Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 30

GABRIELA
Framhald af bls. 29.
Symphony Pathetique hljómaði um
salinn.
Gabriela lét aftur augun og tónlistin
hafði þau áhrif á hana, að myndir úr
lífi hennar birtust í huganum hver af
annnarri. Hún reyndi allt hvað hún
gat til að bægja frá sér þessum óþægi-
legu minningum. Hún krosslagði fing-
urna svo þétt að hana kenndi til.
En árangurslaust.....Tónlistin hafði
hana á valdi sínu, og hversu mjög sem
hún streittist á móti, fylltust augu henn-
ar tárum. Hún tók ekki eftir því að
Albert veitti henni athygli í laumi.
Hann sá að Gabriela tók upp vasaklút í
snatri úr veski sínu og þurrkaði sér um
augun.
í lok tónverksins tókst henni loks
aftur að fá stjórn á sér. Hún losaði hend-
urnar, hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og lét aftur augun. Þegar lófatakið
glumdi um salinn og fólkið tók að rísa
á fætur, beygði hún sig yfir Albert og
sagði:
— Ég verð að fara heim, Albert. Ég
er svo illa fyrirkölluð. Ég hefði aldrei
átt að fara hingað.
En Albert skildi hana. Hann leiddi
hana varfærnislega út úr salnum og
bað stúlkuna í fatageymslunni að panta
leigubíl. Á leiðinni út lagði hún hönd-
ina á arm hans og sagði:
— Þú þarft ekki að fara. Ég get vel
komizt ein heim.
Hann hristi höfuðið.
Þegar þau komu út blés kaldur vind-
ur í fang þeim. Gabriela skalf af kulda.
Loks kom bíllinn og Albert hjálpaði
henni upp í hann.
Aftur var það Gabriela sam rauf
þögnina:
— Veiztu, sagði hún, — að Tsjai-
kovskij lézt aðeins sex dögum eftir
að Pathetique-sinfónían var flutt í
fyrsta sinn?
Albert sneri sér að henni. Hann varð
gripinn ákafri löngun til þess að taka
hana í fang sér og hugga hana. En í
staðinn tautaði hann:
— Þú mátt ekki vera svona döpur, Ga-
briela....
Húsið í Bursagasse var sveipað myrkri
og þeim varð báðum undanlega innan-
brjósts, þegar þau opnuðu dyrnar. í
anddyrinu sneri hún sér snöggt að hon-
um:
— Þakka þér fyrir að þú skyldir
vilja hafa mig með, hvíslaði hún. —
Þetta hefur verið ógleymanlegt kvöld.
Hún retti fram höndina og hann hélt
henni í báðum sínum.
— Góða nótt, Gabriela.
Hann hélt hönd hennar lengur en
góðu hófi gegndi, sleppti henni síðan
snöggt og þaut upp stigann.
— Góða nótt kallaði hún á eftir hon-
um.
Julian dvaldist í þrjá daga í Stutt-
30 FÁLKINN
gart. Þegar hann kom aftur til Tiibin-
gen að kvöldi þriðja dagsins, varð Ga-
briela óttaslegin, þegar hún sá hann.
Hann var mjög þreytulegur. Andlit
hans var venju fremur magurt og inn-
fallið. Augun voru dapurleg og sviplaus.
Auk þess virtist hann vera óstyrkur á
taugum og geðillur. Algerlega bugaður
að því er virtist lét hann sig falla
í stól og stundi þungan.
Gabriela gekk inn í eldhúsið og fór
að sýsla við mat. Hún útbjó bakka og
setti hann á hjólaborð, sem hún ók síð-
an inn til Julians. En hann gretti sig
aðeins og sneri sér undan. Hann hafði
tekið fram gin og vermouth og bland-
að sér sterkan kokteil.
— Ég vona að þú afsakir, en ég hef
bara alls enga lyst.
Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum
og lét aftur augun.
— Auk þess finnst mér, að allt sem
ég byrja á, sé dæmt til þess að mis-
takast, tautaði hann.
— Gabriela lagði handavinnuna frá sér
og kveikti sér í sígarettu. Uppgjafar-
tónninn í rödd Julians gerði hana
hrædda. Eins og við sjálfan sig hélt
hann áfram:
— Ég hef lagt allt sem ég á í þessa
uppfinnningu — aleigu mína. Og nú
lítur út fyrir að allt sé unnið fyrir gýg.
Ég verð stöðugt sannfærðari um, að
þessi Rasmussen. ....
Hann hætti í miðri setningunni og
teygði hendina eftir ginflöskunni.
— Þú ættir ekki að drekka svona mik-
ið, Julian.
— Ekki það?
Julian þaut upp af stólnum. Andar-
tak stóð hann kyrr og starði illilega á
hana.
