Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 32

LITLA SAGAN
í’rh. af bls. 28
ryksugum. Þér getið keypt tylft, ef þér
viljið, laug ég.
Marianna kom forvitin fram í dyrnar.
— Hvað er það, sem þú vilt selja
ungi og laglegi maður, sagði hún og
fylltist áhuga.
— Ekki neitt, fnæsti ég og greip í
húninn til þess að skella aftur hurðinni.
Fótur var settur á milli. Eldsnöggt
beygði ég mig niður og gaf honum
almennilegt högg með kjöthamrinum.
En ég uppgötvaði of seint, að þetta var
fótur Mariönnu.
— Segðu mér, hvað í ósköpunum?
Ertu með öllum mjalla?
— Æ, ég hélt...
Ryksugusalinn lyfti hattinum örlítið,
kurteislega, og Marianna kinkaði kolli
til hans, þessa þorpara.
— Má ég sýna allra nýjustu gerðina
okkar, frú?
— Nei, ómögulega, greip ég skjótt
fram í, við þurfum enga. Konan mín
er fullkomlega ánægð með rykklútinn,
hann þarf ekkert rafmagn og ...
— Klúturinn flytur rykið bara frá
einum stað til annars. Rykklútur er
óþrifalegur og ber bakteríur í sér.
— Það er gaman að skordýrum, svar-
aði ég hvasst. Okkur þykir gaman að
bakteríum. Það eru kátir litlir fírar.
Vertu sæll.
— Ég skellti aftur hurðinni með
miklum hávaða. Marianna opnaði þær
aftur. Hann tók ofan kurteislega. Ég
skellti hurðinni aftur. Marianna opnaði
aftur. Hann tók ofan kurteislega. Vel
klæddur sláni.
— Þér getið komið inn, sagði Mari-
anna.
— Þá verður það minn bani, sagði
ég sannfærandi og greip næsta rykklút
og veifaði fljótt fimm milljónum bakter-
ía framan í hann. En hann var greini-
lega ónæmur fyrir ryki.
Hann kom síðan inn. Hann setti ryk-
suguna á gólfið.
— Nú, skuluð þér sjá, sagði hann,
og leit í kringum sig eftir innstungu.
— Og nú skuluð þér sjá, herra minn,
sagði ég einbeittur og greip ryksuguna
og bar hana út á kókusrenninginn. Síðan
tók ég fast í hendina á honum og ýtti
honum fram í forstofuna. Þegar ég
hafði loksins dregið hann fram í for-
stofuna, var Marianna komin með ryk-
suguna inn í dagstofuna. Hann komst
þangað inn og sýndi henni hana.
— Og hún fæst með léttum afborg-
unai’skilmálum, sagði hann.
— Hérna, sagði ég og fleygði vesk-
inu mínu framan í hann, ryksugið það,
og ef þér getið fundið skítugan fimm-
kail í því, megið þér eiga hann.
— Vilduð þér ekki fá yður sæti?
spurði Marianna og ýtti stól til hans.
Reyndar hef ég lengi óskað þess að
eignast ryksugu, en maðurinn minn.. .
Einbeittur á svip tók ég gamla fram-
32 FÁLKINN
hlaðninginn hans afa niður af veggnum
og beindi að brjósti ryksugusalans.
— Og flýtið yður svo út, ógnaði ég
honum, og alveg í hvelli.
Á sama augnabliki fann ég til sker-
andi sársauka í hægra eyranu, það var
snúið upp á það sex sinnum. í slíku
fantataki er Marianna sérfræðingur.
— Hvað kostar hún? hrópaði ég og
var alveg frá af sársauka.
— 990 krónur, herra minn.
Marianna sneri enn upp á eyrað á
mér.
— Við kaupum hana, hrópaði ég og
dró upp í flýti vasaklút til þess að
þurrka blóðið af. Ryksugusalinn var
fljótur að draga upp joð og gasbindi.
— Ég er búinn að vera á átta daga
sölumannanámskeiði, þar sem við lærð-
um hjálp í viðlögum, ef viðskiptavinur
sæi ekki strax, hvað honum er fyrir
I gær seldi ég blóðhundinn okkar
beztu.
fyrir fimmtíu krónur. Það var upp í
fyrstu afborgun. Nú höfum við engan
hund framar. Ef það eru fleiri, sem
þurfa eitthvað að selja, þá berjið að
dyrum.
