Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 23

Hvað hefði hún ekki viljað gefa fyrir
að sleppa við þá hræðilegu stund þriðja
hvern mánuð, þegar fröken Brown eftir
morgunandkt las upp skrá yfir greidd
gjöld til barnaheimilisins. „Katrín
Williams — hálft gjald.“ Þessi orð
höfðu brennt sig inn í sál hennar. Mary,
sem átti frænda, sem borgaði fullt gjald
fyrir hana, stríddi henni stöðugt með
þessu. Og nú hafði fröken Brown líka
sagt frá bréfi móður hennar. Stúlkurn-
ar fyrir aftan hana glömruðu með skeið-
um og diskum. Þær voru bersýnilega
búnar að borða. í fyrsta skipti í langan
tíma fann Katrín ekki til svengdar.
Þær máttu eta kartöflusúpuna sína í
friði hennar vegna. Hún efaðist um að
hún mundi nokkurn tíma borða nokkuð
framar. ....
Fröken Brown gekk út úr herberg-
inu. Karín stóð hreyfingarlaus, meðan
hinar stúlkurnar þustu út úr herberg-
inu. Loks var hún ein, að því er hún
hélt, en þá var skyndilega komið við
handlegginn á henni. Hún sneri sér
snöggt við. Nýja stúlkan, sem hafði
fengið staðinn hennar við borðið, stóð
fyrir aftan hana.
— Sjáðu, ég geymdi svolítinn brauð-
bita handa þér. Og súpan var svo hræði-
lega vond, að þú mátt vera heppin að
sleppa við hana.
Hún rétti fram þurra brauðsneið og
Katrín tók við henni. Hún var svo undr-
andi að hún gat ekki sagt neitt.
— Ég heiti Nellie Fagg oog ég kom
hingað fyrir nokkrum dögum. Það er
ekkert mjög gott að vera hérna.
Katrín tautaði eitthvað, en það heyrð-
ist varla. Hún var allt of ringluð til
þess að skilja hvað gerzt hafði. Vinátta
og gjafmildi voru vissulega ekki eigin-
leikar sem uxu á trjánum í Barnaheim-
ilinu Sólargeislinn. f þau þrjú ár sem
Katrín hafði dvalizt þarna, mundi hún
ekki eftir að hafa lifað slíkt atvik fyrr.
— Hvaðan kemurðu, spurði hún og
beit í brauðið. Það var bezt að flýta sér
að borða, áður en hinir krakkarnir sæju
það.
— Frá Cornwall. Ég hef búið hérna
hjá frænku minni í London í hálft ár.
Mamma mín er dáin. Svo varð frænka
veik og þá sendi hún mig hingað.
Katrín hélt áfram að borða og þurrk-
aði sér loks um munninn með handar-
bakinu.
— Og pabbi þinn, spurði hún og virti
fyrir sér í laumi ljóst hár stúlkunnar
og magurt andlitið. Hún var ekkert
sérlega lagleg, fannst Katrínu, en augu
hennar voru stór og skærblá eins og
himinhvolfið sjálft. Katrínu hafði alltaf
dreymt um að hafa blá augu, ekki sízt
af því að telpurnar á barnaheimilinu
sögðu, að hún væri með græn augu,
eins og köttur.
— Hann .... hann er víst dáinn,
held ég, sagði Nellie fljótmælt. Katrín
FÁLKINN 23