Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 8

SYNDIN
Hin fallega Sally Forsythe opnaði
aldrei hjarta sitt fyrir neinum. Hún
elskaði hinn unga og alvörugefna prest,
Charles Fluting. Ef hún hefði sagt
nokkrum frá því, hefði það hvarvetna
vakið glymjandi hlátur. Það var aðeins
í skáldsögum sem ungar stúlkur giftust
prestum. Sally var þögul. Maður gat
haldið, að það stafaði af því, að hún
hefði ekki neitt að segja. Hún var ljós
yfirlitum og ósköp venjuleg. Hvernig
gat slík vera verið á höttunum eftir
Charles Fluting, sem leit út eins og
hann væri uppfullur af allri alvöru
heimsins.
Já, Charles Fluting var í sannleika
sagt alvörugefinn maður. Vesalings
maðurinn! Hann gat ekki fundið neinn
til þess að trúa fyrir öllu því sem beið
hans. í hjarta hans stóð skrifað logandi
letri: Trúboðið á austurströndinni, hið
skítuga kolahérað, formælingar fyrir
utan hinar upplýstu ölknæpur, negra-
börnin, sem sungu sálma í foraðinu og
hin kuldalega, hvíta enska kirkja.
í tesamkvæmi hjá doktor Arendales
vildi svo til, að þau sátu hlið við hlið,
Charles Fluting og Sally Forsythe.
Sally var þögul og Charles byrjaði að
tala. Honum geðjaðist vel að því, hvern-
ig hún horfði á hann þögulum aðdáun-
araugum. Það var bersýnilegt, að hún
hafði mikinn áhuga á atvinnu hans.
í tesamkvæminu talaði hann um trú-
boðið á austurströndinni. Á dansleik
stuttu síðar sátu þau saman úti á svöl-
um undir stjörnum og litríkum lömp-
um og hann sagði henni frá námuverka-
mönnunum. í hjólreiðarferð nokkrum
dögum síðar sagði hann henni frá
negrabörnunum, sem sungu sálma í
foraðinu. Sally hlustaði ekki á hann.
Henni var það nóg, að hann talaði við
hana. Það skipti ekki máli hvað hann
sagði. Hún hallaði undir flatt meðan
hann sté pedalana í ákafa og hlustaði
og hlustaði á hina dimmu og hljóm-
miklu rödd, og rankaði fyrst við sér,
þegar framhjólið fór allt í einu að riða.
Charles Fluting gaf frá sér aðvörunar-
óp, Sally hrópaði upp yfir sig og í næstu
andrá lágu þau bæði á þjóðveginum.
Charles kraup fyrir framan hana, lyfti
henni upp á örmum sér og hvíslaði að
henni sinni djúpu prédikunarrödd.
•—• Eruð þér meidd?
— Nei, hvíslaði Sally. — Ég er ....
bara hrædd.
— Hrædd, endurtók hann og tók eftir
hversu hún skalf.
— Já, hvíslaði Sally. — Ég er hrædd
um að eitthvað komi fyrir yður, þegar
þér farið til austurstrandarinnar til þess
8 FÁLKINN
að vinna við þær hræðilegu aðstæður,
sem þar eru, hitabeltissólin, eitruðu
skordýrin og......
Charles Fluting brosti annars hugar:
— Sennilega fer ég aldrei til austur-
strandarinnar.
Hann stundi um leið og hann sagði
þetta og Sally misskildi þá stunu. Jesús
minn, sagði hún. Hann hættir við að
fara til Afriku — mín vegna! Hann
elskar mig sem sagt!
í fyrsta skipti í lífi sínu fann Sally
þörf hjá sér til að tala. Enda þótt hún
væri þögul að eðlisfari, varð hún að
trúa einhverjum fyrir þessu hjartans
leyndarmáli sínu. Hún ákvað að trúa
Doris, beztu vinkonu sinni, fyrir þessu.
Doris hlustaði áköf á hana og lofaði að
steinþegja um þetta að eilífu.
Doris hugsaði um þetta. Þetta var
raunar leyndarmál, en ef hún nú segði
einni manneskju frá því, og sú lofaði að
segja ekki nokkurri lifandi manneskju
það. . . . Síðan fékk Joan að vita þetta.
Joan bjó hjá Cleo og Cleo neitaðin ein-
faldlega að trúa þessu. Hið sama var að
segja um Mary, Eileen og Grace. En
frú Hardcastle sannfærði þær. Hún
hafði næstum frá fyrstu hendi, eins og
hún orðaði það, að dómprófasturinn
hefði þegar gefið samþykki sitt. Og eins
og gamla frú Clump sagði, þá var þetta
svo sem ekki amalegt........
Þetta kvöld var frú Clump félagi
Charles Fluting í wist á prestsetrinu.
Hún afsakaði það við hann, hversu utan-
gátta hann var. Það var ekkert undar-
legt, að hugur hans beindist að öðru
en hversdaglegri wist, eins og í pottinn
var búið. Og Charles var vissulega ann-
ars hugar. Hann var að hugsa um trú-
boðið á austurströndinni.
Sally kom og leysti einn af við spila-
borðið. Hún roðnaði og leit ekki upp
frá spilunum. Allir sem viðstaddir voru
störðu á Charles og Sally og meira að
segja Charles veitti þessu eftirtekt.
Hann leit upp undrandi. Á hvað var
fólkið eiginlega að glápa? Og hvers
vegna var Sally svona rjóð í framan?
Hvað hafði hann sagt henni, þegar þau
fóru í hjólreiðaferðina. Hann leit upp
og í augum hennar sá hann það, sem
hann óttaðist mest. Hún tók spilin af
honum brosandi meðan allir í stofunni
héldu niðri í sér andanum.
Þegar miðdegisverður var borinn á
borð, voru allir óvenjulega nærgætnir.
Þau læddust út og lofuðu honum að vera
einn með Sally. Hún snéri sér að hon-
um og svipurinn í augum hennar var
þannig, að honum rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Hann var einföld,
Smásaga
eftir
Noel
Baylis
en heiðarleg sál, og hann skorti ekki
hugrekki. Hann var kannski dálítið
ósamkvæmur sjálfum sér, honum tókst
ekki alltaf að velja hugsunum sínum
rétt orð, en hann vildi alltaf hafa allt
á hreinu. Og þetta var misskiiningur.
Það urðu engin átök, engar háværar
afsakanir eða tár. Sally féll bara í yfirlið
og þegar hjálpandi hendur höfðu komið
með lyktarsaltið, gekk Charles heim og
skrifaði biskupnum. Tveimur vikum
síðar iagði hann áf stað til austurstrand-
arinnar.