Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 29

sem ætlar til .... ja, ótrúlegt en satt,
Mexico. Þeir ætla að rannsaka síðustu
leifar Aztekanna á landamærum Gu-
atemala.
— Mexico, endurtók Julian og honum
svelgdist á. — Ég hélt að þú ætlaðir að
vera í Evrópu.
Wolfgang leit glettnislega til bróður
síns.
— Ef ég væri í þínum sporum, mundi
ég fara eins langt í burtu og ég kæm-
ist. Þú þarft að sjá þig um í veröldinni
og létta þér ofurlítið upp. Þú hefur lif-
að eins og munkur síðasta hálfa árið,
Albert. Nú er tími til kominn að þú
breytir til og skemmtir þér rækilega
við vín, söng og kvenfólk.....
Albert roðnaði og Gabriela tók eftir
því, að hendur hans skulfu þegar hann
þurrkaði sér með munnþurrkunni.
Skyndilega greip hana undarleg til-
finning. Hún hafði í rauninni aldrei
hugsað um það áður hverjar tilfinning-
ar hún bæri í brjósti til þessa unga
manns, sem á margan hátt var mjög
líkur Julian. Henni geðjaðist vel að
honum og hafði alltaf gert það. Þegar
hið örlagaríka kvöld fyrir mörgum ár-
um, er hann var í samkvæmi hjá henni
ásamt Arnold Rasmussen og mörgum
öðrum herrum, hafði hún veitt honum
sérstaka athygli. Og hann .... hann
hafði hatað hana, — hatað hana og fyrir-
litið. Skyldi hann vita, að Rasmussen
var samstarfsmaður Julians?
Ennþá einu sinni mættust augu þeirra
og samtímis veitti hún því athygli, að
Minna gaf henni auga í laumi. f fátinu
lét hún munnþurrkuna sína falla á gólf-
ið. Albert beygði sig niður og tók hana
upp.
— Segðu mér, Minna, sagði Julian.
— Þú ert nú sú manneskja, sem stend-
ur Bettina næst. Hún kvaddi okkur ekki
einu sinni. Veiztu hvort hún ætlar að
dveljast í Mexico í framtíðinni?
— Hún minntist ekkert á það. Hún
sagðist bara vera neydd til þess að fara
til þess að koma áríðandi málum í lag.
Julian hló.
Borðhaldinu lauk í heldur þvingaðri
stemningu, og þegar staðið hafði ver-
ið upp frá borðum, fór hver til síns
herbergis.
Síðar um kvöldið leit Julian inn í
eldhúsið og bað Minnu um að sækja
Albert fyrir sig. Þegar Albert kom inn
í stofuna, tók hann strax eftir, að föður
hans lá eitthvað alveg sérstakt á hjarta.
Hann bauð syni sínum sæti og spurði
hvort hann vildi fá sér glas af víni eða
einhverju öðru. Þetta hafði hann ekki
gert í háa herrans tíð. Síðan tók hann
að ganga um gólf fram og aftur með
hendurnar fyrir aftan bak. Þetta var
hann vanur að gera, þegar hann var ó-
rólegur út af einhverju sérstöku máli.
Loks stanzaði hann fyrir framan Albert
og lagði hendurnar á axlir honum.
— Það er dálítið, sem mig langar til
að biðja þig um, sagði hann og það var
eins og hann þyrfti að leita að orðun-
um í huganum. — Þannig er mál með
vexti, að ég er um þessar mundir mjög
önnum kafinn við viðskiptastörf. Þú
hefur ef til vill heyrt, að ég er að reyna
að fá hjartalyfið mitt framleitt. Því
fylgja miklir erfiðleikar, sem gera það
að verkum, að ég verð að fara til Stutt-
gart á hverjum einasta degi. Það er allt-
of erfitt ferðalag, eins og vegirnir eru
slæmir. Þess vegna hef ég hugsað mér
að dveljast þar í nokkra daga.......
— Ég skil það ósköp vel, tautaði Al-
bert.
Julian hikaði, en hélt síðan áfram:
— Erindi mitt er þetta.....Ég mundi
verða þér afskaplega þakklátur ef þú
vildir hafa svolítið ofan af fyrir Gabri-
elu. Hún hefur orðið að ganga í gegnum
margt nú í seinni tíð og ég er hræddur
um að hún sé einmana og óhamingju-
söm hérna í húsinu. Mér geðjast ekki
að því að láta hana vera svona mikið
eina einmitt núna.......
