Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 29

BLAÐAMENN UM
Það var hérna um daginn, að mér
ásamt öðrum fréttamönnum var boðið
út í erlent skip, nánar tiltekið herskip.
Fréttamaður frá Þjóðviljanum hafði
sagt mér, að þetta væri flugvélamóður-
skip og ætti í framtíðinni að hafa að-
setur í Hvalfirði. Ég var því eftirvænt-
ingarfullur að sjá þetta skip og vildi
óður og uppvægur fara um borð. Ég fór
því niður að höfn og þar voru blaða-
menn frá hinum blöðunum komnir og
biðu eftir báti, sem átti að flytja þá
um borð. Loksins kom báturinn og
kempurnar stigu upp í hann. Veður
var hið fegursta eins og alltaf er, þegar
blaðamenn eru boðnir eitthvað. Við
sigldum út í skipið og tók það rúman
hálftíma.
Aðmírállinn tók sjálfur á móti okkur
með pompi og pragt í fullum herklæð-
um. Hann var með öll heiðursmerki og
orður, sem hann hafði fengið. Ég sá ekki
betur en að það glitti í Fálkaorðuna
innan undir jakkanum, á vestinu.
Hann leiddi okkur um skipið og sýndi
okkur það markverðasta og á meðan
notuðu fréttamennirnir tækifærið og
spurðu hann spjörunum úr, svo að hann
stóð næstum allsnakinn eftir.
— Er Rússinn dálítið skæður hérna
við ströndina núna? spurði blaðamaður
frá Mogganum.
— Rússinn er alls staðar hættulegur,
svaraði aðmírállinn ljúfmannlega og
glotti við tönn.
— Hvað er mikið farið með í mat
hér á skipinu? spurði blaðamaður frá
Tímanum, ég á við á sólarhring.
— Svona 4 tonn af kjöti og 100 kg.
af gæðasmjöri, og eitthvað af ýsu.
— Hvaðan er það smjör? spurði sá
sami.
— Frá Kóreu, vinur minn, svaraði
aðmírállinn brosandi. Ameríkanar eru
alltaf brosandi.
— Hafið þið samvinnufélag hér um
borð? spurði Tímamaðurinn enn.
— Já, við skiptumst á um að vaska
upp, anzaði aðmírállinn.
Nú hallaði aðmírállinn sér upp að
mér og spurði: — Segðu mér eitt, frá
hvaða blaði er hann þessi leiðinlegi
þarna? Hann átti við Tímamanninn. Mér
gafst ekki tóm til að svara, því að nú
spurði háttvirtur blaðamaður frá Al-
þýðublaðinu:
— Hafið þið engar skvísur á veggj-
unum í káetunum?
Áður en aðmírállinn gat svarað, hafði
BORÐ I HERSKSPI
blaðamaður hjá Vísi gripið fram í:
— Það er tungunni tamast, sem er
hjartanu kærast.
— Á þetta að vera fyndið? spurði
maður nokkur húmoriskt vaxinn. Hann
var víst frá Vikunni.
— Vinir mínir, sagði aðmírállinn,
það eru engar káetur hér.
— En hvar er barinn? spurði blaða-
maður frá Mánudagsblaðinu.
— The W. C. is 'there, anzaði Tíma-
maðurinn hugsi. Ætlarðu að blanda?
— Hvað eigið þér mörg börn? spurði
fréttamaðurinn frá Útvarpinu og sneri
sér alvörufullur á svip að aðmírálnum.
Aðmírállinn hafði greinilega ekki
heyrt þessa spurningu, því að hann sneri
sér að Moggamaninum, sem spurði mjög
gáfulega: — Teljið þér, að íslenzku
varðskipin megni að veita eitthvert við-
nám, ef til innrásar kæmi? Ég á við, að
ef rússneskir togarar gerðu árás?
Þá klappaði aðmírállinn góðlátlega á
öxlina á Moggamanninum og sagði til
svo, að það væri margur knár, þótt hann
væri smár.
Okkur til heiðurs var nú opnað fyrir
íslenzka útvarpið og við heyrðum í
Stefáni Jónssyni, þar sem hann var að
spyrja einhvern skipstjóra um síldveið-
ar.
— Er ekki anzi mikið slor af Faxa-
flóasíldinni? heyrði ég að Stefán spurði.
— Vinur minn, sagði skipstjórinn,
þú spyrð eins og maðurinn sem spurði
hann Gvend um hvað væri önguli.
Nú loksins gat ég spurt aðmírálinn,
því að allir hinir fréttamennirnir voru
að hlusta á þáttinn um slorið. ,
— Hvernig líkar yður við íslenzka
kvenfólkið? spurði ég í einlægni.
— Þið Fálkamenn eruð enn við sama
heygarðshornið, sagði Moggamaðurinn
og blaðamaður Mánudagsblaðsins hló.
— Hvað er heygarðshorn? spurði sá
gáfulegi frá Vísi.
— Þrífst hér nokkur siðmenning?
spurði Alþýðublaðsmaðurinn.
— Þetta kom nú úr hörðustu átt, anz-
aði Tímamaðurinn.
— Sýnið þið kúrekamyndir hér í
bíóinu ykkar? spurði Vikukarlinn.
— Ert þú kvikmyndakritiker? spurði
Útvarpsfréttamaðurinn.
— Hvar eru allir sjóliðarnir? spurði
ég aðmírálinn.
-— Vinur minn, sagði hann, hvar ættu
þeir annars staðar að vera en í Thors-
kaffé.
— Þekkirðu þann stað vel? spurði
Tímamaðurinn mig.
Framhald á bls. 38.