Ég hef nýlega verið á átta daga kaup-
endanámskeiði, þar sem við lærðum að
bíta eins og blóðhundar.
Willy Breinholst.
Fnrðuleg fyrirbæri
Frh. af bls. 29.
úr stofunni. En ég lét bókina vera
þarna eftir, þegar ég fór.
Nokkrum dögum seinna, þegar ég var
kominn heim til Kaupmannahafnar lá
böggull til mín á tollpóststofunni. Það
var bókin, sem gestgjafi minn, frú
Foore, hafði umhyggjusamlega sent
á eftir mér. Sama dag fann ég fyrir
utan póststofuna í Bernstorfsgade
500 krónur í peningum og fékk ég 50
krónur í fundarlaun, þegar ég kom
þeim til skila.
Þetta atvik minnti mig á drauminn,
sem mig dreymdi í London. Sam-
kvæmt honum átti bókin að færa mér
fé og frama. Nokkrum dögum síðar
en ég fann peningana, fór ég til forn-
bókasala með bókina til þess að láta
hann meta verðgildi hennar. Hún var
ekki í háu verði og þessi ferð mín til
fornbókasalans gaf mér því ekkert í
aðra hönd, aftur á móti langaði mig
mjög mikið í bók eina, sem verðlögð
var á 12 krónur og tapaði ég því 12
krónum á þessari ferð. En fáeinum
vikum síðar fékk ég 500 krónu tilboð,
ekki í bók Dickens, heldur bókina,
sem ég hafði keypt hjá fornbókasal-
anum á tólf krónur. Það kom í ljós,
að þessi bók var mjög sjaldséð og
eintakið, er ég hafði keypt, var fyrsta
útgáfa.
Voru þetta tilviljanir einar? Ef til
vill getur svo verið,' en meðan þessi
bók var á heimilinu, græddist mér oft
fé. Enn fremur hef ég haft góðan
hagnað af verzlunarviðskiptum, sem
ég gerði við mann, er ég kynntist
vegna þess, að við báðir höfðum
mikinn áhuga á verkum Dickens.
J. S.
HUNDSÝLFUR UM NÆTUR
Fyrir um það bil þremur árum dó
afi minn. Eiginmaður minn og ég
tókum þá hundinn hans að okkur.
Hundur þessi hét Bulder og var kynj-
aður frá Nýfundnalandi. Afi hafði átt
hann í 10 ár.
Kvöld eitt um 11 leytið var hringt
til okkar. Það voru hinir nýju íbúar
í húsinu hans afa. Þeir höfðu flutt inn
daginn áður og við höfðum lítillega
kynnzt þeim, þegar við sömdum við
þá um kaupin. Þeir spurðu, hvort
afi hefði átt hund. Þegar við svöruðum
því játandi, sögðu þau frá því, að þau
gætu ekki sofið því að hundurinn
hlypi stöðugt hringinn í kringum húsið,
ýlfrandi. Við spurðum þau að því
hvort þau hefðu séð hann, en þau
neituðu því og sögðust hafa leitað hans
en ekki fundið.
Við skýrðum þeim frá því, að vissu-
lega hefði afi átt hund, en hann stæði
núna við hliðina á símaborðinu, enda
hefði síminn vakið hann. Við vissum
það, að hann hafði áreiðanlega ekki
farið út fyrir hússins dyr. Auk þess
voru tólf kílómetrar frá okkur til
hússins hans afa. og þar sem ýlfrið
hafði hætt fyrir fáeinum mínútum
hlaut þetta að hafa verið annar hund-
ur.
Nokkrum dögum síðar hringdi sím-
inn enn einu sinni að kveldi til. Það
voru þessi hjón aftur og ýlfrið hafði
þá alveg verið óþolandi nóttina áður
og um kvöldið.
Það var ég sem talaði við manninn
þetta kvöld og allt í einu sagði hann
nokkuð, sem olli því, að mér rann kalt
vatn milli skinns og hörunds. — Það
er annars undarlegt, sagði hann, að
jafnskjótt og ég hringi til yðar, þá
hættir hundurinn að ýlfra.
Ég leit á Bulder, sem stóð í forstofu-
dyrunum og horfði þannig á mig að
það var eins og hann vildi spyrja,
— Nú er aðeins eftir að reyna
hvort afi minri getur gefið afa
hans glóðarauga.