Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 28

Böðullinii
Framh. af bls. 9.
til líksins og sannfærir sig um, að lífið
sé slokknað. Fara nú allir út úr her-
berginu, en líkið er látið hanga þar
enn í eina klukkustund. Þá tekur böð-
ullinn það niður, opinber líkskoðun fer
fram, og um hádegisbil er ’hinn látni
jarðsettur í garði fangelsisins. Tilkynn-
ing er fest upp, úti fyrir fangelsinu um,
að dómnum sé fullnægt. Fer þá oft
svo, að fjöldi forvitinna manna safn-
ast utan um auglýsinguna.
ÞEGAR Albert Pierrepoint stóð fyrir
máli sínu hjá stjórnarnefndinni, sýndi
hann fulltrúunum hvernig aftaka færi
fram. Var einn fangavörðurinn látinn
leika hlutverk hins dauðadæmda, bund-
inn á höndum og færður á aftökustað. En
LITLA SAGAN:
NÆTURUÓD
Hinn glæsilegi ungi dægurlagasöngv-
ari, Bob Twist, gekk hröðum og léttum
skrefum um götuna. Alls staðar, sem
Bob kom fram, litu stúlkurnar hann
hýru auga, því að Bob taldist til þeirra
manna, sem stúlkurnar gátu ekki sofn-
að, er þær hugsuðu um. Klukkustund
eftir klukkustund liggja þær vak-
andi í rúmum sínum og stara í daufri
skímu mánans á mynd söngvarans, sem
hefur umhyggjusamlega verið klippt úr
vikublaði og sett álíka umhyggjusam-
lega í ramma. En þær liggja bara og
stara unz kominn er morgunn og Bob
kemur ekki, því að hann er hamingju-
samlega giftur og hefur ekki vitund
áhuga á þeim stelpuskara, sem eltir
hann og dáir, en þær vita það ekki, og
það kemur heldur sögunni ekkert við.
Bob stanzaði. Nokkrir feitir og sterkir
menn, sveittir og másandi bera þunga
kommóðu þvert yfir gangstéttina. Bob
biður þolinmóður þangað til þeir hafa
komið kommóðunni inn í ganginn, þá
heldur hann áfram, en aðeins nokkur
skref.
Hver er það, sem kemur þarna? Er
það ekki snarvitlausa stelpuskjátan, sem
hafði klippt af honum bindið á miðjum
tónleikum til þess að eiga til minja.
Hún mátti ekki sjá hann. En hvar átti
hann að fela sig? Flutningabíllinn, hann
stökk leiftursnöggt upp í hann, hvarf
inn í stóran klæðaskáp og lokaði hurð-
inni á eftir sér.
Hann ætlaði að bíða þangað til hún
væri komin fram hjá og ætlaði þá að
28 PALKINN
Pierrepoint var venju fremur lengi að
búa sig undir að þessu sinni. ,,Þetta
var heldur ekki nema uppgerðaraf-
taka,“ sagði hann seinna. „Hið venju-
lega andrúmsloft var ekki fyrir hendi.“
Til dæmis lifði fangavörðurinn sig
of mjög inn í hlutverk sitt, og lék
það þó alls ekki rétt. Því þegar binda
skyldi hendur hans á bak aftur, veitti
hann viðnám, en það gera dauðadæmdir
fangar aldrei, að sögn Pierrepoints.
Venjulega eru þeir mjög rólegir. Mest
ber á skelfingu og taugaspennu nokkr-
um klukkustundum fyrir aftökuna, en
því er að mestu aflétt, þegar þeir ganga
á aftökupallinn.
Aðeins einu sinni hefur Pierrepoint
þurft að fást við erfiðan „aðila“, er
sparkaði, sló og öskraði af heift, þeg-
ar hann var fluttur úr dauðaklefanum.
Þegar Albert skýrði nefndinni frá þessu,
bætti hann við: „En það var nú reynd-
ar ekki heldur Englendingur.*
yfirgefa felustaðinn, en þá var ekki
hægt að opna dyrnar. Hvað var þetta?
Hann barði með krepptum hnefum á
dyrnar, en það var árangurslaust. Skáp-
urinn fór allt í einu að hristast svo
undarlega ■—■ flutningabifreiðin var
komin á stað.