— Jæja, ekki það? Ætlar þú að fara
að gagnrýna mig. Þú, sem vissir hvernig
maður þessi Rasmussen eh, en sagðir
samt ekkert einasta orð.
Gabriela varð náföl.
— Ég reyndi að aðvara þig, stamaði
hún. — Og áður en þú undirritaðir
samninginn, vissi ég alls ekki......
En Julian hlustaði ekki lengur á hana.
Hann var þegar kominn að dyrunum,
reif upp dyrnar og þaut niður stigann,
án þess að loka á eftir sér.
Nokkrum sekúndum síðar stóð Albert
í dyragættinni. Gabriela leit á hann án
þess að segja nokkuð, síðan strauk hún
hendinni yfir ennið.
— Albert .... hvað var það? Hvað
vilt þú hingað, stamaði hún.
Hann hikaði.
— Get ég hjálpað þér nokkuð, spurði
hann og gekk eitt skref inn í herbergið.
Gabriela fann, hvernig hún roðnaði.
Það var eins og hann læsi hugsanir
hennar. Hún yppti öxlum.
— Nei, tautaði hún og bandaði honum
frá sér. — Ég þarfnast ekki hjálpar.
Síðan þau fóru á hljómleikana hafði
Albert gjörbreytzt. Það var eins og
hann væri hinn eini, sem megnaði að
lýsa upp grátt og ömurlegt líf hennar.
Hvert skipti sem hún sá Albert ljóm-
uðu augu hennar og þegar hún heyrði
rödd hans lék bros um varir henni. Ef
til vill gerði hún sér alls ekki ljóst
hvað var að gerast innra með henni.
Hún fann aðeins, að með hverjum degi
sem leið, varð djúpið milli hennar og
manns hennar dýpra og að ekkert gat
komið í veg fyrir það. Rasmussen og
hjartalyfið virtust hafa eyðilagt sam-
líf þeirra með öllu.
Albert lauk prófi sínu með stakri
prýði, enda þótt allar hugsanir hans
snerust um Gabrielu. Sama kvöldið og
hann lauk prófinu, tók hann ákvörðun:
Hann ætlaði að fara burt, þiggja stöð-
una við háskólann í Köln. Það var eina
ráðið fyrir hann til þess að öðlast aftur
sálarró og sigrast á þeim tilfinningum,
sem voru í þann veginn að ná tökum
á honum. Þegar morguninn eftir byrj-
aði hann að pakka niður. Þegar hann
hafði lokið því fór hann niður í skrif-
stofu Julians til þess að segja honum
frá ákvörðun sinni.
En Julian var farinn til Stuttgart enn
einu sinni og hans var ekki von fyrr
en daginn eftir.
— En það er ofurlítil von um að hann
komi aftur seint í kvöld, sagði Bösinger.
— Hann sagði ekkert ákveðið um það.
Þegar Albert var á leið aftur til her-
bergis síns heyrði hann gegnum dyrnar,
að Gabriela var að söngla stefið úr
Patehtique-sinfóníunni. Hann stanz-
aði og hlustaði. í næstum heila mínútu
átti hann í baráttu við sjálfan sig en
loks opnaði hann dyrnar.
Gabriela stóð við dyrnar í hálfrökkri
og sneri í hann bakinu. Hún sneri sér
við, þegar hún heyrði fótatak hans.
— Albert, hvíslaði hún.
— Trufla ég þig, spurði hann.
Hún hristi höfuðið.
— Ég er kominn til að kveðja, Gabri-
ela, sagði hann. — Ég verð að fara
héðan.
— Fara héðan? Já, auðvitað.
— Ég verð að fara, skilurðu. Ég get
ekki búið hér undir sama þaki og þú.
Ég verð að fara.
Hún lyfti höndunum, en lét þær síðan
falla.
— Já, sagði hún. — Þú verður að
fara.
Skyndilega stóð hann fast við hlið
henni.
— Ef það hefði verið einhver annar
maður, en sjálfur faðir minn, þá sver
ég, að ég hefði barizt eins og ljón. Þá
hefði ég ekki látið undan og lagt á
flótta, sagði hann.
En þegar hún stóð aðeins kyrr og
horfði á hann, án þess að segja nokkuð,
tók hann í öxl hennar með annarri hend-
inni:
— Segðu eitthvað! Segðu eitthvað,
Gabriela!
í sama bili var hún í faðmi hans.....
Einhvers staðar í húsinu féll hurð að
stöfum. Það heyrðist gengið upp stig-
ann. Dyrnar á dagstofunni opnuðust.
— Gabriela!
Það var rödd Julians sem rauf kyrrð-
ina......
(Niðurlag í næsta blaði).