Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 9

Ennfremur sagði hann: „Ég er þriðji
ættliður fjölskyldu minnar, er gegnir
þjónustu sem böðull. Faðii' minn og
frændi voru báðir böðlar á undan mér.
Og ég lít á það sem trúnaðarbrot, að
tala opinberlega um það.“
Eiginlega dreymdi Albert Pierrepoint
um að leggja fyrir sig viðskiptamál, og
hóf starfsferil sinn sem kaupmannsfull-
trúi. En hann hélt skamma stund eftir
þeirri braut. Hann var ekki nema 24
ára gamall, er hann gerðist böðull og nú
er hann talinn svo þrautreyndur og
viss, að hann er svo að segja eini böð-
ullinn, sem hafður er við aftökur í
öllu Englandi, þótt fleiri séu á skrá
í því starfi.
Síðan heimsstyrjöldinni lauk hefur
hann verið fenginn til að sjá um af-
tökur í ýmsum löndum öðrum. í einni
af þessum ferðum framkvæmdi hann
seytján aftökur á einum og sama degi.
Á tímabili því, sem hann hefur ver-
ið opinber böðull, hefur hann tekið
nokkur hundruð manna af lífi, auk
þess sem hann hefur aðstoðað annan
böðul fimmtíu sinnum. Ekki er það þó
talið færa honum auðæfi í aðra hönd.
Er álit manna að hann fái um það bil
1.600 krónur í hvert sinn, eftir íslenzku
gengi og útlagðan kostnað samkvæmt
reikningi.
Honum ber að mæta ásamt aðstoðar-
manni sínum, klukkan 4 síðdegis, í
fangelsi því er hinn dauðadæmdi gist-
ir, daginn fyrir aftöku hans. Hann þarf
aldrei að ferðast þangað á sunnudegi,
því að aftökur mega ekki fara fram á
mánudögum! (Kannski sá vikudagur sé
talinn „til mæðu“ þar líka.) Frá þeirri
stundu er þeir stíga inn fyrir þröskuld
fangelsisins, mega þeir ekki fara það-
an aftur fyrr en að lokinni aftökunni.
Þegar eftir þangaðkomu sína, fara
þeir inn í herbergi það, sem „aftöku-
pallurinn“ er í og hefja undirbúnings-
aðgerðir sínar. Herbergi þetta, sem
ekki er ýkja stórt, liggur við hlið
,.dauðaklefans“, þar sem viðkomandi
fangi eyðir hinstu ævistundum sínum.
Fallhlerinn nær yfir mikinn hluta gólf-
flatarins, en hann er eins konar vængja-
hurð á hjörum, sem haldið er uppi af
járnboltum. Kippir böðullinn þeim frá
með því að taka í handfang.
Uppi yfir fallhleranum hangir reipið,
og er því fest í loftið með mjög traustri
járnkeðju. Hægt er að stilla keðjuna
þannig, að lykkjan á reipinu sé ætíð í
höfuðhæð, hvort sem hinn dauða-
dæmdi fangi er stór eða smár vexti.
Daginn fyrir aftökuna sannprófar
böðullinn með aðstoðarmanni sínum,
hvort allur útbúnaður fallhlerans sé
í fullu lagi. Milli klukkan fimm og sex
athuga þeir hinn dæmda rækilega
gegnum gægjugat á klefahurðinni og
áætla hæð hans, þyngd og líkamsbygg-
ingu.Út frá því reikna þeir síðan „fall-
eðli“ hans, sem er mismunandi hjá
hverjum einstaklingi. Loks binda þeir
sandpoka á þyngd við fangann í reipið
og fella hlerann niður. Er það gert til
þess, að vera viss um, að reipið slitni
ekki við fallið, sem er tveggja til
þriggja metra hátt.
Allt fer þetta fram, meðan fanginn
er úti á síðustu göngu sinni í fangelsis-
garðinum, svo ekki komi til þess, að
hann geti heyrt í neinum tilfæringum
inni í klefa sinn. Allt er geit til þess,
að koma í veg fyrir aukið taugaálag,
bæði hjá hinum dauðadæmda og öðr-
um föngum í dýflissunni.
Nú er hætt að draga svartan fána að
hún á fangelsinu, daginn sem aftaka
fer fram, engum klukkum er hringt,
og fangar ekki lokaðir inni í klefum
sínum meðan athöfnin fer fram, held-
ur látnir halda venju sinni.
Áður fyrr hlutu fangar þeir, er
byggðu næstu klefa við aftökuherberg-
ið, að heyra þegar fallhlerinn opnað-
ist, sem og hinn dumba dynk, þegar
stríkkaði á reipinu. Var þá venja í
mörgum fangelsum, að berja með disk-
um og krúsum á dyr og veggi, til að
það mætti taka yfir hið ömurlega hljóð.
Það kallaðist „tveggja mínútna hark-
ið“.
Nú er allur útbúnaður einangraður
svo rækilega, að ekkert hljóð heyrist
út fyrir aftökuherbergið sjálft.
Klukkan sjö að morgni aftökudagsins
fer Pierrepoint með aðstoðarmanni sín-
um aftur til áðurnefnds staðar, og lít-
ur eftir að allt sé í röð og reglu. Hvað
eina er gert svo hægt og hljóðlega sem
unnt er, af tillitssemi við fangann, er
nú situr í dauðaklefanum, í síðustu
samræðu við fangaprestinn.
Á fyrirfram ákveðnum tíma gengur
svo Pierrepoint inn í klefann, bindur
hendur fangans á bak aftur og leiðir
hann þegar inn í aftökuherbergið.
Jafnsnemma kemur fangalæknirinn og
fulltrúar hins opinbera þangað inn, um
dyr, sem eru andspænis klefanum.
Fanginn er látinn standa þannig á
hleranum, að sinn fótur standi á hvorri
hurð. Böðullinn dregur hvíta hettu nið-
ur yfir höfuð hans og leggur snöruna
um hálsinn, meðan aðstoðarmaðurinn
bindur fætur hans saman.
Að svo búnu gengur Pierrepoint að
handfangi því, er hleypir lokum frá
hleranum, tekur í það------og fanginn
hverfur niður um opið. Það heyrist
dimmt sarghljóð um leið og reipið
stríkkar snöggt og hart.
Eftir þetta gengur læknirinn niður
Fyrsta mynd frá liægri: Síðasta máltíð
hins dauðadæmda. Önnur mynd frá
hægri: Dauðadómi fullnægt og tilkynn-
ingin um það hengd á dyr fangelsisins.
Jafnan safnast nokkur mannfjöldi fyrir
utan meðan aftakan fer fram. Þriðja
mynd: Síðasta kvöldið fyrir aftökuna
hafa ættingjar leyfi til að heimsækja og
kveðja hinn dauðadæmda. Fjórða mynd:
Nú heitir krá Pierrepoints „Rósin“, en
hér er mynd af kránni sem hann átti í
mörg ár og hét „Help the poor struggÞ
er“.
Framh. á bls. 28.