Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 19

siðasta___
ntiska strid
„Einmitt það,“ sagði Háðfuglinn
Lord Cardigan. „Nú skil ég. Þetta
fólk þarna niðurfrá — það eru okk-
ar menn, er það ekki? Þeir skjóta á
Rússana, og Rússarnir skjóta á okk-
ur, ekki satt? En hvers vegna rekum
við Rússana þá ekki á flótta?“
Fyrirliðanum varð fátt um svör
við þessari einföldu spurningu.
Heilmargar liðsforingjafrúr voru
þarna með eiginmönnum sínum. Staf-
aði það bæði af ást þeirra til manna
sinna og einnig af ævintýraþrá. Lady
Errol, — sem gil't var Érrol lávarði,
yfirmanni 60. herdeildarinnar —
kom með flutningaskipi ásamt manni
sínum og frönsku stofustúlkunni. Er
herinn gekk á land og hélt til Alma,
fylgdi hún með. Hún svaf í tjaldinu
hjá manni sínum', en j)ví miður hafði
aðeins tekizt að útvega eitt rúm.
Mörgum árum síðar spurði eitt
barnabarna hennar, hvort rúmið
hefði ekki verið gott.
„Það veit ég ekki, drengur minn,“
sagði hún. „Hans hátign svaf í rúm-
inu, og ég á grasinu.“
Lady Errol var mjög liuguð. Eftir
bardagann við Alma-fljótið var
miklum erfiðleikum bundið að fá ein-
hvern til þess að fara yfir til Rúss-
anna og biðja um vopnahlé, svo að
unnt væri að grafa hina föllnu —
öllum fannst, að Rússunum væri
ekki að treysta. Lady Errol gaf sig
fram, og gekk yfir vígvöllinn með
hvíta fánann, í reiðfötum með fjaðra-
hatt á höfði.
Rússarnir höfðu vissulega ó-
líkt betri aðstöðu, er hardaginn við
Alma hófst. Um aldaraðirhefur Alma-
fljótið grafið sig niður í gegnum hæð-
irnar, j>annig að háir baldtar eru sin
hvoru megin árinnar, og eru ])eir
bæði snarbrattir og háíir. Fljótið
sjálft er mjög hættulegt, snardýpkar
er minnst varir og þungur straumur-
inn hefur myndað næstum lóðréttan
vegg niðri við vatnsborðið.
Á jíessuni hökkum stóðu Rússarn-
ir gráir fyrir járnum og þóttust ör-
uggir með sig. Þeir héldu að ómögu-
legt væri að fá hermennina til að
brjótast yfir fljótið og upp á hakk-
ana ]>ar sem þeir stóðu. Það væri
sama og senda hermennina út í op-
inn dauðann.
Þess vegna hafði rússneski furst-
inn Menschikov boðið 30 ungum
stúlkum frá Sevastopol þangað út
eftir og sjá brezka herinn gjörsigr-
aðan, en hugsaði sér að láta hei-menn
sína njóta góðs af matföngum þeim,
er þær kynnu að hafa með sér. Þetta
var fagur septemberdagur og þær
komu akandi í opnum léttivögnum,
í fallegum sumarkjólum og mösuðu
ósköp mikið, eins og stúlkum er títt.
Þær voru með sólhlífar og höfðu
meðferðis einhver feikn af kampa-
vínsflöskum og matarkörfum.
Ungu rússnesku stúlkurnar ráku
upp aðdáunaróp, er þær sáu brezku
og frönsku fótgönguliðana sækja
fram yfir sléttuna — hundruð af
litlum skarlatsrauðum deplum.
Það sem áhorfendur nú sáu, var
eitt af afreksverkum brezka hersins.
Hið ómögulega varð mögulegt. Þeir
réðust upp bakkana við fljótið og
gestimir urðu að flýja sem fætur
toguðu — og fengu ekki einu sinni
tíma til þess að tína saman karppa-
vínsflöskurnar, matföngin og sólhlíf-
amar.
Sú allra vinsælasta af þeim kon-
um sem viðstaddar voru Krímsstríð-
ið var frú Duberly, en maður henn-
ar, Duberly höfuðsmaður, var í 8.
herdeildinni. Hún var lagleg og fjör-
ug, lífsglöð og full af ævintýraþrá,
auk þess sem hún sat hesta af mik-
illi list. Hún hafði upphaflega eklti
fengið leyfi til þess að fylgja manni
sinum til vígstöðvanna, en er hún
fékk færi á að komast með flutninga-
skipi, fór hún í leyfisleysi. Hún bjó
um borð í skipi, sem lá i hafnarbæn-
um Balaklava og hún fór í land á
hverjum degi til þess að vera hjá
manni sínum og fylgja honum á eft-
irlitsferðum. Morgun nokkurn sat
hún í káetu sinni, er sendimaður
höfuðsmannsins færði henni skila-
boð, sem eru áreiðanlega alveg ein-
stök i allri styrjaldarsögunni:
„Bardaginn um Balaklava er að
hefjast og lítur út fyrir að vei'ða
spennandi. Ég sendi þér hest. Þú
mátt engan tíma missa — komdu
eins fljótt og þú getur. Slepptu morg-
unverðinum.“
Frú Duberly sleppti morgunverð-
inum.
Hún horfði á orrustuna og var í
fremstu víglínu.
FÁLKINN 19