Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 30

FIMM
MÍNÚTUR
UM
FURÐULEG
FVRIRIIÆRI
Fyrirboði
Það er segin saga, ef ég heyri undar-
lega klukkuhljóma fyrir eyrum mér,
að þá berst mér andlátsfregn skömmu
síðar. Hljómarnir eru misjafnlega
hvellir, og það virðist fara eftir styrk-
leika þeirra hversu mikið ég þekki
viðkomandi persónu, sem látizt hefur.
Ég hef mjög oft orðið var við þetta,
en aldrei sagt neinum frá því. Hinn
hvíti pappír, sem ég hripa á núna, á
að verða trúnaðarvinur minn að þessu
sinni.
Sömuleiðis hafa mörg önnur fyrir-
bæri hent mig, en ég ætla ekki að
telja upp nema eitt til viðbótar í þetta
skipti.
Fyrir nokkrum árum fór ég í heim-
sókn til kunningjakonu minnar, sem
býr hér í Reykjavík. Hún var heima
og bauð mér inn til sín. Þetta var kona
rúmlega fertug, vel hraust og góð
heim að sækja. Hjá henni dvaldist
móðir hennar, sem var ern vel, og
stóð hún við eldhúsborðið og var að
þvo upp og virtist hin hressasta. Ég
settist inn í eldhús og fór að spjalla
við þær mæðgur. Var allt gott af þeim
að frétta. En strax varð ég þess
áskynja, að önnur hvor þessara
kvenna var feig, en hvor þeirra það
var vissi ég ekki. Mér er ekki gefin
svo sterk yfirnáttúruleg skynjun, að
ég gæti aðgreint það. Mér er ómögu-
legt að lýsa þeim einkennilegu straum-
um. sem ég varð þarna fyrir. Ég lét
ekki á neinu bera, en hafði stutta við-
stöðu þarna á heimilinu að þessu
sinni. Mér leið síður en svo vel.
Ég hringdi nokkrum sinnum til
Framh. á bls. 32.
30 FÁLKINN
Ein iiti á þjoðvegiiium
Framh. af bls. 15.
í blöðunum. Fyrst var Kinnick myrtur,
síðan Holtz, því að hann vissi of mikið
um mennina fjóra, sem voru taldir við-
riðnir Kinnick-málið .. .
Fjórir menn . .. Littleton . .. Laura
starði fram fyrir sig. Gráa bifreiðin
hafði komið frá Littleton! Mennirnir
fjórir sviplausu höfðu starað á Tom,
þegar hann skrifaði í vasabók sína.
Lögreglan myndi fá uppgefið númerið.
Ef mennirnir í gráu bifreiðinni höfðu
drepið Denny Holtz, myndi fjarvistar-
sönnun þeirra gjöreyðilögð, og um það
væri Tom einum að kenna. Númerið
var í rauninni dauðadómur yfir þeim.
Úr því þeir drápu Holtz, vegna þess að
hann var þeim hættulegur, hvað þá
með Tom?
Litli smellurinn, sem hún hafði heyrt,
var það .. .? Holtz hafði verið skotinn
úr bifreið, sem fór fram hjá. Þegar lang-
ferðabifreiðin fór fram úr þeim, hafði
verið bifreið á eftir þeim með sterk
ljós. Þá hafði smellurinn heyrzt. Ef
þetta hefði verið gráa bifreiðin, hlaut
hún að hafa elt þau . . .
Laura hafði ekki hugsað hugsunina
á enda, er hún sá gráu bifreiðina úti á
þjóðveginum. Hjartað barðist í brjósti
hennar, á meðan hún horfði á bifreið-
ina aka á fleygiferð eftir þjóðveginum,
hægja ferðina nokkuð í hallanum, þar
til hún sá glampa á rauð bakljósin, sem
lýstu eins og hættumerki, þegar bif-
reiðin nam staðar.
Fóru mennirnir fjórir út úr bifreið-
inni? Skyldu þeir læðast að henni í
myrkrinu? Nei, þetta var vitfirring,
hún mátti ekki hugsa svona. Rétt við
bifreið hennar óku menn fram hjá —
velviljaðir og hjálpfúsir .. .
Það væri nú skynsamlegast að gæta
að því, hvort ekki væri kúlugat á
benzíngeyminum, til þess að leiða burt
allar grunsemdir. Hún tók á öllu sínu
viljaþreki og steig út úr bifreiðinni.
Hún hélt sér fast í aurbrettið, á meðan
hún beið þess, að Ijósin frá næstu bif-
reið lýstu á benzíngeyminn. Þegar Ijósin
skullu loks á geyminum, var sem hjarta
hennar hætti að slá Gatið á geyminum
var greinilega eftir byssukúlu!
