Fálkinn - 30.05.1962, Blaðsíða 36

*
í) <A(tcfAiHA cm
MINNiSVERÐ TÍÐINDI
Nú eru bæjarstjórnarkosningarnar
um garð gengnar og aftur farið um að
hægjast í bæjarvinnunni, en þar hefur
verið mikið að gera við kosningafram-
kvæmdir. Blöðin komast líka aftur í
samt horf og við fáum fréttirnar í
stað kosningabombanna, sem fyllt
hafa síðurnar.
Aðrar kosningar eru líka fyrir
nokkru afstaðnar, og á ég þar við
drottningarkosningarnar, sem að þessu
sinni urðu þess valdandi, að sjálfur
Fálkinn gat ekki flogið í eina viku.
Nýju fegurðardrottningunni fylgir líka
ný drottningarmóðir, sem bætist í
drottningarmæðrafélagið. Hlutverk
drottningarmóðurinnar er mjög mikil-
vægt ábyrgðarstarf. Hún þarf að sjá
um, að fréttir berist hingað til eylands-
ins af frama sjálfrar drottningarinn-
ar á frægðarbrautinni í útlandinu.
Þessum fréttum þarf hún að koma
frá sér á framfæri, og getur hún notað
til þess ýmis tæki. Stundum potar hún
sér í blöðin, en oftast eru síminn og
saumaklúbburinn fljótvirkastir. Þýð-
ing blaðafulltrúastarfs drottningar-
mömmu er óumdeilanleg og sannaðist
reyndar um daginn, þegar kunningi
minn undraðist það, hve lítið hefði
fréttzt af tiltekinni drottningu, sem er
á hraðri leið upp frægðarstigann, að
því er móðirin hafði sagt. Þetta frétta-
leysi átti þó sína skýringu, því í Ijós
kom, að drottningarmóðirin sjálf hafði
yfirgefið hólmann og dvaldist hjá
dóttur sinni í útlandinu. Fyrir bragðið
fær landslýðurinn engar fregnir af
frama einnar drottningar sinnar, og
hún er við að falla í gleymsku í land-
inu, sem ól hana.
Þetta dæmi sýnir það ljóslega, að
áður en drottning er valin, verður að
ganga úr skugga um það, að hún eigi
skörulega móður með hæfilegt ímynd-
unarafl og síma.
Nú er ferðamannastraumurinn að
komast á reglulega hreyfingu og varla
hægt að þverfóta fyrir útlendingum í
Hafnarstræti, þar sem þeir kaupa sér
rauð og blá gæruskinn í gríð og erg.
Ég hef oft verið að velta því fyrir mér,
hvaða snillingur hafi fundið upp á
þessu snjallræði að lita skinnin, og
hvers vegna útlendingarnir sækjast
svona eftir skinnum í skærum litum.
36 FÁLKINN
Sniðugt væri fyrir þennan snilling að
lita eins og eina sauðahjörð lifandi og
hafa í girðingu hér við bæinn. Útlend-
ingarnir myndu kunna því vel að geta
litið auga hinar fjölskrúðugu rollur
landsmanna og tekið af þeim litmynd-
ir. Mætti þá vel hugsa sér að lita
nokkrar kýr og hesta. Yrði þetta hinn
glæsilegasti búsmali og gæti jafnvel
orðið landinu ómetanleg landkynning.
Það má heldur ekki gleyma því, að
landkynningin er nú orðið svo mikils
metin, að ég hef heyrt fyrir víst, að
í sumar verði reiknuð út landkynn-
ingareining, svo í framtíðinni verði
hægt að vega og meta, hve stóra land-
kynningareiningu þetta eða hitt gefi.
Rauðar kindur, bláar kýr og gulir
hestar myndu fá þar háa einkunn á
þeim mælikvarða.
Þetta var óttalega leiðinlegt, sem
blöðin skýrðu frá fyrir skömmu, að
gestir í fermingarveizlu hér í bænum
hefðu fengið kveisu í stór hópum
vegná'þess, að kjötiðnaðarmaður með
fingurmein hefði gramsað í veizlu-
matnum. Borgarlæknir á skilið stór-
þakkir fyrir að hafa upplýst þetta mál
svo fljótt og vel, og væri vel athug-
andi, að senda nokkra rannsóknar-
lögreglumenn til hans í tíma. Kjöt-
iðnaðarmenn eru ósköp beygðir yfir
þessu, og einn þeirra þekki ég, sem
skar sig í fingur um daginn, og það
má bókstaflega segja, að hann taki
varla hendina upp úr vasanum.
