Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 20

FRÁ
SKURÐAR
PALLI
I
SUÐUPOTT
ekki alltaf ólykt af dauSum hval. Hér
við land veiðist nær eingöngu stórt
karlhveli, Er það almælt, að hann leiti
norður í höf til þess að losa sig við
snigla, er herjað hafa á skrokk hans
í suðrænum höfum.
Ströng ákvæði um stærð hvala, sem
veiða má, eru sett í lögum. Er sú stærð
mismunandi eftir hvalategundum. "
Móðurhvali er stranglega bannað að
skutla.
Tunnumaður þarf að vera vel á verði,
ef komið er í skotfæri við hval. Þarf
hann að benda skyttunni nákvæmlega
á þann stað, sem hvalurinn kemur úr
kafi. Skotfærið má varla vera meira en
36 faðmar og nægi einn skutull ekki
til þess að drepa hvalinn, þarf að skjóta
öðrum. Þegar hvalurinn er loks dauður,
er hann dreginn að skipshliðinni, dælt
í hann lofti og rotvarnarefni. Síðan
er siglt til stöðvarinnar, ef aflinn þykir
orðinn nógur.
Látum þetta nægja um veiðarnar
sjálfar. Á sumrum gæða menn sér oft
á hvalkjöti í Reykjavík og mörgum
þykir það ekki verra á bragðið en
nautakjöt. En furðulegt er, hve menn
eru fáfróðir um þessa skepnu. Ein-
hverju sinni er mælt að kona hafi kom-
ið inn í fiskbúð, þar sem hvalkjöt var
selt. Hún bað um svolítinn bita fyrir
sig, og lauk svo máli sínu á þessa leið:
•—• Gætuð þér ekki látið hausinn fylgja
handa kettinum.
Öðru sinni kom kona í kjötbúð í
Reykjavík. Hún var kona digur og dig-
urmælt, en nokkuð vitgrönn. Gárung- |
arnir stríddu henni, er þeir sáu hana á
götu, og kölluðu hana Læra-Gunnu.
Auknefni sitt hafði hún fengið með-
fram af því, að hún hafði beðið um
góðar lærasneiðar af hvalkjöti í kjöt-
búðinni og svo af hinu, að heldur þótti
hún hugsa, þá er hún hugsaði, um hold-
ið fremur en andann.
Þegar hvalbátur kemur með hval, er
hann dreginn að skurðpallinum og
upp á hann, sé rúm fyrir hann. Þar er
síðan flett af honum rengi og spiki og
kjötið skorið.
Það var margt manna við vinnu á
skurðarpallinum í Hvalfirði. Þar er
unnið: Flensað, skorið, sagað og soðið
allan sólarhringinn. Verkstjórinn tek-
ur á móti okkur. Hann heitir Magnús