Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 14

Það var eins og hún fyndi með sér
einhvern forboða — heimskulegan for-
boða. Annað ekki. En Laura var ekki í
rónni. Það var staðreynd, að gráa bif-
reiðin skaut henni skelk í bringu. Þau
Tom höfðu í svo sem klukkustund ekið
eftir þjóðveginum. Hún var farin að
venjast rauðum afturljósum bifreið-
anna, sem hurfu út í myrkrið. Á hinni
akbrautinni þaut endalaus röð af bif-
reiðum á móti þeim með ógnarhraða.
Allt virtist með felldu.
En við Littleton sáu þau gráu bifreið-
ina, og Laura fann til þessa óskýranlega
ótta. Bifreiðin kom akandi frá smávegi,
sem lá að þjóðveginum. Hún fór eina
beygjuna á tveimur hjólum og stað-
næmdist svo snögglega við vegamótin
að þjóðveginum, að hvein í. Það var
skelfilegt að sjá til þessa.
Tom tók ekki eftir neinu, og Laura
reyndi að leyna hræðslu sinni. Stuttu
síðar sagði hann: — Við verðum að
stanza við næstu benzínstöð. Við erum
að verða benzínlaus.
Laura kinkaði kolli og hugsaði: Ég
verð að hrista af mér þessa hræðslu.
Það getur ekkert illt komið fyrir.
Tvær bifreiðar fóru framhjá á ofsa-
ferð. Tom ók varlega og af miklu ör-
yggi. En skyndilega varð hann að hemla
snöggt. Bifreið, sem ók með ógnarhraða,
svo ótrúlegt virtist, að ökumaður hefði
nokkra stjórn á , straukst nærri við
bifreið þeirra, þannig að Tom varð að
hægja ferðina, til þess að forðast slys.
Hjartað tók kipp í brjóstinu á Lauru
— þetta var gráa bifreiðin. Hún kreppti
hnefana og ríghélt sér í sætið. Tom
tuldraði eitthvað um „ökuníðinga“, en
sagði svo ekki meira.
Stuttu síðar sáu þau grilla í ljómandi
benzíngeyma. Laura lokaði augunum.
Hvers vegna í ósköpunum var hún alltaf
að sjá þessa gráu bifreið, og hvers vegna
varð hún alltaf svona hrædd, þegar
hún sá hana? Hún stóð nú við benzín-
geyminn. Þegar Tom ætlaði að beygja
inn á stöðina, kom hún við handlegg-
inn á honum og ætlaði að biðja hann
að aka áfram. En þetta var hjákátlegt.
í fyrsta lagi höfðu þau svo til ekkert
benzín, og í öðru lagi var engin ástæða
til að óttast neitt. En hún var hrædd
og þau urðu að nema staðar.
Tom ók að benzíngeyminum, rétt
aftan við gráu bifreiðina. Hann kinkaði
kolli í áttina að veitingaskálanum. —
Viltu ekki fá þér kaffisopa eða eitthvað
annað?
Hún hristi höfuðið og reyndi að
brosa...
14 FÁLKINN
Búið var að fylla geyminn á gráu
bifreiðinni. Ökumaðurinn borgaði og
settist upp í. Hann varð að aka aftur á
bak smá spotta, til þess að ná nægilegri
beygju með framhjólunum. Hann gerði
það með óþolinmóðum rykk, sem minnti
á stökk. Svo heyrðist brak og brothljóð.
Gráa bifreiðin hafði rekizt á bifreið
Tom og Lauru.
Hjartað í Lauru tók kipp. Hún fann
til lamandi hræðslu. En dældaður högg-
deyfari getur ekki verið tilefni til skelf-
ingar — í mesta lagi gremju.
Gráa bifreiðin ók ögn áfram. Ökumað-
urinn leit út, til þess að líta á tjónið.
Þrír menn voru í bifreiðinni auk hans.
Enginn þeirra sagði neitt, en augu
þeirra skelfdu Lauru enn meira.
Tom steig út og leit á dældaðan
höggdeyfarann. — Þetta er ekkert al-
varlegt, sagði hann. — Kostar í mesta
lagi nokkra dollara að gera við þetta.
Hann tók fram vasabók og skrifaði upp
númerið á gráu bifreiðinni, reif blað úr
henni og skrifaði eigið bifreiðarnúmer,
nafn og heimilisfang og rétti það öku-
manni gráu bifreiðarinnar. — Þér getið
fengið tryggingafyrirtæki yðar þetta,
sagði hann. — Mætti ég biðja um nafn
og heimilisfang yðar?
Þetta fór fram, eins og alltaf, þegar
slíkt kemur fyrir. Það var engin ástæða
til að óttast neitt. Ókunni maðurinn gaf
upp nafn og heimilisfang, með hljóm-
lausri röddu. Tom skrifaði það undir
númer bifreiðarinnar í vasabók sína og
stakk síðan bókinni aftur í hanzkahólf-
ið. Mennirnir þrír í gráu bifreiðinni
horfðu á, án þess að breyta um svip.
Síðan ók gráa bifreiðin burt frá
benzíngeyminum upp að veitingaskál-
anum. Þetta var skrýtið, hugsaði Laura.
Flestir átu fyrst og fengu sér síðan
benzín.
Tom borgaði benzínið, sem hann hafði
fengið. Síðan ók hann aftur út á þjóð-
veginn.
— Þeir voru eitthvað einkennilegir,