Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 10

SIMJOLL SMASAGA EF
Til Leon Hennique: —
Miðdegisveizlunni, sem de Bertrans
markgreifi hélt í tilefni af að dýraveið-
arnar voru að hefjast, var um það bil
að ljúka. Ellefu veiðimenn, átta xmgar
dömur og héraðslæknirinn sátu kringum
uppljómað borðið, sem var þakið blóm-
um og ávöxtum.
Það var farið að tala um ástir, og
bráðlega urðu kappræður, þessar eilífu
deilur um hvort hægt væri að elska
í fullri alvöru, einu sinni eða oftar.
Dæmi voru nefnd um fólk, sem ekki
hefði elskað nema einu sinni, en dæmi
voru líka á reiðum höndum um fólk,
sem elskað hafði oft og innilega. Karl-
mennirnir voru flestir þeirrar skoðun-
ar, að yfirleitt væri líkt háttað um
ástríðurnar og suma sjúkdóma, sem
sami maðurinn getur fengið oftar en
einu sinni, og orðið banvænir, ef þeir
verða fyrir einhverri mótstöðu. Þó var
þessi skoðun alls ekki tvímælalaus,
og kvenfólkið, sem studdist frekar við
Ijóðskáldin en eigin athuganir, fullyrti
að ástin, hin eina sanna ást, gæti ekki
orðið til nema einu sinni, og að þessi
ást væri eins og eldingin, þannig, að
þegar mannveran hefði orðið fyrir henni
einu sinni, væri hún þurrausin, dösuð
og útbrunnin á eftir og engin önnur
gagntakandi tilfinning, ekki einu sinni
draumur, gæti fest rætur í henni á ný.
Markgreifinn, sem hafði elskað mikið,
barðist með oddi og egg gegn þessari
skoðun.
— Ég segi yður satt, að maður getur
elskað hvað eftir annað og það af öllu
hjarta og sál. Þér nefnið fólk, sem hef-
ur fyrirfarið sér út af ástamálum, til
sönnunar því, að ómögulegt sé að elska
í annað sinn. Ég er viss um, að ef þetta
fólk hefði ekki flónskazt til að svipta
sig lífi og ræna sig þannig öllum mögu-
leika á afturbata, hefði það læknazt, og
svo hefði það haldið áfram að verða
ástfangið aftur og aftur þangað til það
hefði dáið eðlilegum dauðdaga. Það er
eins með elskendurna og með drykkju-
mennina. Sá sem hefur drukkið heldur
áfram að drekka, og sá sem hefur elsk-
að heldur áfram að elska. Þetta er til-
finningamál.
Læknirinn var kjörinn dómari:
Gamall Parísarlæknir, sem hafði gerzt
héraðslæknir í þorpinu. Nú varð hann
að segja sína skoðun.
En einmitt hann hafði enga ákveðna
skoðun.
— Þetta er tilfinningamál, eins og
markgreifinn sagði. Hvað mig snertir
þá veit ég um ástríðu, sem varaði þrot-
laust í fimmtíu og fimm ár og endaði
ekki fyrr en í dauðanum.
Markgreifafrúin klappaði saman
höndunum:
— Hvað þetta var fallegt. Og hvílíkt
yndi að vera elskaður svona. Hvílík
hamingja að lifa fimmtíu ár umvafinn
óþreytandi algleymisást. Hann hlýtur
að hafa verið hamingjusamur og bless-
að tilveruna, maðurinn sem varð fyrir
þessu.
Læknirinn brosti:
— Alveg rétt frú, yður skjátlast ekki
KONANS