Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 34

KATRÍX
Frh. af bls. 33.
en enginn þorði að afþakka boð hans.
Menn drukku kampavínið hans og
reyndu að hlæja að bröndurum hans.
Hin eina, sem þorði að segja honum
sannleikann, var rússneska ráðherra-
frúin, hin unga greifynja, Lieven frá
Pétursborg, en hún gerði það á svo
þokkafullan hátt, að prinsinn marg-
faldaði gestrisni sína með stöðugum
boðum og blómvöndum.
Það var þessi sama greifynja, sem
fékk óvenjulegt boð um að heimsækja
barnaheimili í East End, einmitt þegar
hún var á heimleið úr boði hjá prins-
inum. Hún hafði sagt einni af vinkon-
um sínum, lafði Channing, að hún væri
farin að gerast leið á hirðlífinu í
London.
— Allt er hér svo vel skipulagt,
stundi hin unga greifynja. — Máltíðir
og veizluhöld, sama fólkið aftur og aft-
ur, sömu samtölin, sömu gullhamrarn-
ir. En ég fæ aldrei að skyggnast á bak
við tjöldin, ef þú veizt hvað ég á við,
kæra Edith. í mínum augum er
Lundúnaborg ekkert annað en stórir
veizlusalir, þar sem fólkið hegðar sér
alveg eins og maður býst við. Jafnvel
slúðrið er óþolandi leiðinlegt og hug-
myndasnautt. Fólk hefur það of gott
hérna, held ég. í Rússlandi fá menn
jafna skammta af þjáningu og ham-
ingju.
— Þú talar eins og barn, greip lafði
Channing fram í fyrir henni og leit
með meðaumkvun á hina ungu vinkonu
sína. Sjálf var hún reisulegur en grann-
vaxinn Skoti með hvöss augu. Hún var
þekkt fyrir gestrisni sína og hvassa
tungu.
Lafði Channing hélt áfram:
— Það eru til ótalmargar hliðar á
Lundúnaborg, sem þú hefur ekki séð.
Á morgun skal ég fara með þig á barna-
heimili. Ætingi mannsins míns sáluga
er forstöðukona fyrir einu slíku í East
End. Það heitir barnaheimilið Sólar-
geislinn. Eftir því sem ég þekki til
hljómar nafnið nánast eins og öfug-
mæli. En þú getur sannfærst um það
sjálf. Lafði Spencer hefur áreiðanlega
ekkert á móti því að þú sláist í förina
með okkur. Má ég sækja þig klukkan
tíu? —v—
Katrín Williams gat ekki sofið.
Kannski var það stormurinn, sem hélt
fyrir henni vöku, eða kuldinn, eða
kannski voru það bara hugsanir hennar.
Hún hugsaði um móður sína og hversu
ömurlega þær höfðu búið, áður en hún
var flutt á sjúkrahúsið. Eitt sinn þegar
Katrín var lítil höfðu þær lifað betri
daga. Faðir hennar hafði látið eftir sig
svoiitla peningaupphæð og móðirin
hafði þénað ofurlítið með því að ganga
í hús sem kokkur. Það bar við að hún
tók með sér matarbita heim, þegar hún
kom úr vinnu sinni. En svo hafði móð-
ir hennar veikst. Dularfullur sjúk-
34 FÁLKINN
dómur hafði gert hana stífa í liðamót-
um. Hún gat ekki hreyft sig lengur,
því síður unnið. Spariféð hvarf og loks
varð að leggja hana inn á fátækra-
sjúkrahúsið. Þann dag stóð Katrín litla
allt í einu ein uppi í framandi og fjand-
samlegum heimi. Þessi nýi heimur
hennar var barnaheimili fröken Brown.
Katrín reyndi að velta sér tvo hringi
í þunnu teppinu, sem hún hafði ofan
á sér, en teppið var ekki nægilega stórt
til þess. Hálfum meter frá henni svaf
Nellie vært. Þrátt fyrir kuldann var
loftið í herberginu kveljandi þungt og
öll hljóð næturinnar urðu óttalega há.
Hún hlustaði á stúlkurnar sofa. Andar-
dráttur sumra var léttur, en aðrar hrutu
og enn aðrar hóstuðu í svefninum. Öðru
hvoru þaut einhver upp í martröð og
sló frá sér, þar til hinum hafði tekist
að róa hana. Katrín hataði skítinn og
fátæktina á þessum stað. Hversu marg-
ar nætur hafði hún ekki legið hér í
eilífri og vonlausri baráttu við örlög
sín?
Nellie rétti úr sér og þurrkaði svitann
af enninu. Katrín sá, að hún var orðin
hvít í kringum munninn, nákvæmlega
eins og stúlkan, sem fröken Brown
hafði í hegningarskyni látið skræla
kartöflur fyrir allt heimilið. Eftir fimm
tíma vinnu hafði hún staðið á fætur og
reynt að segja eitthvað, en hnigið niður
áður en hún gat komið upp nokkru orði.
Katrín kraup nærri Nellie á votu
gólfinu og hvíslaði:
— Leggðu ekki svona hart að þér.
Hún tekur ekkert eftir því hvort þú
skúrar vel eða illa. Láttu bara eins og
þú sért að púla.
