Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 22

VAGNINN ók til Parísar. Himinninn
var skýjaður og landslagið regnvott.
Öðru hverju tókst sólargeislunum að
þrengja sér milli skýjanna. Þeir spegl-
uðu sig í pollunum á veginum og mess-
ingskrauti vagnsins. En síðan dró
jafnskyndilega fyrir sólu, og aftur tók
að rigna. Katrín horfði þreyttum aug-
um út um gluggann, en tók eftir fáu
af því sem fyrir augu bar. Hún gat allt
eins hafa ferðast um eyðimörk. Hið
eina sem skipti máli að hennar dómi
var sá óendanlegi léttir, að hafa aftur
fast land undir fótum. Ef hún gæti
aðeins gleymt hinni hræðilegu sjóferð
til Le Havre. Þetta var í fyrsta sinn
sem hún ferðaðist sjóleiðis, og hún
hafði heitið sjálfri sér að það skyldi líka
vera í síðasta sinn. Enn þá fannst henni
allt hreyfast umhverfis sig. Hún þurfti
ekki annað en láta aftur augun. Þá
fannst henni hún aftur vera komin um
borð í skip.
Þjónustustúlkan, sem sir Richard
hafði ráðið nokkrum dögum áður en
þau lögðu af stað, hafði legið allan tím-
ann niður í káetunni og beðið um að
fá að deyja. Það var ekki mikil hjálp
að henni. Sir Richard var hins vegar
nákvæmlega eins og við var að búast.
Hann lét sig ekkert af þessu neinu
skipta, heldur spilaði við einn af far-
þegunum. Sá virtist jafn tilfinninga-
laus og hann sjálfur.
Katrínu hafði aldrei fundizt sir Rich-
ard eins miskunnarlaus og ónærgæt-
inn. Hin stöðuga sjóveiki hennar var
að hans dómi aðeins skapgerðarveila
og hann leit á hana með fyrirlitningu,
þegar hún, náföl í andliti þaut framhjá
honum — til þess að kasta upp. Eitt
sinn sagði hann meira að segja, að
þannig hegðuðu dömur sér ekki. Yfir-
stéttarkonur urðu kannski aldrei sjó-
veikar, eða hvað?
Enda þótt veður væri svalt síðdegis,
hafði hún beðið um að fá að aka í
opnum vagni til Parísar. Henni fannst
sem hún mundi aldrei fá nóg af fersku
lofti — þ. e. a. s. á landi. En sir Richard
FRAMHALDSSAGA EFTIR
BRITT HAMDI - 7. HLUTI
22 FALKINN
hafði ekki mátt heyra það nefnt. Hann
hafði leigt sér lokaðan vagn og ekki
hlustað á Katrínu.
Þau höfðu samfylgd til Parísar. Þar
var kominn spilafélagi sir Richards á
skipinu, roskinn maður, og sköllóttur,
en með loðnar augnabrúnir. Katrín
var raunar staðráðin í að láta sig engu
skipta návist þessa manns, en seinna
fór henni að leiðast og þá tók hún að
hlusta með öðru eyranu á samtal þeirra.
Þeir virtust eiga margt sameiginlegt
til þess að ræða um. Hvert nafnið á
fætur öðru — og flest báru þau virðu-
lega titla — bar á góma, en Katrín
kannaðist ekki við neitt þeirra. Ein-
mitt núna voru þeir að ræða um kon-
ungsættina. Katrín hafði ekki hug-
mynd um hvernig lífið við hirðina gekk
fyrir sig, en samt hlustaði hún á sam-
tal þeirra með vaxandi forvitni. Boðið
á dansleikinn í Eldon House hafði
skyndilega fært þennan ævintýraheim
nær henni. Sennilega mundi hún fá
að sjá allt þetta merkilega fólk, sem
þeir voru að tala um, og jafnvel tala
við það.
— Fyrir nokkrum dögum síðan, sagði
sir Malcom, en svo hét herramaðurinn,
— gerðist skemmtilegt atvik í Crock-
fords-vínkjallaranum, þar sem hinir
ungu hefðarmenn Lundúnaborgar só-
lunda tíma sínum og peningum í
drykkju og spilamennsku. Prinsinn
var kominn aftur úr sumardvöl sinni
í Bringhton og eins og venjulega var
hann drukkinn og siðlaus. Trúr vana
sinum ýtti hann til hliðar bezta spilar-
anum og settist í hans stað. Þegar hann
sá, hver í hlut átti, gaf hann honum að
vísu bendingu um að hann mætti setj-
ast og vera með í spilinu. En þá svar-
aði viðkoman(di með setningu, sem
vakti mikinn fögnuð allra viðstaddra:
— Ég sé að þetta spil er einungis fyr-
ir siðmenntaða menn!
— Svipbrigði hans, hélt sir Malcolm
áfram ■—■ gáfu greinilega til kynna hvað
hann meinti. Samt hafði hann klætt
þessa djörfu athugasemd sína í svo
tvíræðan búning, að vel mátti skilja
hana sem auðmýkt og undirgefni, eins
og hann meinti að hann sjálfur væri
ekki nægilega siðmenntaður til þess að
sitja til borðs með prinsinum. Prins-
inn varð að sjálfsögðu æfareiður, en
gat ekkert gert og ungi maðurinn yfir-
gaf vínkjallarann og spilabúluna sem
sigurvegari kvöldsins.
Sir Richard hló.
— Ég vildi gjarnan kynnast þessum
manni. Við eigum allt of lítið af slíkum
mönnum, sem einhver dugur er í. Ég er
satt að segja orðinn dauðleiður á þess-
um skrautbrúðum, sem slangra úr einni
knæpunni í aðra og eyða peningum sín-
um. Hvað hét þessi náungi annars?
—Glenmore, svaraði sir Malcolm.
Katrín reis upp í sæti sínu og glennti
augun af undrun. Að hugsa sér, ef
þessi maður, sem hafði vogað sér að
setja ofan í við sjálfan prinsinn, væri
sami maður og sá, sem hún hitti í garð-
inum. Hún þurfti ekki að bíða lengi
eftir að sú von rættist. Sir Malcolm
hélt áfram:
— Þér þekkið ef til vill Glenmore,
frænda lafði Channing?
Katrín starði ringluð á sir Richard.
Hvers vegna var hann svona undrandi
á svipinn. Það var eins og eitthvað
ótrúlegt hefði gerzt. Hann sagði:
— Þessu hefði ég satt að segja ekki