A meðan hún stóð álút yfir benzín-
geyminum, án þess að geta hreyft sig
úr sporunum, óku þrjár bifreiðar hratt
fram hjá, hver á eftir annarri. Hvin-
urinn frá þeim skall á hljóðhimnum
hennar. Hún rétti úr sér. Rauð afturljós
voru að hverfa sjónum. Þjóðvegurinn
var skyndilega auður, svo auður, að hún
heyrði tístið í skordýrunum.
Þá heyrði hún skyndilega rödd. Hún
heyrði ekki orðin. Hún fann, að þetta
var skipun, sem kom einhvers staðar
frá útan úr myrkrinu. Hún stirðnaði
af skelfingu, en gekk þó hægt að opnum
dyrum bifreiðarinnar. Hún staulaðist
inn, lokaði á eftir sér og læsti. Skelf-
ingin greip hana enn heljartökum.
Ljósin frá næstu bifreið skullu á
afturrúðunni. Hún starði inn í myrkrið
frammi með veginum og sá eitthvað
hreyfast. En aðeins eitt andartak. Þegar
ljósið var sem sterkast, sást ekkert. Hún
sá aðeins fyrir sér arfaskúfa og gadda-
vír — annað ekki. Hún vissi, að þeir
voru að leita að vasabók Toms. Hún
vissi líka, að ef hún fengi þeim hana,
væri dauði hennar enn vísari — því að
hún vissi hvað þeir vildu.
Þeir voru komnir! Hún heyrði ein-
hvern segja: — Láttu eins og þú sért
að gá að því, hvort hjólbarðinn sé
sprunginn, Joe — Án þess að koma upp
stunu seig hún niður úr sætinu og
þrýsti sér undir mælaborðið. Þeir
myndu naumast koma auga á hana, því
að hún var dökkklædd, en hurðina yrðu
þeir samt að brjóta upp, til þess að ná
í vasabókina. Þá hlytu þeir að rekast
á hana.
Einhver tók í hurðina. Síðan heyrðist
blótað, og einhver sagði: — Ég verð að
brjóta rúðuna. Látið eins og þið séuð
að glápa á afturhjólið ...
Laura vissi mætavel, að enginn myndi
veita þessu athygli. Það var engin ný-
lunda við að sjá þrjá menn horfa á
sprunginn afturhjólbarða. Sá fjórði ætti
auðvelt með að brjóta rúðuna. Og þegar
hann kæmist inn, myndi hann koma
auga á Lauru og skjóta hana umsvifa-
laust — og hvað þá með Tom? Honum
var dauðinn vís, þarna sem hann gekk
eftir graseynni.
Til þessa hafði hræðslan lamað hana,
en hugsunin um Tom kom henni til
sjálfrar sín. Hún smeygði sér varlega
upp að framsætinu. Ljósið frá vasaljósi
lýsti á andlit hennar. Maðurinn hafði
komið auga á hana. Hún heyrði hann
blóta og berja vasaljósinu við rúðuna.
Þá settist hún við stýrið, setti í gír og
ræsti bifreiðina. Hún hreyfðist reyndar
með hikstandi rykkjum, en hreyfðist þó.
Maðurinn sló enn til rúðunnar, sem
molnaði öll, þótt ekki kæmi á hana gat.
Laura kveikti á ljósunum, og bifreiðin
mjakaðist hægt út á akbrautina. Síðan
heyrðist freklegt hljóðmerki frá næstu
bifreið. Hún var komin út í vinstri ak-
greinina — þá akgrein, sem ætluð var
hröðustu umferðinni.
Einn mannanna hafði reynt að hlaupa
á eftir henni. Henni fannst hún sjá út-
undan sér, að hann hörfaði til baka, er
bifreið kom brunandi eftir veginum og
næstum straukst við bifreið hennar með
miklum hvin. Bifreiðin sniglaðist enn
áfram. Rafgeymirinn hlaut að vera að
tæmast. Það er reyndar hægt að mjaka
bifreið með því að síræsa hana, en það
gjöreyðileggur hana.
Enn þutu bifreiðarnar fram hjá og
þeyttu hornin í bræði. Tveir mannanna
komust út á graseyna og eltu hana þar.
Þegar færi gæfist og ekki sæist til
neinna bifreiða, myndi annar þeirra
hlaupa að rúðunni og skjóta hana misk-
unnarlaust. Hún ók í hlykkjum eftir ak-
brautinni. Við borð lá, að næsta bifreið
skylli á móti henni, en bifreiðarstjórinn
gat forðað árekstri á síðustu stundu.