Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 34

Konan jsem el§kaði
Frh. af bls. 11
Einu sinni voru það þrjátíu sous,
annað skiptið tveir frankar, einu sinni
tólf sous (þá grét hún af sorg og auð-
mýkt, en þetta hafði verið lélegt ár) og
síðasta skiptið fimm frankar, stór
kringlóttur peningur og hann hló af
ánægju þegar hann sá hann.
Hún hugsaði eingöngu um hann, og
hann beið með eins konar óþreyju eftir
því að hún kæmi aftur, og hljóp á móti
henni undir eins og hann kom auga á
hana. Þá hoppaði hjartað í henni af
gleði.
Svo hvarf hann. Hann var sendur í
heimavistarskóla. Hún komst að því
með klókindum, — með því að^spyrj-
ast fyrir hér og þar.
Þá sýndi hún ótrúleg klókindi til
þess að fá foreldra sína til þess að
breyta ferðaáætluninni, þannig að þau
kæmu í þorpið meðan hann væri heima
í leyfi. En það var ekki fyrr en eftir
árs undirbúning, sem þetta tókst.
Nú voru liðin tvö ár síðan hún sá
hann síðast og hann var orðinn svo
breyttur, að hún ætlaði varla að þekkja
hann aftur Hann var orðinn svo fal-
legur og svo stór og svo var hann líka
í skólabúningi með gylltum hnöppum.
Hann lét sem hann sæi hana ekki og
rigsaði framhjá.
Þá grét hún 1 tvo daga og eftir það
kvaldist hún sí og æ. Hún kom aftur á
hverju ári og gekk beint framhjá hon-
um án þess að dirfast að heilsa. Og það
var ekki svo mikið sem hann liti á hana.
Hún elskaði hann út af lífinu. Hún
sagði við mig:
— Herra læknir. í minni vitund hef-
ur enginn maður verið til á jörðinni
nema hann. Mér finnst að allir hinir
hafi aldrei verið til....
Foreldrar hennar dóu. Hún hélt á-
fram iðn þeirra, en nú hafði hún tvo
hunda í stað eins, tvo grimma hunda
sem fólk forðaðist að verða fyrir.
Einu sinni þegar hún kom aftur í
þetta þorp sem hjarta hennar hafði glat
ast í, sá hún unga stúlku koma út úr
lyfjabúð Chouquets og elskhugi hennar
leiddi hana. Þetta var konan hans.
Hann var giftur.
34 FÁLKINN
Sama kvöldið fleygði hún sér í tjörn-
ina við ráðhúsið. Drukkinn maður, sem
var á slangri við tjörnina dró hana upp
úr og fór með hana inn í apótekið.
Chouquet ungi kom niður í hvítum
slopp til að líta á hana, og án þess að
láta á sér sjá að hann þekkti hana,
losaði hann fötin hennar, nuddaði hana
og sagði kuldalega:
— Þér eruð brjáluð. Það nær ekki
nokkurri átt að haga sér svona vitfirr-
ingslega.
Þetta nægði til þess að hún rankaði
við sér. Hann hafði talað við hana!
Og nú var hún sæl lengi á eftir.
Hann vildi ekki taka neina borgun
fyrir þetta, hvernig sem hún nauðaði
á honum að fá að borga.
Og svona leið öll hennar ævi. Hún
fléttaði stólsetur og hugsaði um Chou-
quet. Á hverju ári sá hún hann fyrir
innan gluggana í lyfjabúðinni. Hún
keypti alltaf meðulin sín hjá honum.
Með því móti gat hún fengið að sjá
hann nærri sér, og hún fékk að tala
við hann og fékk tækifæri til að borga
honum peninga.
Eins og ég sagði yður áðan, þá dó
hún í vor. Eftir að hún hafði sagt mér
alla raunasögu sína, bað hún mig að
afhenda honum, sem hún hafði elskað
alla ævi sína svo innilega, alla pening-
ana sem hún hafði nurlað saman, því
að hún hafði eingöngu unnið fyrir hann,
sagði hún, og hún hafði meira að segja
sparað við sig mat og fleira til þess að
geta haft eitthvað afgangs handa hon-
um, svo að hún gæti verið viss um, að
hann hugsaði til sín — að minnsta kosti
eftir að hún væri komin yfir landa-
mærin.
Og svo afhenti hún mér tvö þúsund
þrú hundruð tuttugu og sjö franka. Ég
afhenti prestinum þrjátíu og sjö fyrir
útförinni, en afganginn fór ég með, þeg-
ar hún hafði gefið upp öndina.
