Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 24

sá að hún roðnaði á hálsinum. Hún
sagði ekki neitt, en vissi hvað klukkan
sló. Nellie hafði áreiðanleg aldrei átt
neinn föður, að minnsta kosti hafði hann
ekki verið giftur móður hennar. Þarna
á barnaheimilinu voru fleiri slíkir ves-
alingar, sem stöðugt urðu að líða fyrir
það að eiga engan föður. Allt í einu
skildi Katrín að hún varð að taka þessa
stúlku að sér. Hún var auðsjáanlega
ekki fær um að bjarga sér sjálf. Það
sást á svari hennar: „Hann er víst dá-
inn, held ég . . ■
Katrín sá strax fyrir sér hvað mundi
gerast, ef til dæmis Mary frétti þetta.
— Segðu að hann liggi í skítnum í
Cornwall, bjáninn þinn, sagði Katrín. —
Þá færðu að vera í friði.
—. Nellie hrökk við þegar hún heyrði
þetta, en sagði ekkert, — beit aðeins
á vörina og kinkaði kolli.
— Og þinn, spurði hún af veikum
mætti.
— Hann dó fyrir sjö árum síðan,
svaraði Katrín stolt. — En hann var
kvæntur mömmu minni. Ég hef bréf
upp á það.
Lengi á eftir mundi Katrín muna
þennan dag á barnaheimilinu. Hún
mundi minnast hans með samblandi af
ótta og gleði, og hið síðarnefnda stafaði
af því, að einmitt á stund niðurlæging-
arinnar hafði hún eignast vinkonu. í
fyrstu hafði hún verið ófús á að endur-
gjalda vinarhót Nelliar, því að henni
var fullkomlega ljóst að hún var sterk-
ari, hún varð að vernda þær báðar,
vera slæg og slást fyrir þær báðar og
þetta yrði áreiðanlega hörð barátta
næstu vikurnar. En Nellie var ótrúlega
hlýðin og undirgefin Katrínu. Þau geta
áreiðanlega lamið hana eins og fisk,
án þess að hún blaðri nokkuð um mig,
hugsaði Katrín — og það var einmitt
þetta sem réð úrslitum um vináttu
þeirra.
Á kvöldin lágu þær oft og spjölluðu
saman á hörðum bekkjunum í svefn-
herbergi barnaheinr’' 'ns. Eitt slíkt
kvöld fóru þær að gora áætlanir um
hvernig þær gætu komizt burt af heim-
ilinu og fengið vinnu hjá einhverri
góðri fjölskyldu. En í miðri setningu
l.afði Katrín gripið fram í og sagt næst-
um eins og við sjálfa sig:
— E ' ?.-'rst af lu ætla ég að atlr :ga
vel þjónínn, K’ ’i ef hann er eins og
þjónninn var í iíarley Street, þá vil
ég heídur vera hjá fröken Brown allt
mitt líf.
— Sló hann þig, hvíslaði Nellie.
Katrín hrökk við og horfði á Nellie
tórurn, skelfdum augum, eins og hún
uefði fyrsi núna áttað sig á, að hún hafði
sagt frá sínu mesta icyndarmáli.
Hún hristi hcíuðið, og sneri sér til
veggjar á bekknum, svo að Nellie sá
ekki lengur framan í hana. Hún gat
ekki sagt frá því .... hún kunni ekki
nein orð, sem túlkuðu þann hræðilega
atburð sem gerðist, þennan atburð, sem
alltaf elti hana jafnt í vöku sem svefni.
Hvenær sem var gat hún séð fyrir sér
herra Hatch, þennan feita miðaldra
24 FÁLKINN
þjón með lipru hendurnar og köldu
augun eins og í fiski. Hún hafði verið
hrædd við hann allt frá því er hún
sá hann fyrst.
Katrín hafði engin sérstök verk að
vinna í húsinu í Harley Street. Hún átti
að „hjálpa til í eldhúsinu" eins og það
hét. En hún komst fljótt að raun um,
,að í þessum orðum var fólgin ósegjan-
lega erfið vinna. Hún varð að fara á
fætur klukkan fimm á morgnana til
þess að skúra eldhúsið. Og síðan varð
hún að snúast í kringum allt það kven-
fólk, sem vann þarna. Hún var á þön-
um allan liðlangan daginn. En verst af
öllu var, þegar hún þurfti að fara í
kjallarann, þar sem rotturnar tístu í
öllum hornum. Stundum hlupu þær
yfir fætur hennar, svo að hún fann
þegar loðinn líkami þeirra snerti þá.
Og stöðugt stóð henni fyrir hugskots-
sjónum atvikið, sem hún gat ekki lýst,
ekki minnzt á, ekki einu sinni við Nellie.
Hún hafði einmitt verið að koma upp
úr kjallaranum og átti að fara í eld-
húsið með grænmetiskörfu, þegar þjónn-
inn kom á móti henni í stiganum. Fyrst
sá hún aðeins stóran skugga, sem byrgði
fyrir ljósið í stigauppganginum.