Nellie strauk sér um hárið og byrj-
aði að vinna á nýjan leik, en Katrín
tók eftir að hún lagði ekki eins hart
að sér. Katrín gekk aftur til sinnar eigin
vinnu og stundi þungan. Umhverfis
hana lágu hinar stúlkurnar og hömuð-
ust á trégólfinu. Katrínu fannst þær
einna líkastar risafroskum, sem dengt
hafði verið milli fatanna og klútanna.
Þetta endurtók sig í hvert skipti sem
fröken Brown átti von á lafði Spencer
í heimsókn. Allir urðu að fara á fætur
klukkan fjögur um morguninn til þess
að gera hreint. Veggir og gólf og bekk-
ir og gluggar. Allt varð að hreinsa og
fægja og á rúmin voru lögð teppi, sem
annars voru alltaf lokuð inni í skáp
fröken Brown. Eina gleðin var matur-
inn. Kjötsúpa og nóg af brauði og búð-
ingur á eftir. En fröken Brown hafði
hótað þeim refsingu ef þær hámuðu
matinn í sig. Það átti að líta svo út, sem
þetta væri venjulegur hversdagsmatur
hjá þeim. Skrípaleikur á borð við þetta
hafði góð áhrif á fínu frúrnar sem
gengu um herbergin í fylgd með frök-
en Brown, sem stöðugt laug að þeim,
hversu ástandið á heimilinu væri gott.
Katrín þekkti aftur lafði Spencer,
þegar hún um ellefuleytið sama dag
steig út úr vagni sínum fyrir utan heim-
ilið. Hún var klædd Ijósbláum fötum.
Andlit hennar var ekki fallegt, en
Katrínu og Nellie var hún sem hreinasta
opinberun.Hingað til hafði Katrínu fund-
izt lafði Spencer vera fegursta kona
sem hún hafði augum litið. En nú upp-
götvaði hún að heimurinn hafði á að
skipa fleiri fögrum konum en lafði
Spencer. Á eftir henni gekk ung stúlka
klædd í eitthvað smaragðsgrænt. Og
andlit hennar var svo fagurt, að Katrín
undraðist að slíkt skyldi fyrirfinnast
annars staðar en í ævintýrunum. Hún
hikaði ofurlítið í stiganum og leit spyrj-
andi framan í fröken Brown þar sem
hún stóð umkringd af eftirlætisbörnun-
um sínum. Katrín og Nellie voru alltof
uppteknar til þess að taka eftir þriðju
konunni sem var í fylgd með þeim. Og
þó svo að þær hefðu gert það, hefði þær
aðeins orðið hræddar. Skarpir andlits-
drættir og hvöss augu lafði Channing
skutu flestum skelk í bringu.
— Jæja, kæra Clara. Þá er víst ekki
annað að gera en fara inn og hlusta á
upplogna lýsingu forstöðukonunnar á
hversu gott ástandið er hér.
Lafði Spencer snéri sér að vinkonu
sinni og sagði áköf:
— Hvers vegna ertu alltaf svona
óþægileg og nöpur, Edith Channing?
Ég get fullvisað þig um, að fröken
Brown er fyrirmyndarkona sem hugsar
samvizkusamlega um barnaheimili sitt.
Auk þess verður þú að muna eftir því
að við erum með gest með okkur, unga
frú, sem er gift erlendum diplomat.
Athugasemdir þínar gætu orðið til þess
að hún fengi slæmt álit á landinu okkar.
Edith Channing hló og yppti öxlum.
— Við eigum sem sagt að hræsna fyrir
henni. Þú veizt vel, að fröken Brown
blekkir þig, eins og raunar flestar for-
stöðukonur barnaheimila hér á landi.
Clara Spencer sendi vinkonu sinni
aðvarandi augnaráð. Andlit fröken
Brown ljómaði af velvild og smjaðri,
þegar hún bauð þær velkomnar.
í forstofunni stóðu hinar telpurnar
þar á meðal Katrín og Nellie. í nálægð-
inni var unga konan í smaragðsgrænu
klæðunum enn þá fallegri. Augu hennar
voru brún og húðin mjólkurhvít. Katrín
hélt niðri í sér andanum þegar kon-
urnar gengu framhjá henni. En sú
grænklædda talaði ekki við hana, held-
ur aðeins miðaldra konan.
— Hvaðan ert þú, væna mín, spurði
lafði Channing með sterkum skozkum
málhreim og horfði hvasst á Katrínu.
— Héðan úr bænum.
— Hvenær fóruð þið á fætur í morg-
un?
— Klukkan fjögur.
Fínu frúrnar gripu andann á lofti og
það heyrðist kurr í fröken Brown.
Katrín hrökk við, þegar hún uppgötv-
aði hvað hún hafði sagt. Fröken Brown
hafði gefið þeim ströng fyrirmæli um
hverju þær ættu að svara ef þær yrðu
spurðar: Morgunmatur klukkan sjö og
líka eftir morgunandaktina. Egg te og
brauð á hverjum degi.
Guð minn góður! Hvað hafði hún
sagt?
(Framh. í næsta blaði).