Daginn eftir fór ég til Chouquets.
Hjónin voru að enda við morgunverð-
inn og sátu hvort andspænis öðru, gild
og rjóð og angandi af apóteki, mett og
mikil á lofti.
Þau buðu mér sæti og mér var boðið
,,kirsch“, sem ég þáði og hrærður í huga
fór ég nú að skila erindinu, sannfærð-
ur um að þau mundu bæði fara að gráta.
En þegar honum varð ljóst að hann
hafði verið elskaður af þessari flökku-
kind, þessari tágafléttukerlingu, þess-
ari griðku, varð Chouquet fokreiður,
alveg eins og hún hefði fyrirgert hans
góða nafni og mannorði og rænt hann
áliti allra góðra manna og meitt sóma-
tilfinningu hans, sem var honum dýr-
mætari en lífið sjálft.
Konan hans var alveg eins reið og
hann sjálfur, endurtók í sífellu:
— Þessi kvensnift, þessi kvensnift,
þessi kvensnift, — og gat ekki fundið
neitt annað að segja.
Hann hafði staðið upp og skálmaði
fram og aftur um stofuna með frýgiski-
húfuna á skakk. Hann stamaði:
— Hvílík undur, læknir, að annað
eins skuli geta komið fyrir mann. Hvað
á maður að gera? Ef ég hefði vitað
um þetta meðan hún lifði, mundi ég
hafa látið lögregluna taka hana og setja
hana í svartholið. Og hún skyldi aldrei
hafa fengið að sleppa aftur, það get ég
sagt yður.
Ég var eins og steini lostinn. Ég hafði
komið þarna í bezta tilgangi, en afleið-
ingarnar urðu svona. En ég varð að reka
erindið, sem ég hafði tekið að mér.
Ég hélt áfram:
— Hún hefur falið mér að afhenda
yður að fullu og öllu spariféð sitt, sem
nemur tvö þúsund og þrjú hundruð
frönkum. En af því að mér virðist þetta,
sem ég hef sagt yður, snerta yður svo
ónotalega, er kannski bezt að við látum
þessa peninga renna til fátækra.
Hjónin störðu á hann með skelfingu.
Ég tók peningana upp úr vasa mín-
um, þessa vesælu peninga úr öllum
áttum og með alls konar mótun: Kop-
arhlunka og gullpeninga í einni kássu.
Svo spurði ég:
— Hvað ætlið þér að gera?
Frú Chouquet tók fyrr til máls:
— En úr því að það er síðasta ósk
konunnar finnst mér við getum ekki
neitað.....
Maðurinn hennar var á báðum áttum
og sagði:
— Við getum kanski keypt eitthvað
handa börnunum fyrir þá.
Ég sagði byrstur:
— Eins og ykkur þóknast.
Hann hélt áfram:
— Við skulum að minnsta kosti taka
við þeim, úr því að hún hefur óskað
þess. Það er alltaf hægt að nota þá til
einhverrar líknarstarfsemi.
Ég afhenti honum peningana, kvaddi
og fór.
Daginn eftir kom Chouquet til mín
og sagði formálalaust:
— Hún hefur líka látið eftir sig vagn
hérna, þessi kvenmaður, hvað ætlið þér
að gera við hann?
— O, ekki neitt, þér getið hirt hann,
ef þér viljið.
— Ágætt, það kemur sér vel. Ég ætla
að búa til úr honum lystihús úti í græn-
metisgarðinum mínum.
Hann fór; Ég kallaði á eftir honum:
— Hún lét líka eftir sig hest og tvo
hunda. Viljið þér fá þá líka?
— Nei, heyrið þér, hvað ætti ég að
gera við þá? Þér getið hirt þá. Og hann
hló. Svo rétti hann mér höndina og ég
tók í hana. Hvað á maður að segja? Það
má ekki eiga sér stað, að læknirinn
og lyfsalinn í sama þorpinu séu óvinir.
Ég tók hundana að mér. Presturinn,
sem hefur mikil útihús tók hestinn.
Chouquet notar vagninn sem lystihús,
og hann hefur keypt járnbrautarhluta-
bréf fyrir peningana.
Lítið þér á: Þetta er eina sanna ástin,
sem ég hef rekizt á alla mína ævi.
Læknirinn þagði.
Þá andvarpaði markgreifafrúin með
tárin í augunum:
— Já, það er mála sannast — það eru
eingöngu konurnar sem geta elskað.. .