Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 28

Dag nokkurn, þegar Wolgang kom
heim, tók hann eftir því, að eitthvað
óvenjulegt var á seyði. í fyrsta skipti í
langan tíma hafði Minna lagt á borð
fyrir alla í stóru borðstofunni. Hann
gekk út í eldhúsið til hennar.
— Hvað stendur nú til? spurði hann.
Minna leit á hann alvarleg í bragði:
— Er veizla?
— Hún móðir þín er farin, svaraði
hún. — Hún er farin aftur til Mexico.
Wolgeng varð hverft við. En samt
setti hann strax upp sinn venjulega
kæruleysissvip, þó þessi tíðindi hefðu
mikil áhrif á hann. Hann tók að glett-
ast við gömlu konuna, greip um axlir
henni og snéri henni í hring.
— Og ertu að gráta út af því, Minna
mín, sagði hann. — Þú ætlast kannski
til að ég vatni músum líka?
Minna losaði sig og sagði:
— Ætli þú gerir ekki það sem þér
sýnist í þessu sem öðru, sagði hún
hvasst. — Ég býst ekki við, að þú takir
þetta nærri þér, og Albert og Doris
ekki heldur. Þið hafið hreint og beint
rekið móður ykkar út úr húsinu, þrátt
fyrir allt það, sem hún hefur gert fyrir
ykkur. Hún tók Doris með sér til París-
ar. Hún bauð Albert að koma með sér
til Mexico. En það var auðvitað ekki
við hans hæfi.
Minna sneri baki við honum og hélt
áfram að sýsla við húsverkin.
Wolfgang fór og ræddi við Doris og
Albert. Hvorugt þeirra vissi, hvað gerzt
hafði. Þessi tíðindi höfðu mest áhrif á
Doris. Hún beit á vörina og það var
engu líkara en hún ætlaði að fara að
skæla. Og þegar þau skömmu síðar
settust til borðs með Gabrielu og Ju-
lian, sat hún álút allan tímann og starði
niður í diskinn sinn.
Julian gerði árangurslausa tilraun til
að koma fólkinu í gott skap. Hann sagði:
— Við verðum að líta á björtu hlið-
arnar á þessu máli. Því verður ekki
neitað að þetta gerir hússtörfin hjá
Minnu miklu einfaldari.
Gabriela roðnaði. Henni geðjaðist
ekki að þessari athugasemd Julians.
Henni fannst hún fráleit. Þetta bar æ
oftar við nú í seinni tíð. Henni geðjaðist
ekki að því sem hann sagði og einhvern
veginn fannst henni hann vera fram-
andi maður.
Um leið og hún rétti honum fat, fann
hún, að einhver veitti henni eftirtekt.
Hún leit upp.
Það var Albert. Hann hafði fylgzt
nákvæmlega með hverri hreyfingu
hennar, en þegar augu þeirra mættust,
leit hann snöggt undan. Til þess að
28 TÁLKINN
ekki bæri á, hversu óstyrkur hann var,
fór hann að tala. Hann ræddi um nám
sitt og Julian og þau hin hlustuðu á með
athygli.
— Ég tek lokapróf í þessari viku,
sagði hann, — og þar með er ég endan-
lega búinn.
— Þú hefur staðið þig mjög vel, sagði
Julian. — En hvað hyggstu fyrir í fram-
tíðinni?
— Mér hefur vrið boðin staða sem
aðstoðarkennari við háskólann.
— Jæja? það var svei mér glæsilegt.
Þú tekur að sjálfsögðu boðinu?
Albert tók af fatinu, sem stóð við
hlið hans.
— Ég hef ekki ákveðið það enn. Ég
veit ekki hvort ég mun dveljast hér
áfram í Túbingen.
Allir litu undrandi á hann.
— Ætlarðu ekki að vera hérna ....
hérna hjá okkur, spurði Gabriela og
það var undarlegur hreimur í rödd
hennar.
— Ég hef verið að velta þessu fyrir
mér, hélt Albert áfram. — Það eru
ýmsir aðrir möguleikar sem koma til
greina. Það er næstum öruggt, að ég
get fengið svipaða stöðu við háskólann
í Köln. En það sem ég hef mestan hug
á er að fara til einhvers fjarlægs lands
í rannsóknarleiðangri fomleifafræðinga.
Ég er að athuga möguleikana á því ein-
mitt núna.
Julian kinkaði kolli samþykkjandi.
— Það verður áreiðanlega skemmti-
legast fyrir þig. Auk þess mun slík
vinna án efa vera mest uppörvandi fyrir
þig eftir alla þessa inniveru og lestur.
Hvert ertu að hugsa um að fara?
Albert yppti öxlum og veitti því ekki
eftirtekt, að Gabriela hafði allan tímann
horft á hann með angistarfullu augna-
ráði.
— Nokkrir þýzkir fornleifafræðing-
ar ætla að fara í leiðangur til Grikk-
lands innan skamms. Og svo er annar
hópur sem ætlar til Ítalíu og enn annar
LíTLA 5AGAN:
Hér er
ekkert keypt
Þegar hringt er dyrabjöllunni og ein-
hver vill selja eitthvað, er það alltaf
ég, sem þarf að fara til dyra. Það er
unnt að telja Maríönnu á að kaupa
hvað sem er. Að vísu eru sölumenn ekki
eins ágengir og þeir hafa oft verið, en
það kom ekki í veg fyrir, að ég væri
á verði, þegar einn þessara sölumanna
hringdi bjöllunni um daginn.. Ég tók
á móti honum vopnaður kjöthamri
Mariönnu (hamarinn væri ágætur til
þess að slá á tærnar á honum ef hann
reyndi að smeygja fætinum milli stafs
og hurðar eins og maður sá svo oft á
myndaskrýtlum). Ég gekk að dyrunum
og spurði gegnum gatið fyrir bréfin,
hvert erindið væri. Sölumaðurinn fór
eitthvað að muldra.
— Hér er ekkert keypt, hrópaði ég
í gegnum rifuna. Hann hélt áfram að
muldra. Mér heyrðist hann nefna pen-
inga. Var þetta þá pósturinn með póst-
ávísun? Ég opnaði dyrnar leiftursnöggt.
Fyrir peninga hefur maður alltaf not.
Ég varð fyrir ógurlegum vonbrigðum.
Þetta var ryksugusali.
— Út með þig, hrópaði ég, þarna eru
tröppurnar, þarna er garðstígurinn, og
þarna er hliðið. Og munið að loka á
eftir yður hliðinu. Sáuð þér ekki skiltið:
Hundurinn bítur. Það er blóðhundur
og hann elskar kjöt af ryksugusölum.
Þessi ræða beit ekki á hann.
— Má ég sýna yður nýjustu gerðina
af ryksugunum okkar, sagði hann svo
sallarólegur, að ég hefði getað drepið
hann.
— Nei, hvæsti ég og tútnaði út af
reiði og ýtti honum út af mottunni. Þessi
ræfill skyldi sko ekki að fá að stíga
fæti sínum inn fyrir dyr og slíta nýja
kókusdreglinum. — Hér verður ekkert
keypt. Við eigum ryksugur, fjölda af
Framh. á bls. 32.