Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 21

Ólafsson. Hann er maður hviklegur í
hreyfingum og sýnir okkur enga
miskunn. Hann öslar um stöðina og
við skrifstofumennirnir á eftir. Stöðin
er þrifaleg og vel um allt gengið, en
þefurinn er ógurlegur. Magnús verk-
stjóri sýnir okkur stað þann, sem kjötið
til manneldis er geymt. Það er kaldur
staður, en hreinlegur og við flýtum
okkur út aftur. Leið okkar liggur upp á
skurðpallinn aftur. Það er erfitt að fóta
sig þar. Pallurinn er sleipur og ef svo
skyldi fara, að manni skrikaði fótur,
gæti hann runnið beina leið ofan í
kjötpottana. Þeir eru sex kjötpottarn-
ir og heldur væri óþægilegt að detta
þar ofan í. Það hefur þó komið fyrir, að
menn hafi dottið niður í pottana. Og
eitt sinn skaðbrenndist ungur maður,
er datt ofan á pott, sem sauð í. Verk-
stjórinn segir okkur, að þetta starf sé
mjög hættulegt. Helzt megi líkja því
við starf á togara. Þarna geti allt gerzt,
f ef menn hafi ekki augun hjá sér. En
, sem betur fer hafi hann úrvals fólk í
vinnu. Hann bendir á verkamennina:
— Þarna er nú til dæmis tannlækna-
f nemi, og þarna læknanemi, og sjáið
manninn þarna með hnífinn, hann er í
tryggingafræði. Svo fáum við sex stú-
denta, þegar prófunum lýkur fyrir
sunnan. Þetta er fólk, sem gengur af
áhuga að verkunum. Það er aðalkost-
urinn við það.
Okkur hafði verið sagt, að mikið
væri um kveðskap meðal verkamanna
í hvalveiðistöðinni og við innum Magn-
ús verkstjóra eftir því.
— Talið við Halldór Blöndal, hann
kemur á vakt kl. 4. Hann er þeim hnút-
um kunnugastur.
Það rennir rauður vöruflutningabíll í
hlað. Út úr honum stíga allmargir
menn. Hár og slánalegur, ungur maður
í bláum vinnufötum stekkur út. Vel
er honum sprottin grön. Hann kemur
til okkar og spyr; — Vilduð þið eitt-
hvað tala við mig eða var Magnús að
gabba mig. Halldór fær sér í nefið,
laundrjúgur á svip.
— Eg er nú búinn að vera hér í níu
sumur. Það er mikið upp úr þessu að
hafa. Segið ekki hvað mikið. Hann fær
sér aftur í nefið. — Annars er ég í
mjölinu núna. Ég má ekki vera að tala
við ykkur lengur. Blessaðir.
Halldór hleypur af stað upp á skurð-
arpallinn, klofar fyrir og yfir hvað sem
er og hverfur á bak við skúr.
Og við höldum heimleiðis með lykt-
ina af hvalnum í nefinu. Það er ennþá
rok og fjörðurinn er úfinn. Ef til vill
skýtur Rauðhöfða upp aftur í firðinum
í þessu veðri. Hver veit? Hvalbátar
tveir eru úti á firðinum og vii'ðast velta
ógurlega í ölduganginum. Það fljúga
tveir hrafnar frá hvalstöðinni í áttina
til fjallsins, Þyrils.
Hvalsliurður er erfitt verk og engan
veginn þrifalegt. Og ekki er lyktin góð,
að minnsta kosti ekki fyrir þá, sem eru
óvanir henni. Flensararnir á myndinni
efst til vinstri hafa tekið sér hvíld
andartak, en á myndinni hér að neðan
eru þeir aftur lagðir til atlögu við hval-
inn. A neðri mynd til vinstri er hval-
kjötið sett í suðupott, og loks er myndin
hér að ofan af verkstjóra hvalstöðvar-
innar, Magnúsi Ólafssyni.

ríií’*: