Fálkinn - 11.07.1962, Blaðsíða 37

□TTD - BARDAGINN UM ARNARKA5TALA
Vörn kastalans hvíldi svo að segja öll á herðum Ottós.
Faðir hans, sjálfur lénsmaðurinn, hafði falið honum verkið.
Hann gekk niður stigann, sem lá niður i kastalagarðinn í
þungum þönkum. Menn Fáfnis voru ekki marwir, en vel
vopnum búnir og vel þjálfaðir. Þeir gátu orðið mjög hættu-
legir hinu illa vopnaða heimavarnarliði kastalans. Lambi
var önnum kafinn við að skipuleggja Vörnina. 1 garðinum
voru bogamenn að æfa sig og Ottó varð að játa, að þeir
hittu vel í mark. Drengur, sem var að æfa sig, stóð nærri
Ottó og spennti bogann. Örin flaug af stað og hæfði i
miðjuna. ,,Frábært“, sagði Ottó, og klappaði drengnum á
öxlina. „Hvar fannstu þennan ágæta hermann?" spurði
Ottó Lamba. „Hérna rétt hjá, hann var þá að reka uxahóp“.
Sérhver maður í kastalanum fékk vopn í hendur og allir
voru i óða önn að gera við vopn og verjur. Allir unnu af
miklum krafti ekki sízt vegna þess að þeir fundu, að þeir
voru að vinna fyrir sig sjálfa. Ottó athugaði athafnir
Lamba með ánægju. Þetta féU allt saman inn í áætlun hans.
Lambi gat varið kastalaveggina meðan hann sótti liðs-
aukann ... „Og nú eru það hestarnir, Lambi“, sagði Ottó,
„fimm tugir hesta og vopn handa mönnum Stefáns, sem
nú eru í felum i skóginum." „Þeir munu koma, Ottó lávarð-
ur“, var svarið, „leiguliðarnir hér í kring hafa verið varaðir
við. Flaggið hefur sagt sitt.“ Þeir gengu til hliðsins, þar sem
hópur fólks streymdi inn um. „Þarna sjáið þér, nægir
hestar.“ Ottó kinkaði kolli. „Kallaðu á Stefán, við erum á
förum“.
Ottó og Stefán yfirgáfu kastalann og fóru hratt. Þeir
voru með hóp hesta og við hvern hest var baggi, sem
fullur var af vopnum. Ottó hafði valið vopnin með um-
hyggju; bogar og örvar, örvamælar, sverð og léttar lensur.
Þannig vopnum búnir gátu menn Stefáns komið i stað
léttvopnaðs riddaraliðs og gert skyndiárásir. Þeir stönzuðu
aðeins í nokkrar klukkustundir á leiðinni til þess að sofa
og gleypa í sig einhvern matarbita. Nú hafði Fáfnir án efa
lokið undirbúningnum að árásinni á Arnarkastala. Þegar
þeir félagar höfðu ferðast í nokkra daga voru þeir komnir
inn á hættulegt svæði. Stefán fór fyrir þeim, hann þekkti
þarna hvern hól og hvern stein og gat þvi auðveldlega bent
á þá leið, sem bezt var að fara til þess að komast til þeirra
rústa, sem menn hans höfðu falið sig. Það var tekið á
móti þeim félögum með miklum fagnaðarlátum. Hestar
og vopn, loksins gátu þeir veitt þorpurum Fáfnis viðnám.
FÁLKINN 37