Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 22

NÝ SPENNANDI FRAMHALDSSAGÁ EFTIR BRITT HAMDI
Um leið og Katrín kom inn í borð-
stofuna á barnaheimilinu, uppgötvaði
hún, að önnur stúlka var komin í henn-
ar stað. Hún stóð andartak við dyrnar
og starði á þá nýkomnu. Reiðin sauð í
henni, en hún gladdist næstum yfir
þeirri tilfinningu. Það var nýlunda og
tilbreytni að finna til annarra kennda
en skammar og niðurlægingar. Fyrir
örstuttum tíma hafði hún orðið að taka
á öllu sem hún átti til þess að megna að
ganga inn í borðstofuna. „Katrín er kom-
in aftur.....Lítið bara á hana Katr-
ínu.....Þau vildu ekki hafa hana. ....
Enginn vill hafa Katrínu. ....“ Hún
gat heyrt glaðklakkalegar raddir
stúlknanna við borðið, enda þótt hún
héldi báðum höndunum fyrir eyrun.
Nú höfðu þau séð hana. Við fyrsta
borðið lagði Mary skeiðina frá sér og
brosti gleitt. Þessi feita og kiunnalega
Mary, sem alltaf brosti til forstöðukon-
unnar og kom sér í mjúkinn hjá henni
með rógi og blaðri. Mary hafði alltaf
hatað Katrínu. Nú mundi ekki líða á
löngu þar til hún gerði árás á hana með
sínuum illgirnislegu athugasemdum.
Katrín beit á vörina. Síðan strunsaði
hún framhjá Mary og að gamla staðnum
sínum og horfði hvasst á hina nýkomnu,
sem sat þar.
— Þú getur ekki setið hér. Þetta er
minn staður, sagði hún svo hátt að það
heyrðist um allt herbergið.
Nýja stúlkan, sem var tíu ára gömul,
22
FÁLKINN
með slétt hár og föl í andliti, missti
skeiðina sína ofan í súpudiskinn, svo
að súpan skvettist út á borðið. Hún
sagði afsakandi:
— Mér var sagt að ég gæti setið hér.
Þau sögðu að þú hefðir fengið vinnu.
En ég skal gjarnan fara eitthvað annað,
ef þú vilt.
Þessi óvænta kurteisi gerði það að
verkum, að Katrín hikaði. Hún vissi
ekki hvernig hún ætti að bregðast við
svona framkomu. En hún varð að halda
nfram, til þess að hinar stúlkurnar
þegðu. Það þurfti ekki nema eitt lítið
atvik til þess að þær héldu sér í skefj-
um. Það vissi hún af biturri reynslu.
Þær voru forvitnar þessar stúlkur og
ekki eitt einasta orð mundi fara fram-
hjá þeim.
— Katrín Williams!
Hún þekkti allt of vel þessa skræku
rödd sem barst um herbergið. Forstöðu-
konan, fröken Brown, stóð í dyragætt-
inni með hendurnar krosslagðar á mag-
anum og varirnar samanherptar svo
að þær mynduðú skeifu.
Mary þaut upp af bekknum og kall-
aði:
—Fröken Brown. Hún byrjaði strax
og hún kom inn. Nýja stúlkan sagði ekki
eitt einasta orð. Það var Katrín sem
byrjaði. Þetta er allt saman henni að
kenna.
— Komdu hingað, Katrín Williams,
sagði fröken Brown. —- Frú Beswick
var einmitt að segja mér, að þú hefðir
hegðað þér svo illa á vinnustaðnum, að
hún hafði orðið að senda þig hingað
aftur. Þú varst löt, uppreisnargjörn og
ókurteis. í fínum húsum er ekki hægt
að nota svona frekar stelpuskjátur eins
og þig. Skammastu þín ekki, Katrín
Williams?
