Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 17

Ég leið verstu vítiskvalir, en hvað átti
ég að gera? Ég elskaði þig — ég var ást-
fanginn af þér .... þessum litla kven-
skratta, — Þú getur notað mig fyrir
gólfþurrku, þú getur hrækt framan í
mig — ég verð þinn auðmjúkur þræll
til hinsta andardráttar. Þinn auðmjúkur
þræll, sem lifir í helvíti...Viltu ekki
vindling? Við skulum nema staðar and-
artak og reykja — í þokunni. Blessaðri
þokunni.......
Hann stöðvaði vagninn undir einu
götuljósinu. Ljóskersstólpinn var dimm-
ur og tröllslegur á að sjá.
— Hlustaðu á, Díana, hvernig regnið
stynur, kvakar og hvíslar. Það er við-
felldið að sitja svona í þokunni og hlusta
á regnið, finnst þér ekki? Maðurinn
kveikti í vindlingi og stakk honum í
munn konunnar. Því næst hallaði hann
sér aftur í sætið, kveikti í öðrum handa
sjálfum sér og saug að sér reykinn,
hægt og djúpt.
— Það er hált á vegunum, mælti
hann dreymandi. — Það er þoka, það
er myrkur, við erum ókunn umhverf-
inu — hefði ég getað boðið þér í betri
næturferð? Nei, veiztu nú hvað, Díana,
þú mátt ekki missa vindlinginn og
leggja eld í loðkápuna. Einkennileg
ertu. Þegar þú setur þér að vera eins
og ísjaki, skilarðu hlutverkinu út í yztu
æsar.
Þú mátt ekki kveikja í þessari kápu,
ég sem varð að selja veiðihúsið mitt
til að borga hana. Ég eiskaði þetta veiði-
hús og átti beztu stundir ævi minnar
í því. En nú á Sir Nichols það........
Og hundurinn hans bítur mig í bakhlut-
ann, ef ég voga mér á veiðar þar upp-
frá.
Þú varst heldur ekkert annað en upp-
gerð, þegar ég komst að því, að þú hafð-
ir ekki eytt sumarleyfi þínu hjá Patr-
isíu Hawthorne hinni feitu, heldur í
París, með Sommer kapteini. Þú ert
framúrskarandi leikkona, Díana.
Manstu, þegar þú varst að lýsa því fyr-
ir mér, hvernig Patrisía leit út — í
náttfötum í hýjalíni — þegar hún hélt
að þjófar væru komnir inní húsið? Og
þið ædduð um allt á náttfötunum og
æptuð, hver sem betur gat.
Svo snædduð þið meiri háttar máltíð
á eftir, og Patrisía át hálft svínslæri.
Svo hungruð var hún eftir skelkinn. Þú
sagðir svo greinilega frá þessu að ég
sá það allt ljóslifandi fyrir mér — and-
litið á Patrisíu, grænt af ótta, akfeita
fætur hennar, eins og bolludeig, í fjólu-
bláum ilskóm með dúnkanti........
Og svo skyldi þetta vera lygi frá upp-
hafi til enda. Þú varst í París, drakkst
þar kampavín og lést kyssa þig í sið-
lausum næturklúbbum. Þú fekkst svört
knipplingaundirföt — frá honum. Þetta
vissu allir í bænum, og hlógu að mér á
bak, meira að segja upp í opið geðið
á mér, út af þessum undirfötum. Skildi
ég kannske við þig? Nei, Díana, nei.
Nú á ég ekkert eftir. Heiður, sjálfs-
virðing .... allt er það troðið til bana
undir þínum öskubuskufótum. Þegar
þú hafðir lokið þér af við að leika ís-
jaka, sagðir þú: „Ég kann vel við mig í
París. Og ekki hefur þú efni á að fara
með mig þangað. Drottinn minn dýri,
eins og mér þyki ekki vænt um þig,
þrátt fyrir allt, það veiztu vel. Er ég
ekki konan þín? Deilum við ekki með
okkur borði og sæng? Ef ég elskaði þig
ekki, dytti mér ekki annað í hug, en fara
mína leið.....
Hver getur komið vitinu fyrir svo
ástleitna veru? Eftir á varst þú svo ást-
úðleg, ó, svo indæl. Þú kvakaðir og
hlóst og söngst, sást um að ég fengi
uppáhalds matinn minn og saumaðir
tölur í skyrtuna mína með þínum dá-
samlegu höndum. Og gimsteinum setta
úrið glitraði á úlnliði þínum og undir
kjólnum barstu undirfötin hans........
Jæja Díana, nú er vindlingurinn upp-
reyktur. Sjáðu, ég fleygði glóandi stúfn-
um útí stóreflis vatnspoll og það slokkn-
ar í honum. Það er eitthvað dapurlegt
við glóð, sem verður að deyja.
Konan hreyfði sig ekki. Maðurinn
ræsti vélina. — Við aukum hraðann,
er það ekki, Díana? Svo þú megir
heyra vindinn þjóta. Verst af öllu, að
það skuli vera logn í nótt og vagninn
lokaður. Þér sem þykir svo gott, að
láta næturloftið leika um andlit þitt,
er það ekki? Furðulegast er, að þú
skulir þola það. Allir láta gabbast af
veiklulegu útliti þínu. Einnig ég, ævin-
lega, og þekki ég þig þó út og inn.
Þú manst það nú, þegar Leó pabba-
Framh. á bls. 36.

FÁLKINN
17