Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 23

trúað um hann. Virðing mín fyrir að-
dáenda þínum, mín kæra Catherine,
hefur vaxið mikið.
í fyrsta skipti alla ferðina sneri hann
sér að henni.
Nú var einnig eins og sir Malcolm
uppg'ötvaði að Katrín hafði verið þarna
í vagninum allan tímann. Hann skoð-
aði hana í krók og kring og á svip hans
mátti sjá, að hann komst að þeirri nið-
urstöðu, að þessi föla stúlka væri ótrú-
lega og furðulega fögur.
Vagninn ók inn í Parísarborg. Skýin
dreifðust á himninum. í görðum var
angan af hálfútsprungnum í'ósum. Hæg-
ur andvari feykti þurrum kastaníu-
blöðum. Grasið var eilítið tekið að
fölna og sitthvað fleira vitnaði um ná-
lægð haustsins.
Katrín glaðvaknaði um leið og hún
heyrði hófadyninn á steinlögðum göt-
unum. Strætin voru full af fólki og
hvarvetna iðaði allt af lífi og fjöri.
Innan skamms færi að rökkva.
Fyrsta kvöldið mitt í París, sagði hún
við sjálfa sig um leið og hún leit yfir
húsin, göturnar og fólkið í þessari
gömlu borg. Jú, það var þrátt fyrir
allt dásamlegt að lifa. Eða var hún ef
til vill hamingjusöm eingöngu vegna
þess, sem sir Malcolm hafði sagt um
Glenmore? Það var enginn efi á því,
að Bruce Glenmore var hinn fullkomni
riddari, sem ekkert óttaðist.
Önnur minning skaut upp kollinum
í hug hennar andartak, minningin um
stefnumótið í Bond Street. Hún fann
hvernig roðinn hljóp fram í kinnar
henni. En þá þvingaði hún sig til þess
að hugsa aftur um Bruce Glenmore,
og lengi sat hún og lét sig dreyma ljúfa
drauma. Meðal annars gekk hún við
hlið hans um gyllta sali upplýsta af
voldugum kristalskrónum og á báðar
hliðar stóð hefðarfólk Lundúnaborgar
og starði öfundaraugum á þau. Og einn-
ig sat hún í stóru og fallegu húsi úti á
landi og beið þess, að Bruce kæmi aft-
ur úr stríðinu — hlaðinn heiðurs-
merkjum! Hún gat ekki gert sér grein
fyrir hvers konar stríð þetta var, en
það skipti hana engu máli meðan hún
sá hann fyrir sér sitja á hesti í glæsi-
legum einkennisbúningi. Það var ekki
laust við að hjarta hennar berðist
hraðar en það átti vanda til. Að hugsa
sér að sjá hann þar sem hann reið í
fararbroddi og menn hans á eftir eða
sjá hann standa í stafni á stríðsskipi
sínu og skipa mönnum sínum fyrir.
Hún heyrði ölduganginn við skipshlið-
ina. Nei, nei. Síðasta draumsýnin vakti
með henni óblíðar minningar . . .
— Við erum komin, Catherine!
Hún hrökk upp við þurrlega rödd
sir Richards. Hann var rétt búinn að
kveðja sir Malcolm, sem ætlaði að búa
hjá vini sínum í nágrenninu.
Kona að nafni madame Rocher hafði
yfirumsjón með húsinu, þar sem Katr-
ín átti að búa. Húsið var heldur óásjá-
legt að utan, en hún hafði dásamlegt
útsýni yfir Tuilleri-garðinn.
Stofustúlkunni Suzu, sem var upp-
runnin í Vestur-Indíum og talaði ensku
með sterkum frönskum hreim, var vísað
til herbergis í kjallara hússins.
Skömmu síðar var Katrín komin inn
í svefnherbergi sitt, sem var klætt
ljósbláu veggfóðri með hvítum rönd-
um. Rúmið var klætt efni með sama
mynstri. Hún komst að raun um að
dýnan í rúminu var dúnmjúk og skúff-
urnar í náttborðinu hennar lyktuðu af
ilmvatni.
Hún varð gagntekin feginleik og vel-
líðan, slengdi af sér kápunni og hatt-
inum og fannst enn þá vera saltvatns-
lykt af því. Hún settist við gluggann
klædd örþunnum undirkjól og horfði
á kynlega skugga rökkursins í garðin-
um fyrir utan.
— Baðið er til reiðu, mademoiselle
Catherine.
Djúp rödd Suzu barst henni úr
rökkrinu. Katrínu geðjaðist vel að því
hvernig Suzu bar nafn hennar fram,
— með aðaláherzlu á síðasta atkvæð-
ið. Það gerði það að verkum, að henni
fannst hún vera önnur persóna en sú,
sem sir Richard hafði fundið upp og
vildi gera að fullkominni hefðarmey.
Henni geðjaðist einnig vel að þeirri
virðingu sem Suzu sýndi henni. Sir
Richard fullyrti að hann hefði valið
þessa hörundsdökku ungu konu með
skjannahvítar tennur og mjúkar hreyf-
ingar einungis af því að hún minnti
hann svo mikið á negramyndastyttur
sem hann átti.
Katrín lá í baðinu og lét Suzu skrúbba
sig á bakinu. Katrín óskaði þess heitt
að fröken Brown og Perkins-hjónin
sæju hana á þessari stundu.
— Nú hef ég jafnað mig. Nú get ég
loksins séð vatn án þess að verða sjó-
veik, sagði Katrín ánægð.
— Já, en ekki meira magn af því
en þetta. Þetta er að minnsta kosti
nóg fyrir mig, sagði Suzu og brosti.
Síðan hélt hún áfram:
— Jæja, þá er þessu að verða lokið.
Hún þurrkaði brúnar hendur sínar og
fékk Katrínu stórt baðhandklæði sem
lá á spegilsléttu marmaraborðinu.
Hvað hún er falleg, hugsaði Katrín
FALKINN 23