Forstöðukonan var komin nær, svo
nálægt, að Katrín gat heyrt þungan og
mæðinn andardrátt hennar. Brjóstið á
henni gekk upp og niður eins og físi-
belgur. Katrín litla gat ekki komið upp
nokkru orði. Hjarta hennar barðist ótt
og títt af ótta og skelfingu.
— Heyrirðu ekki hvað ég segi?
Nú var andlit forstöðukonunnar
komið fast upp að henni, þetta ófríða
andlit, sem hún hafði hatað frá fyrsta
degi. Katrín gat aldrei gleymt vetrar-
degi fyrir þremur árum síðan. Þá hafði
nágrannakonan komið með hana á
barnaheimilið, eftir að þær höfðu ekið
móður hennar helsjúkri á fátækraspít-
alann. Utan á gráu og skuggalegu stein-
húsinu hékk járnskilti með svohljóð-
andi áletrun: Barnaheimilið Sólargeisl-
inn. Skiltið hreyfðist fram og aftur í
rokinu og það brakaði í því. Brakið
fylgdi Katrínu alla leið inn í kalda
forstofuna. Yfirbuguð og örvæntingar-
full hafði hún haldið af öllum kröftum
í hönd nágrannakonunnar, en það bar
engan árangur. Kona kom út úr hálf-
rökkrinu og fyrr en varði hljómaði
rödd nágrannakonunnar:
— Ég kem hérna með hana Katrínu
Williams, fröken Brown.
Lítill ljósgeisli frá glugganum féll
á andlit ókunnu konunnar og allt frá
þeirri stundu var fröken Brown lifandi
eftirmynd allra norna ævintýranna í
augum Katrínar litlu. ....
Katrín lyfti höfðinu svo að ljósrautt
hár hennar kastaðist til. Fíngert andlit
hennar með þessum einkennilega grænu
augum sneri beint að forstöðukonunni.
Grannvaxinn líkami þessarar ellefu ára
gömlu stúlku var rakur undir slitnum
og fátæklegum ullarkjólnum.
— Nei, ég skammast mín ekki, sagði
hún. Herra Hatch og kona hans voru
vond við mig. Ég varð að vinna til
klukkan tíu á kvöldin. Ég .... ég....
Hér stanzaði hún, ekki af ótta við
fröken Brown, ekki af ótta við það sem
koma skyldi, heldur af ótta við þær ó-
hugnanlegu minningar frá veru hennar
hjá Hatch-hjónunum. Um hana gat
hún ekki talað við neinn, allra sízt frök-
en Brown.
— Þetta er í þriðja skipti sem þú ert
send til baka, Katrín. Þú hefur verið
send í þrjá staði til reynslu, fína og
virðulega staði en enginn hefur vilj-
að hafa þig. Þú ert til skammar fyrir
barnaheimilið og til skammar fyrir lafði
Spencer, verndara okkar. Og til þess
að kóróna þetta allt saman stofnar þú
til illinda hér á heimilinu, strax og þú
ert komin aftur. í dag færðu engan mat
og þú skalt eiga mig á fæti, ef þú ert
með einhverja ósvífni. Það er ekki nóg
með að hún móðir þín borgi ekki nema
helminginn af gjaldinu fyrir þig, held-
ur hefur hún í þokkabót skrifað mér
og farið fram á að allt gjaldið væri fellt
niður. Hún segist vera veik.
— Móðir mín hefur verið veik í mörg
ár, sagði Katrín lágt. — Hún getur ekki
unnið. Ef hún gæti það, þá væri ég
ekki hér. Þá væri ég í fínum skóla og
gengi í silkikjólum og allt.
— Þegiðu, stelpan þín. Hefurðu enga
sómatilfinningu? Svona rennusteins-
krakki að voga sér að tala um fína
skóla og silkikjóla.
Svíðandi sársauki breiddist um kinn
litlu stúlkunnar, en Katrín var allt of
vön löðrungum til þess að kippa sér upp
við þá. Löðrungurinn var ekki nærri
því eins slæmur og háðsglósur forstöðu-
konunnar um fátækt móður Katrínar