Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 11

TIR HIIMIM HEIMSFRÆGA HÖFUIMD, GUY DE IHAUPASSAIMT
í því. Þessi elskaða vera var karlmaður.
Þér þekkið hann. Það er herra Chou-
quet lyfsalinn hérna í þorpinu. Og hana,
konuna, þekkið þér líka, það er gamla
konan sem fléttar stólseturnar, sem
koma árlega hingað í höllina. En nú
skal ég skýra þetta nánar.
Hrifningin hjá kvenfókinu hafði
hjaðnað ískyggilega, og fyrirlitningin
sem skein út úr því sagði greinilega:
Uss, nei. Eins og ástin væri eingöngu
handa fínu og tignu fólki og aðrir mættu
láta sér standa á sama um hana.
— Fyrir þremur mánuðum var ég
sóttur til gömlu konunnar, hún lá bana-
leguna. Hún hafði komið daginn áður í
kassavagninum, sem hún notaði sem
bústað með truntunni sem þið þekkið,
fyrir, en tveir svartir hundar eltu, vin-
ir hennar og verðir. Presturinn var kom-
inn á undan mér. Hún skipaði okkur
skiptaráðendur í dánarbúi sínu, og svo
sagði hún okkur ævisögu sína, svo að
við skyldum skilja betur tilgang henn-
ar með erfðaskránni.
Eg get ekki hugsað mér neitt ein-
kennilegra og átakanlegra.
Faðir hennar og móðir fléttuðu stól-
setur. Hún átti aldrei varanlegan sama-
stað í veröldinni.
Þegar hún var lítil var hún á sífelld-
um flækingi, alltaf skítug og grálúsug.
Það var numið staðar á skurðbakkan-
um fyrir utan þorpið, sem komið var í,
og hesturinn spenntur frá vagninum,
hesturinn fór á beit, hundurinn sofnaði
með trýnið fram á lappir sér, stelpu-
krakkinn lá og velti sér í grasinu, en
foreldrar hennar sátu á vegarbrúninni
í skugganum af álmi og gerðu við stól-
setur. Það var ekki margt talað á þessu
umrenningsheimili. Eftir að talað hafði
verið um hver ætti að ganga húsa á
milli og hrópa: Stólsetur fléttaðar, —
fóru þau að greiða stráið og sátu ým-
ist hvort á móti öðru eða hlið við hlið.
Þegar barnið hljóp of langt eða fór að
gera sig líklegt til þess að leika sér við
strákana í þorpinu, heyrðist faðirinn
hrópa höstugt:
— Hypjaðu þig hingað heim, greppi-
trýnið þitt.
Þetta voru einu vinarhótin sem hún
heyrði.
Þegar hún stækkaði var hún gerð
út af örkinni til þess að sækja alla bil-
uðu stólana. Þá kynntist hún í svip
ýmsum strákum. En þá voru það for-
eldrar þessara stráka, sem hrópuðu
hranalega til krakkanna sinna.
— Komdu strax hingað, óþekktar-
anginn þinn. Láttu mig ekki sjá, að þú
sért að tala við betlistelpuna.. ..
Smástrákarnir hentu oft í hana grjóti.
Þegar henni voru gefnir nokkrir aur-
ar faldi hún þá vandlega.
Einu sinni þegar hún kom hérna í
byggðarlagið — hún var ellefu ára þá
— hitti hún Chouquet litla fyrir hand-
an kirkjugarðinn. Hann var að gráta
af því að'félagi hans hafði stolið nokkr-
um skildingum af honum.
Henni varð órótt að sjá þessi tár efna-
fólksborgarans litla, eitt af þessum
börnum, sem hún í einfeldni sinni hafði
haldið að alltaf væru glöð og ánægð.
Hún fór til hans og þegar hún fékk að
vita um ástæðuna til rauna hans, jós
hún í lófana á honum öllum smápen-
ingunum sínum, sjö frönkum, og hann
tók við þeim eins og ekkert væri og
þurrkaði af sér tárin. í ofsagleðinni
sem greipa hana gerðist hún svo djörf
að kyssa hann. Hann lét það gott heita
því að hann var með allan hugann við
peningana. Og af því að hann hvorki
barði hana eða hrinti henni frá sér.
kyssti hún hann aftur. Hún tók um
hálsinn á honum og kyssti hann með
áfergju. Og svo hljóp hún leiðar sinn-
ar. — Hvað var að gerast í þessu vesa-
lings höfði?
Hafði hún ánetjast þesssum vesalings
stráklingi, vegna þess að hún hafði gef-
ið honum fyrsta blíðukossinn á ævinni?
Dulrún ástarinnar er hin sama hvort
sem smáir eða stórir eiga í hlut.
Mánuðum saman dreymdi hana um
þetta horn bak við kirkjugarðinn og
um þennan dreng. Hún stalst frá for-
eldrum sínum í þeirri von að fá að sjá
hann aftur, hnuplaði skildingi hér og
hvar og borgun fyrir stólseturnar eða
þá að hún skilaði ekki öllum afgangin-
um þegar hún var send til að kaupa
eitthvað.
f næsta skipti sem hún kom til þorps-
ins hafði hún tvo franka í vassanum,
en það var rétt svo að hún sá lyfsala-
stráknum bregða fyrir. Hann stóð þveg-
inn og prúður fyrir innan rúðurnar í
búðinpi hans pabba síns milli flösku
með rauðu vatni og annarrar sem
bendilormur var í. En nú þótti henni
enn vænna um hann en áður. Hún var
töfruð, hrærð og hrifin af þessari um-
gerð úr lituðu vatni og gljáanum á
glerinu.
Endurminningin um þetta gat ekki
máðst út, og þegar hún sá hann aftur
árið eftir í skólaportinu að spila klink
við félaga sína, vatt hún sér að honum,
faðmaði hann og kyssti hann svo ákaft
að hann hljóðaði af hræðsslu. Hún gaf
honum alla peningana sína til þess að
fá hann til að þegja, þrjá franka og tutt-
ugu, sannkallaðan fjársjóð, sem hann
góndi á með glenntum augum.
Hann tók peningana og lét hana kjassa
sig eins og hún vildi.
í fjögur ár jós hún öllum spariskild-
ingunum sínum í hann, og hann stakk
þeim í vasann með góðri samvizku og
lofaði henni að kyssa sig í staðinn.
Framhald á bls. 34.
FÁLKINN
11