Utlitið var ekki gott, en aftur á móti
var engin ástæða til þess að verða
hræddur. Fyur eða seinna hlaut vagninn
að stanza, svo að hann gæti gert flutn-
ingamönnunum það skiljanlegt, að
skápurinn væri ekki galtómur eins og
þeir héldu augsýnilega. Á meðan var
ekki hægt að gera annað en að reyna
að hafa það sem þægilegast. Hann lét
sig falla niður á botn skápsins og gróf
höfuðið í höndum sér og geispaði svo-
lítið.
Þegar bifreiðin loksins stanzaði, svaf
Bob eins og steinn. Flutningamennirnir
burðuðust með skápinn og fóru með
hann til hins rétta eiganda. Sá bjó á
fjórðu hæð og hét, ungfrú Rósa Lind.
Bob Twist svaf enn eins og steinn.
Undanfarnar nætur hafði hann ekki
sofið mikið og var nú langt í burtu í
draumheimum sínum. Þar var hann að
vinna hverja verðlaunakeppnina á fæt-
ur annarri.
Framh. á bls. 36.
Stöku sinnum hefur það komið fyrir,
að fangar hafa fallið í öngvit á síðasta
augnabliki, eða brostið í grát.
„Hvað er tekið til bragðs, ef fangi
fellur í öngvit, þegar hann er kominn
á fallhlerann?“ spurði einn nefndar-
manna.
„Það breytir engu,“ svaraði Pierre-
point. „Ég tek í handfangið eigi að síð-
ur.“
„En ef hann missir meðvitund eða
taugar bila á leiðinni úr klefanum?“
„Breytir engu að heldur. Þá er hann
borinn þangað. Því sé aftaka ákveðin
á vissum tíma, er henni fullnægt á
þeirri stundu.“
Þessi ummæli kunna að virðast hörð
og hrottaleg. En svo er ekki í augum
Alberts. Hann hefur fyrirmæli um, að
leysa ákveðið verk af hendi, sem þjóð-
félagið hefur falið honum, og það ger-
ir hánn.
„Færir starfsemin yður þrautir og
þjáningar andlega séð?“ var spurt.
„Ég er orðinn því vanur nú. Aftaka
hefur ekki nokkur minnstu áhrif á
mig, nú orðið.“
„Ekki heldur, þótt sjálft líflátið fari
í handaskolum hjá yður?“
„Það hefur aldrei komið fyrir —
aldrei.“
Albert Pierrepoint hefur þá skoðun,
að konur séu hugrakkari gagnvart af-
töku sinni en karlar yfirleitt. Svo ein-
kennilega vildi til, að þessi ummæli
böðulsins voru þau sem mesta athygli
vöktu innan vissra vébanda á Englandi,
af öllum hugleiðingum áðurgreindrar
stjórnarnefndar. Má vera, að það hafi á
einhvern hátt verið af þeirri ástæðu, að
einmitt um sama leyti var sýnd athygl-
isverð, amerísk kvikmynd, er predikaði
svo harkalega gegn því að konur
væru dæmdar til dauða og teknar af
lífi, að bannað var að sýna hana opin-
berlega í Englandi.
Hins vegar var hún sýnd nokkrum
sinnum fyrir lokuðu húsi, og eingöngu
vissu boðsfólki, svo sem lögfræðingum,
dómurum, stjórnmálamönnum og blaða-
mönnum.
Þessi kvikmynd hafði gífurleg áhrif
á þá, er hana sáu. Hún fjallar um konu,
er fellir hug til manns, sem er sjö ár-
um yngri en hún, og hjálpar honum
til að myrða eiginkonu sína. Þau eru
bæði dæmd til dauða. Síðustu atriði
myndarinnar sýna, þegar hún er færð
til aftökunnar og fær taugaáfall á leið-
inni. Hún gengur ekki, heldur draga
tveir fangaverðir hana æpandi eins og
brjálæðing, en skelfingin gerir hana
líkasta dýri.,
Að lokum fellur hún í öngvit og inn-
an úr aftökuklefanum heyrist stóll dreg-
inn til. Er auðheyrt, að hún hefur verið
sett á stól, sem kippt hefur verið und-
an henni um leið og fallhlerinn opn-
aðist. Myndin er grimmileg og and-
styggileg, en þó er hún byggð á raun-
verulegum atburðum, harmleik sem
gerðist í Englandi á öldinni sem leið.
Hver og einn, er séð hefur þessa
Framh. á bls. 33.