— Er það Katrín litla sem er á ferð
alein í myrkrinu?
Mjúk og smeðjuleg rödd hræddi
hana svo, að hún ósjálfrátt þrýsti sér
fast upp að kjallaraveggnum með græn-
metiskörfuna sem skjöld fyrir framan
sig. Hún hafði ekki getað svarað neinu.
Hún hafði aðeins staðið kyrr og starað
á þennan stóra skugga, sem færðist
smátt og smátt nær og fekk á sig lög-
un líkama með smeðjulegu brosandi
andliti. Á sama andartaki hafði hann
með eldsnöggri hreyfingu lagt höndina
yfir munn hennar, svo að hún gat ekki
gefið frá sér neitt hlljóð, þrýst henni
fastar upp að veggnum og fálmað undir
pils hennar. Hún hafði brotizt um eins
og hún frekast gat og heyrt eins og í
leiðslu, hvernig grænmetið valt niður
stigann. Brot úr sekúndu hafði þjónn-
inn misst jafnvægið og skjögrað til.
Hún greip tækifærið í hendingskasti,
beit hann í höndina svo að hann æpti
og sparkaði af alefli í legginn á honum.
Síðan komst hún að dyrunum og slapp
út, án þess að hann næði í hana. Hún
heyrði hann kalla á eftir henni:
— Ef þú segir nokkrum frá þessu,
sksl ég setja þig í járn og þú skalt fá
að liggja hérna í kjallaranum hjá rott-
unun. Keyrirðu það?
Katrín vissi að hún mundi aldrei geta
gleymt þessu. Hún lá og starði út í
myrkrið og augu hennar lýstu af hatri
og biturleika. Hún hafði reynt það, að
stúlkur af barnaheimilum hafa engan
rétt, að orð þeirra eru minna virði en
skíturinn undir skósólum þeirra, sem
völdin hafa. Hverju hafði hún getað
svarað, þegar þjónninn ákærði hana
fyrir að hafa fleygt grænmetinu niður
kjallaratröppurnar og auk þess sparkað
í legginn á honum og bitið hann, þegar
hann ávítaði hana fyrir það. Nei, hún
Frh. á bls. 33
Kasper, Jesper, Jónatan, Soffía
frænka og allt lið Kardimommu-
bæjar mun ferðast um landsbyggð-
ina í sumar — sem leikbrúður.
Það er íslenzka brúðuleikhúsið
undir stjórn Jóns E. Guðmundsson-
ar, sem hefur ráðizt í það stórvirki
að útbúa fyrir brúðuleikhús Kardi-
mommubæinn, þetta vinsælasta
allra vinsælla barnaleikrita.
FÁLKINN brá sér fyrir nokkru
til Jóns E. Guðmundssonar, þar
sem hann var að leggja síðustu
hönd á Kardimommubæinn. Þarna
voru lifandi komnar allar persón
urnar, sem börnin þekkja betur en
fingurna á sér: Ræningjarnir, Sof-
fía, Bastian, og svo mætti lengi
telja. Að vísu er útlit þeirra annað
en börnin sáu í Þjóðleikhúsinu, en
við spáum því, að persónugerð
Brúðuleikhússins verði ekki síður
vinsæl.
Höfundur Kardimommubæjar,
Thorbjörn Egner, hefur lengi feng-
izt sjálfur við gerð leikbrúða og
hefur sitt eigið brúðuleikhús. Hann
hefur þó aldrei sjálfur sett upp
Kardimommubæinn sem brúðu-
leik og lét í ljós ánægju sína, þeg-
ar honum barst beiðni frá Jóni E.
Guðmundssyni þess efnis.
Það liggur óhemjuleg vinna að
baki einu leikriti sem fært er upp
sem brúðuleikur. Fyrst þarf að búa
til allar brúðurnar, síðan æfa leik-
inn og loks fella tal inn í. Hlut-
verkin í Kardimommubænum eru
að mestu leyti töluð af sömu leik-
endum og í Þjóðleikhúsinu og
söngvarnir eru hinir sömu. Textar
þeirra eru allir prentaðir í leikskrá,
sem fylgir ókeypis.
Þetta er níunda starfsár íslenzka
brúðuleikhússins og hafa vinsældir
þess farið stöðugt vaxandi með
hverju ári. Jón E. Guðmundsson
hefur unnið brautryðjendastarf á
þessu sviði hér á landi, og í fyrst-
unni var skilningur manna á starfi
hans sáralítill. Nú munu flestir vita,
hvað við er átt með brúðuleik, enda
er þetta gömul og gróin listgrein,
sem notið hefur um langt skeið
bæði virðingar og vinsælda erlendis.
Þegar þessar línur koma fyrir al-
menningssjónir, er þegar búið að
sýna Kardimommubæinn í ná-
grenni Reykjavíkur, og máske víð-
ar, og síðar munu þeir kumpánarn-
ir, Kasper, Jesper og Jónatan, ásamt
Soffíu frænku og öllu liðinu halda
áfram för sinni um landið.