Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 15

smásaga
eftir w. jenkins
■
þessir menn í bílnum, sagði Laura stuttu
síðar. — Þeir sátu bara og störðu, og
sá, sem keyrði, lét þig um þetta allt.
Hann skrifaði ekki einu sinni sjálfur
t nafn sitt og heimilisfang handa þér.
Tom umlaði og horfði athugull fram
fyrir sig. Langferðabifreið var á hæl-
unum á þeim og vildi komast fram úr.
Andartaki síðar ók hún fram úr þeim
með miklum gný, og önnur bifreið með
mjög sterk ljós birtist fyrir aftan þau.
Hávaðinn var gífurlegur, en í því heyrð-
ist eitthvað smella undir bifreiðinni.
Tom ók ótrauður áfram.
— Hvað var þetta? spurði Laura
skelfd.
— Steinn eða eitthvað frá veginum,
sagði Tom.
Hún sá í speglinum, að önnur bifreið
ók fram úr bifreiðinni með sterku ljósin.
Langferðabifreiðin var horfin. Umferðin
virtist eitthvað minni.
— Þá er komið að fréttunum, sagði
Tom.
Hönd Lauru skalf, þegar hún skrúf-
aði frá útvarpinu. Hún vissi innra með
sér, að á öllu illu var von. Hún heyrði
þulinn segja: — Rannsóknarlögreglan
tilkynnir, að aðalvitnið í Kinnick-mútu-
málinu, Denny Holtz, hafi fundist dauð-
ur í flakinu af bifreið sinni. Meira er
ekki vitað. Nánar verður sagt frá þessu
síðar —.
Laura hafði lesið um Kinnick-málið,
en hún mundi aðeins óljóst eftir því.
Hún gat ekki hugsað um annað en kvíð-
ann, sem enn bjó með henni. — Tom,
sagði hún, — ég hef það einhvern veg-
inn á tilfinningunni, að eitthvað hræði-
legt eigi eftir að koma fyrir.
— Vitleysa, sagði Tom. — Þú ert
þreytt og þess vegna óróleg. Þetta hverf-
ur þegar þú færð þinn svefn. Svona fór
Tom að því að hughreysta hana.
Vélin hikstaði nokkrum sinnum en
síðan ekki meira. — Hvað var þetta?
stundi Laura.
Tom hnyklaði brýnnar. — Ég veit
það ekki, sagði hann.
— Þetta var eins og einhver stífla,
sagði hún.
Tom hlustaði á jafnan gang bifreiðar-
innar og sagði: — Nei, það er ekkert að.
f sama bili hikstaði vélin nokkrum
sinnum, og bifreiðin rykktist áfram, þar
til vélin stanzaði.
— Hver fjandinn —
Aftan við þau var þeytt flauta í
djöfulmóð, síðan ók bifreið fram úr
þeim. Ökumaðurinn hrópaði einhver
ókvæðisorð til þeirra. Síðan hvarf sú
bifreið út í buskann.
Aftur og aftur heyrðust hvell hljóð-
merki og bifreiðarnar þutu fram hjá
með ofsahraða. Tom reyndi að ræsa
bifreiðina. Ekkert gerðist. Hann reyndi
aftur og aftur. Einu sinni var engu
líkara en bifreiðin kæmist í gang, en
um leið þagnaði vélin. Tom tókst þó
með herkjum að komast út á vegar-
brúnina.
Hann benti á benzínmælinn. Vísirinn
stóð á núlli. — Ekkert benzín, • sagði
hann.
— En við vorum að fylla geyminn.
— Smellurinn rétt áðan hlýtur að
hafa verið frá einhverju skörpu, sem
rifið hefur benzíngeyminn. Þú sérð, að
geymirinn tæmdist ekki á svipstundu.
Þetta er ekkert alvarlegt, þótt við sitj-
um hérna föst. Ég verð að fara að næstu
benzínstöð og ná í kranabíl.
— Ég fer með þér, sagði Laura.
Hræðslan gagntók hana, og hún fann
til lamandi tilfinningar.
— Það tefur bara fyrir, sagði Tom.
— Ég verð að ganga eftir grasröndinni
meðfram veginum, og þú kemst seint
áfram þar á hælaháum skóm. Það er
að minnsta kosti sex til átta kílómetrar
til næstu stöðvar. En þú þarft ekkert
að óttast — það er sífelld umferð um
veginn.
— Gætum við ekki — gætum við
ekki fengið far með einhverjum? spurði
Laura í hálfum hljóðum. En hún vissi
sjálf, að þetta var bara óskhyggja. bif-
reiðarnar stönzuðu aldrei á þessum
stóru þjóðvegum. Það dytti engum það
í hug, umferðin var svo gífurleg.
Tom svaraði þessu sama til. — Það
myndi enginn taka eftir þér, sagði hann
góðlátlega. — Það væri þá helzt, ef
umferðalögreglan kæmi og spyrði, hvort
þú þarfnaðist ekki hjálpar. Hann klapp-
aði á hönd hennar. — Ég skal flýta mér
eins og ég get.
Hún sá hann standa og bíða eftir að
komast yfir veginn. Síðan flýtti hann
sér yfir á graseyna milli akbrautanna.
Hún sá af göngulagi hans, að það var
allt annað en þægilegt að ganga þarna.
Og hún hefði aldrei komizt áfram á
háum hælum. í Ijósunum frá bifreið-
unum sá hún, að veginum hallaði lítils-
háttar niður á við. Tom hefði getað
sparað sér spöl með því að láta bifreið-
ina renna.
Hún hafði aldrei verið eins ein og
yfirgefin á ævinni. Skammt frá henni
þutu bifreiðarnar fram hjá, en hún vissi,
að enginn myndi skeyta um að líta bif-
reið, sem staðnæmzt hafði úti í vegar-
brúninni með biðljósin kveikt. Hún
hafði sjálf aldrei gert það, og ekki voru
aðrir að hafa fyrir því.
Tom hafði lækkað í útvarpinu. Nú
var gripið inn í daufa tónlistina, og
rödd sagði: — Við gerum hlé á dag-
skránni, til þess að bera út sérstaka
tilkynningu. Lögreglan hefur rannsakað
bílflakið, sem Denny Holtz fannst látinn
í, fjórum kílómetrum sunnan við Little-
ton. Holtz hefur verið myrtur. Hann
hefur verið drepinn með byssuskoti, lík-
lega úr bifreið, sem ók fram hjá. Bif-
reið Holtz hefur ekið áfram, þar til hún
skall á trjábol. Þar sem enginn virðist
hafa séð morðið framið, sér lögreglan
sér ekki fært að senda út neina lýsingu,
hvorki á morðingjunum né bifreið
þeirra, en ýmislegt það, sem Holtz hafði
þegar gefið upp varðandi Kinnick-málið
bendir til þess að —
Laura slökkti á útvarpinu. Henni var
sama um Kinnick-málið. Þetta var okki
annað en glæpamál, sem maður las um
Framh. á bls. 30.
FALKINN 15