Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 16

ATTRÆÐ DB
KÖLLUfl HRÚI
HÚTTUR OG
TARZAIV
MtTÍMANS
DAG OG NÓTT blaktir þríliti fáninn yfir borg heiðurs-
fylkingarinnar í París, þar sem upplýsingar um alla þá, sem
orðið hafa þess mikla heiðurs aðnjótandi að hljóta inngöngu
í þetta helga musteri, eru varðveittar í skrautlegum möppum.
í einni hillunni er mappa, sem ber svohljóðandi utaná-
skrift: ,,Marie Felice Elisabet Marvingt, útnefnd félagi í
heiðursfylkingunni 24. janúar 1935; riddari af fyrstu gráðu
heiðursfylkingarinnar 7. desember 1949.“
Þessa möppu vildi ég ná í hvað sem það kostaði til þess
að komast að raun um, hvort allt hið ótrúlega sem sagt var
um Marie Marvingt, væri sannleikanum samkvæmt. En í há-
barg heiðursfylkingarinnar eru það einvörðungu ráðherrar,
sendiherrar og sérlegir fulltrúar sem fá nauðsynlegar upp-
lýsingar.
Þegar ég stóð dag nokkurn í forsalnum og bar upp erindi
mitt, var mér sagt þetta og jafnframt gefið í skyn að bezt
væri fyrir mig að hypja mig út hið snarasta. En til allrar
hamingju hefur skaparinn gætt mig þeim dýrmæta eigin-
leika að geta talað. Ég gerðist svo djörf að grípa til þessa
beitta vopns míns og byrjaði að tala hárri raustu á blendingi
af frönsku og dönsku um baráttu Finna við Rússa, blóðhefnd
Korsíkubúa, hinar ævagömlu erfðavenjur Kínverja, þjáning-
ar Norðmanna á stríðsárunum og svo framvegis.
Á þennan hátt tókst mér að vekja athygli þriggja roskinna
starfsmanna. Þeir tóku að leggja við hlustirnar, fyrst undr-
andi, en síðan fullir eftirtektar og áhuga. Loks sagði einn
þeirra:
— Fáið yður sæti, frú mín góð. Þér eruð spönsk, er það
ekki? (Þannig hlýtur hrognamálið mitt að hafa hljómað og
auk þess er ég dökkhærð). — Nafnspjaldið yðar, frú? Nú,
ég hef víst þegar fengið það!
Andartaki síðar kom starfsmaðurinn aftur með möppu, þar
sem ég gat fengið allar þær upplýsingar, sem ég óskaði mér.
Síðar töluðum við saman eins og æskuvinir og loks þrýsti
hann báðar hendur mínar innilega. Hann er sennilega enn þá
að leita að nafnspjaldinu mínu, því að ég lét hann aldrei
hafa það.
En snúum okkur aftur að Marie Marvingt: Mappa heiðurs-
fylkingarinnar sýndi svart á hvítu, að líf þessarar einstæðu
konu var miklu ævintýralegra og stórkostlegra en sagt var.
Þegar sundkappinn Monsieur Marvingt gaf veikburða dótt-
ur sinni nafnið Felice fyrir rúmum áttatíu árum, grunaði
hann ekki, hversu vel það mundi eiga við hana. Þetta nafn
þýðir: „Gæfa á ævintýralegan, næstum yfirnáttúrlegan hátt.“
Strax og dóttirin var farin að ganga, tók faðirinn hana
með sér ekki aðeins á tennisleiki og golfmót, heldur einnig
á knattspyrnu, jiu-jitsu, box og glímu. Sennilega er þetta
ástæðan til þess að Marie litla fékk fljótt sterka þrá eftir
öllu sem var spennandi og hættulegt og krefst sjálfsstjórnar,
þrautseigju, krafta og kjarks.
16 FÁLKINN
Þetta var einnig orsök þess, að þegar hún var tíu ára
gömul vakti hún á sér mikla athygli fyrir að þekkja öll
íþróttalög og reglur — jafnvel í boxi og glímu. Og litlu
síðar vakti hún geysilega athygli á sér fyrir að sýna skylm-
ingar, línudans og alls konar kúnstir á hestbaki.
Árið 1905 gekk hún á Trelaporte, einn hæsta fjallstind
í Mont Blanc, — klædd karlmannsskyrtu og karlmannshatt.
Árið eftir sló hún hraðamet ameríska sundmeistarans
Annette Kellerman, á Signu-fljóti, og tveimur árum síðar
fékk hún fyrstu verðlaun í sundi í Toulouse. í millitíðinni
fékk hún hvorki meira né minna en 20 fyrstu verðlaun fyrir
afrek í skíðakeppni, skautakeppni og keppni í hinum lífs-
hættulegu sleðaferðum.
Þegar hún árið 1909 vildi fara yfir Ermasundið valdi hún
sér að farartæki loftbelg. Þegar hún var skammt undan
ákvörðunarstaðnum fór allt gasið úr loftbelgnum. En Marie
lét það ekki aldeilis á sig fá. Hún lagðist til sunds og synti
eins og selur síðustu kílómetrana gegnum löðrandi brimið
og að strönd Englands. Fyrir þetta afrek varð hún heimsfræg.
Eftir hina hættulegu ferð í loftbelgnum fékk hún mikinn
áhuga á flugi. Hún gerðist flugmaður og á næstu árum, sem
voru æskuár flugsins, ef svo má að orði komast, var hún í
loftinu hvenær sem færi gafst. Einnig á þessu sviði sýndi
hún frábæran dugnað og dirfsku, sem allir karlmenn máttu
öfunda hana af.
Marie Marvingt var nú orðin eina konan í heiminum, sem
gat fært sönnur á það, að hún hefði keppt í öllum íþrótta-
greinum, sem keppt var í á þessum árum. Fyrir þetta var
hún gerð að heiðursfélaga í íþróttaakademíunni frönsku.
Heimsstyrjöldin fyrri brauzt út og Marie Marvingt var
strax reiðubúin til þess að beita hæfileikum sínum í þjónustu
mannúðarinnar og föðurlandsins.
Hún hafði áður lært læknisfræði og gerðist nú þegar
hjúkrunarkona og gekk fram fyrir skjöldu til þess að hjúkra
hinum særðu. En það leið ekki á löngu þar til hún klæddist
karlmannseinkennisbúningi og hóf að drýgja hetjudáðir.
Hún skipulagði eins konar „fljúgandi sjúkrahús“, — flug-
vélar, sem höfðu innanborðs lækna og öll nauðsynleg lækn-
ingatæki og gátu þannig veitt hinum særðu fljóta og góða
hjálp. Sjálf stjórnaði hún einni slíkri sprengiflugvél, sem
breytt hafði verið í sjúkraflugvél. Hún var óþreytandi við
að líkna hinum sjúku, jafnt hermönnum sem borgurum,
á frönsku vígvöllunum. Hún flaug flugvél sinni einnig til
Ítalíu. Þar kom skíðakunnátta hennar að góðum notum, þegar
hún þurfti að ná til landsmanna sinna í fjöllunum.
Þegar stríðinu lauk var Marie Marvingt orðin 43 ára, en
lífskraftar hennar og ævintýralöngun var þó meiri en nokkru
sinni fyrr. Hún hefur síðan tekið þátt í hverjum leiðangrinum
öðrum erfiðari. Hún var þannig fyrsta konan í Evrópu sem
sté fæti í hina alsírsku bæi, Salah 1923 og Tindouf 1935.