Julian leit biðjandi á son sinn, en Al-
bert leit undan.
— Ég skal gera það sem ég get, því
lofa ég. Ég er raunar mjög upptekinn
um þessar mundir, en.......... Hvenær
ferðu?
— Snemma í fyrramálið.
— Á morgun eru til dæmis hljómleik-
ar í konsertsalnum. Þá verður leikin
Symhony Pathetique eftir Tsjaikovskij.
Kannske að ég ætti að spyrja hana hvort
hún vill koma þangað, sagði Albert á-
kafur.
— Það er ágæt hugmynd. Hún hefur
gaman af tónlist og hefur auk þess gott
af að bregða sér út. ....
En Gabriela virtist ekki verða neitt
sérstaklega glöð, þegar Albert stakk
upp á því að þau færu saman á hljóm-
leikana. Hún vildi ekki láta sjá sig úti
við. En þegar hann sagði henni, að leika
ætti verk eftir Tsjaikovskij, lét hún til-
leiðast.
Þetta var kyrrlátt marzkvöld. Loftið
var rakt og mettað angan vorsins. Al-
bert sótti Gabrielu á tilteknum tíma.
Hún var í svörtum, einföldum kjól og
Albert fekk hjartslátt, þegar hann sá
hversu fögur Gabriela var. Þau gengu
þögul út í leigubifreiðina. Og á leiðinni
sögðu þau heldur ekki neitt. Það var
eins og þau hefðu komið sér saman um
að þegja.
Þegar hann hjálpaði henni úr káp-
unni í fatageymslunni, snerti hönd hans
nakinn háls hennar. Hann kippti henni
að sér. Það var eins og hann hefði
brennt sig. Síðan sá hann andlit hennar
í speglinum beint á móti þeim. Roði
hljóp í kinnar henni og létt bros lék
um varirnar. Andartak mættust augu
þeirra í speglinum, því næst tók hann
kápuna snöggt og rétti stúlkunni í fata-
geymslunni hana.
Honum létti þegar þau sátu loks hlið
við hlið í salnum. Hljóðfæraleikararnir
stilltu hljóðfæri sín og loftið var þrung-
ið þeirri eftirvæntingu sem ævinlega
ríkir áður en hljómleikar hefjast. Loks
voru Ijósin slökkt hægt og hægt.
Framhald á bls. 30.
FIMM
MÍNÚTUR
UM
FURÐULEG
FYRIRBÆRI
BÓK EFTIR DICKENS
Árið 1946 bjó ég í London hjá frú
Foore. Ég hafði haft meðferðis með-
mælabréf og með það í höndunum
drap ég á dyr á húsi hennar við Horse-
ferry Road, sem var næstum rústirn-
ar einar. Frú Foore tók afar vel á
móti mér. Hún var um sextugt og
hafði starfað að blaðamennsku og
samið kvikmyndahandrit. Hún hafði
lifað mjög viðburðaríku lífi og menn
eins og Kipling, Leslie Howard, Mont-
gomery og Walter Pigdeon — jafnvel
María ekkjudrottning hafði komið í
heimsókn til hennar. En heimstyrjald-
irnar tvær höfðu svift hana öllum ætt-
ingjum.
Dag nokkurn töluðum við um bæk-
ur og nóttina á eftir, dreymdi mig,
að ég fann á loftinu bókina, Hin mikla
eftirvænting. Mér fannst frú Foore
gefa mér bókina og segja: — Þessi
bók á eftir að færa yður fé og frama.
Vitaskuld gleymdi ég draumnum
strax aftur, — en hann rifjaðist upp
fyrir mér nokkrum vikum síðar, þegar
ég var að fara frá London. Ég var að
taka saman pjönkur minar og þá upp-
götvaði ég, að meðal hinna fáu bóka
minna, lá eitt eintak af bók Dickens,
Hin mikla eftirvænting. Ég hafði
aldrei átt þessa bók áður, aldrei keypt
hana og aldrei verið gefin hún, nema
í þessum draumi, sem skaut þá allt
í einu upp í huga mér. Ég spurði frú
Foore og hún leit undrandi á bókina,
blaðaði í henni og leit svo alvarleg í
bragði á mig: — Þér eigið bóki»a,
sagði hún stuttaralega og gekk á brott
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 29