Blessaðir togararnir okkar eru búnir
að liggja lengi bundnir við hafnar-
garðana öllum til yndisauka. Allir eru
hæstánægðir, því útgerðin tapar ekki
eins mikið á því að láta þá liggja eins
og á því að gera þá út. Sjómanns-
konurnar þurfa ekki að óttast um
mennina sína úti í reginhafi og íbúarn-
ir í Hamborg og Bremenhaven geta
andað léttara þar sem loks er orðið
lát á heimsóknum íslenzku sjómann-
anna. Eina vandamálið er það, að við
legu togaranna skapast mikil þrengsli
í höfninni. En það gerir nú lítið til,
því stjórn borgarinnar lofar að láta
stækka höfnina svo mikið, að brátt
munar okkur ekkert um það. að lofa
togaraflotanum að liggja öllum í ör-
uggri höfn.
Dagur Anns.
Ekið um nóíi
Frh. af bls. 17.
drengur, sem ekki gerir annað en ausa
út milljónum, sem þeir hafa grætt á
plastkrúsum, fór með þig í sjóferð á
bátskel í bullandi roki. Ég hafði ekki
hugmynd um að þú værir þar með. Ég
hélt að hvolpurinn væri einsamall og
hugsaði fyrst sem svo: Látum hann fara
niður til fiskanna. Veröldin er engu fá-
tækari, þó hún fari á mis við hann.
Samvizkulaus og einkisverð hengil-
mæna, sem hann er. Hvers vegna átti
ég að hætta lífi mínu hans vegna?
Hann vissi vel að óveður var í aðsigi,
þegar hann lagði frá landi — látum
hann taka afleiðingunum, og drukkna.
En það var eitthvað í mér sem rak
mig af stað. Þeir vöruðu mig allir við,
sögðu að þetta væri ekkert vit. Hvern
fann ég svo þar úti — hjá Leó, drengn-
um, sem kúgaðist þarna grænn af sjó-
veiki, og kastaði upp við borðstokkinn?
Hvern fann ég? leyfist mér að spyrja.
Mína yndislegu eiginkonu, hið við-
kvæma lótusblóm, Díönu. Skellihlæj-
andi, í sjóstígvélum sem voru fimm núm-
erum of stór, og olíukápu sem ætlaði
að gleypa hana.
Þú varst ekki vitund smeyk, Díana.
Þú hlóst að mér og sagðir: „Prýðilegt,
að þú skyldir koma, James. — Þetta
fer að verða erfitt! — Ég náði ykkur
yfir í bátinn til mín. Leó lá niðri í
skutnum, eins og slytti, og kúgaðist, en
þú söngst danslag — og nagaðir þurrar
apríkósur.
Þegar við komum heim, ávítaði ég
þig fyrir atferlið. Þá brást þú ekki fyrir
þig kj ökurtækninni, sem ég á svo bágt
með að standast. Þú grætur nefnilega
tæurstu og fegurstu tárum, sem ég hef
nokkru sinni vitað, án þess hvarmarnir
þrútni eða þú ófríkkir vitund, eins og
konum hættir þó við, er þær taka sig
þannig til.
Þú gerðist ægilegt kvenskass, það
kvöld. Refsinorn með dádýrsaugu og
villidýrssvip. Þú viðhafðir orðbragð,
sem annars heyrist hvergi annars stað-
ar en í skipakvíum og drykkjukrám.
Hvar hefirðu lært þann munnsöfnuð,
Díana? — Hvað þá? skræktir þú með
rödd eins og fiskikerling. -—■ þó ég sigli
út með honum? Og það í roki? Ég geri
alltaf það, sem mig langar til. Maður
lifir ekki nema einu sinni, og ég ætla
mér ekki að deyja úr leiðindum. Ef þú
vilt mig ekki eins og ég er, getur þú
farið þína leið.
Ég kvæntist þér, þó þú værir ekkert
afbragð, mér þykir vænt um þig og vil
gjarna veta hjá þér. En ég krefst þess,
að hafa frjálsar hendur til að gera það
sem mér dettur í hug! Ég um það, þótt
ég fari út á sjó með flóni, hvort sem
fárviðri er eða ekki. Þiggi ég gjöf, kem-
ur það heldur engum við, þótt svo gjöf-
in hafi kostað meir en þennan skitna
'tíkall, sem er hámark hjá þér. Ha, já,
Framh. á bls. 38.