við
lágt. — Er það vegna þess, að klúturinn
minn sé Ijótur, sem þú vilt ekki láta
hann á þig? Þetta er fyrirtaks trefill
úr fínni ull, og er ennþá heitur eftir
mig. Enda sér þig enginn hér — nema
maðurinn þinn. Og ljótasti klútur í
heimi gæti ekki gert þig ófríða. Það
16 FÁLKINN
getur ekki nokkur skapaður hlutur.
Láttu hann á þig, elskan mín.
Ekkert svar enn. Þá lagði maðurinn
klútinn um háls konunnar með annarri
hendi, laust og klaufalega. Hún hreyfði
sig ekki að heldur, hvorki til að rífa
klútinn af sér, eða laga hann betur á
sér. Nú komu þau að krossgötum og
maðurinn dró úr hraðanum.
— Ættum við að reyna veginn til
hægri, Díana? Þá losnum við alveg við
bannsetta þokulúðrana. Þeir fara í taug-
arnar á mér. Ég hef ekki hugmynd um,
hvert hann liggur. En finnst þér það
gera nokkuð til? Þér hefur ætíð þótt
gaman að aka á nóttunni. Eftir ókunn-
um vegum. Þokan og hálkan eykur
bara nautnina, finnst þér það ekki, Dí-
ana? Eykur við hana eggjandi slysa-
hættu, það lætur þér nú. Manstu eftir
því, þegar við minntumst á það í fyrsta
sinn? Þegar við ókum heim af helgar-
ballinu í Willington? Það var eiginlega
ekkert okkar alveg ódrukkið.
— En hvað um það? sagðir þú. —
Mér þykir svo garaan að aka á nótt-
unni, eftir ókunnum vegum. Það er
eins og veröldin verði ný — dásamleg,
framandi og dularfull, þegar sólin er
hnigin og maður sér ekki hvert hús,
hvert tré eða beygju. Og að við séum
ofurlítið kennd — já, en góði bezti, það
er bara einum unaði meira. Maður á að
horfast í augu við hætturnar. Ef til
vill veltum við á einhverri beygjunni,
og verðum kannski flutt á sjúkrahús.
Hvað um það? Þá erum við búin að
reyna það til viðbótar.....
Maðurinn hló aftur. Hljóðlega og dill-
andi. — Ég hélt ekki að þér væri al-
vara, Díana. Þetta indæla eiginkonu-
fiðrildi sem þú ert. Ég bjóst við að þú
myndir grípa dauðahaldi í mig og
hvísla: — Elsku, við skulum bíða þang-
að til í fyrramálið. Þá er orðið bjart og
við allsgáð. — Hvernig átti ég að búast
við að þér væri alvara? Svona fíngerð
og gagnsæ sem þú varst. Þú ert og hefur
alltaf verið eins og fiðrildi. Og þó er
sannleikurinn sá, að þú ert sterkari en
tvö hundruð punda karlmaður, sem geng
ið hefur á hæstu fjöll heims. Er þetta
ekki satt?
Konan sat grafkyr með gullið hárið
eins og geislabaug um höfuðið. Trefill-
inn lá ennþá eins og hann myndi detta
af henni þá og þegar.
— Nú ökum við brott frá þessum
bannsettum lúðrum. Heyrirðu, hvernig
drunur þeirra eru að deyja út? Líttu á
ljóskerin meðfram veginum. Finnst þér
þau ekki vera einkennileg? Eins og þau
séu vandlega vafin inn í grisju. Svo
berjast þau við að gera skyldu sína —
og lýsa — gegnum allár búðirnar. Sástu
bakljósið þarna? Það er lítill og full-
hlaðinn fólksbíll. Ég held það hafi ver-
ið yfirsetukonuvagn. Annaðhvort á hún
að hjálpa konu í barnsnauð, ellegar hún
er á heimleið frá fæðingu. Sérðu hana
ekki fyrir hugskotssjónum þér, Díana?
Bústna, glaðværa og hressilega, þar sem
hún hellir í sig kaffinu með hamingju-
sömum foreldrum. Tekur í hönd föð-
urins, svo hann sárkennir til. Ljós-
móðir......
Aftur hló maðurinn, þessum sérkenni-
lega hlátri. — Þú þurftir aldrei á svo-
leiðis heimsókn að halda, ha? Enda
þótt það væri mín heitasta ósk að eign-
ast börn — dreng, sem ég gæti leikið
við fyrir framan arininn, sagt honum
uppspunnin ævintýri og keypt handa
honum kjánalegar jólagjafir. Þú varst
of viðkvæm og veikbyggð fyrir þá þján-
ingarfullu athöfn, sem heitir að auka
ætt sína. Ég vægði þér við þessu, því
þú gekkst sjálf fyrir öllu. Líka fyrir
draumi mínum um afkomendur. Ertu
að gráta? Nehei, þú grætur ekki. Hvað
heldurðu eiginlega að klukkan sé? Ég
tók ekki úrið mitt í flýtinum. Segðu
mér hvað klukkan er, elskan mín.
Konan hreyfði hvorki legg né lið. Þá
lyfti maðurinn grönnum handlegg
hennar og leit á gimsteinum sett úr, er
spennt var um úlnlið hennar. — Vantar
fimm mínútur í hálf eitt. Nýr dagur
runninn upp — þó maður sjái nú ekki
mikið til hans ennþá. Manstu, þegar þú
taldir mér trú um, að þetta úr væri
einskis virði, og þú hefðir fengið það
hjá henni Önnu, af því að hún nennti
ekki að ganga lengur með það? Mér
hnykkti við, þegar Derek trúði mér einu
sinni fyrir því á glaðra vina fundi, að
Henderson hefði gefið þér það, og að
það kostaði of fjár.
Ég krafði þig reikningsskapar.
Heiftugt og hjáróma. Fyrst varstu eins
og þú ert núna. Köld eins og jökull.
Þú sazt í stóra, dimmbláa stólnum og
varst eins og málverk frá átjándu öld.
Fegurð þín var meiri en guð ætti að
"gefa nokkurri konu. Og þú hafðir úrið
um úlnliðinn. Hið eina sem þú gerðir
var, að lyfta þínum draumfögru hand-
leggjum með hægð og ró, og líta á þetta
úr.
Þegar ég var orðinn útbrunninn,
tómur og örvæntingarfullur, lifnaðir
þú við. Hvers vegna hefðir þú ekki átt
að taka við þessu úri, þegar þú fekkst
það gefins? spurðir þú. Með þessari
hljómþýðu, ofurlítið andstuttu rödd,
sem þú fekkst í vöggugjöf, eins og allt
annað.
— Vegna þess að þú ert konan mín,
öskraði ég, hásari en hrafnsungi. — Og
sem konan mín getur þú ekki þegið
gjafir, dýrar gjafir, af öðrum karlmanni.
Viltu skila því aftur?
— Nei, svaraðir þú — Það gæti ég
ekki látið mér til hugar koma, svo fal-
legt sem það er. Eða hefur þú kannski
efni á að gefa mér annað eins, mér er
spurn? Svo lytir þú úlnliðnum, sem
var svo grannur að mig hefði ekkert
munað um að brjóta hann. Ég lofaði þér
að halda þessu úri. Allir vissu, að það
var óhemju dýrt, og að Henderson
hafði gefið þér það — en þú hélzt því.
Af því ég get ekki neitað þér um neitt,
vegna þess að ég var lydda. Rándýrt úr,
gjöf frá spjátrungi, sem illt orð fór af.
En ég gerði ekkert — annað en að sjá
það hvern einasta dag. Á úlnliði þínum.