Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 18

KRÍMSTRÍÐIÐ FYRIR HUNDRAÐ
ÁRUM SÍÐAN VAR í MARGRA
AUGUM EINGÖNGÚ HÁÐ
TIL AD LAÐA AÐ FERÐAMENN
ÚRDRÁTTUR
ÚR
HARPER'S
MAGAZINE
KRlMSSTRlÐIÐ hafði vissulega
hernaðarþýðingu, en einnig er það
athygisvert fyrir annarra hluta sak-
ir, — það var nefnilega dálitið róm-
antízkur svipur á því. Þar var barist
af mildlli grimmd, ótrúlega mikilli,
og það var ýmislegt merkilegt, sem
skeði. Til dæmis korau fjölmargir
ferðamenn til þess eins að horfa á —
svona rétt eins og á milliríkjaleik í
knattspyrnu.
Menn vöndust þessum ferðamanna-
hópum — þeir voru satt að segja
orðnir hluti af striðinu. Þeir fóru oft
fram í fremstu víglínu og þá höfðu
þeir gjarna með sér gjafir, t. d. mat-
væli, súkkulaði og koníak, og þeir
fóru í „skemmtigöngur“ um skot-
grafirnar og innan um fallbyssurnar
og enginn hafði neitt á móti því, —
þetta þótti bara ósköp eðlilegt.
Enskur rithöfundur segir frá því,
er hann og bróðir hans ferðuðust
milli herbúða og ákváðu svo að
tjalda hjá 18. fótgönguliðsdeildinni
og sneru þeir sér til liðsforingja
nokkurs.
„Við vildum gjarna fá að tjalda
hér í herbúðunum hjá yður.“
Liðsforinginn var mjög samvinnu-
jjýður. „Ágætt,“ svaraði hann. „Ég
skal sjá um, að ykkur verði fundinn
staður.“
Þið skuluð nú ekkj ímynda ykkar
að þarna hafi beinlínis verið rólegt.
Rússarnir skutu á herbúðirnar og
henuaður nokkur hafði misst fótinn
nákvæmlega á sama staðnum og þeim
félögum hafði verið bent að tjalda.
„En það skiptir náttúrlega engu
máli,“ sagði liðsforinginn kurteislega.
I Krímsstríðinu mættu menn
fyllstu kurteisi þar sem sízt skyldi
vænta. Hér er dæmi um bardagann
við Inkerman, en þar var háð hin
grimmilegasta orrusta í niðaþoku.
Brezkur liðsforingi uppgötvaði
skyndilega, að herdeild hans var i
mikilli hættu, og er hann á sama
augnabliki sá aðra brezka herdeild
rétt hjá, hljóp hann til foringjans
og sagði: „Ég bið afsökunar, en við
erum komnir i dálitla klipu. Vilduð
þið ekki gjöra svo vel og koma okk-
hið
róma
ur til hjálpar? Við hittumst í fyrra
hjá Lady Palmerston, var það ekki?“
Lord Cardigan, sem annars hafði
unnið sér margt til frægðar í bardög-
unum, átti vin, Hubert de Burgh að
nafni. Hann hafði fengið lystisnekkju
lávarðarins lánaða og sigldi á henni
til Krimsskagans. Lord Cardigan
fékk leyfi til að sofa um horð og
snæða þar hádegisverð á hverjum
degi — ellefu kílómetra frá herdeild
sinni — og er hann fór í liðskönnun-
arferðir fylgdi þessi vinur hans hon-
um jafnan, klæddur „diplómat“-
frakka í leðurskóhlífum utan yfir
lakkskóna og með silkistromphatt. Er
stórskotahríðin við Sevastopol stóð
sem liæst, riðu þeir Lord Cardigan
og de Burgh fram til stórskotaliðsins
til þess að sjá hvernig allt færi
fram. Fleiri fylgdu á eftir fyrir for-
vitnissakir. Fyrirliði stói'skotaliðsins
sá ekkert athugavert við það, þótt
hópur ókunnugra og óeinkennis-
klæddra manna horfðu á þarna sem
skothríðin var geigvænlegust, —
orustan gat jafnvel haft úrslitaþýð-
ingu í þessu stríði. 1 þokkabót gaf
hann sér tíma til að ræða við áhorf-
endur og útskýra áætlanir stórskota-
liðsins.
18 FÁLKINN