Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 14

Dag'stund i badm
Þeir höfðu verið að skrifa um bad-
minton á íþróttasíðum dagblaðanna, og
eftir þeim skrifum að dæma var mikið
að gera hjá þeim badmintonmönnum.
Þeir sögðu að badminton væri oft 140
tíma í viku hverri af hátt á fjórða
hundrað manna í fimm íþróttahúsum,
og nú í haust hefðu um áttatíu nýir fé-
lagar farið að æfa. Þetta voru glæsilegar
tölur og forvitnilegar.
Það var nú næsta lítið sem við vissum
um badminton. Vissum samt að notaður
var spaði til að slá fjaðrabolta yfir net,
og leikurinn annaðhvort leikinn af
tveimur eða fjórum, en þá var þekking-
in uppurin.
Svo var það einn daginn að hingað
á skrifstofuna kom maður, einn þeirra
manna sem er í öllu og veit allt — og
við spurðum hann um badminton.
— Þetta er ákaflega skemmtileg
íþrótt, sagði hann, og ekki svo mjög
erfið. Þið gætið þess bara að hitta boltann
rétt á réttu augnabliki og slá hann ekki
í netið, þá er þetta komið. Það getur að
vísu verið atriði í málinu að hitta völl-
inn hinsvegar við netið, en það er sæmi-
Þorvaldur Ásgeirsson.
leg landspilda svo það ætti að takast.
En ef þið viljið fræðast um badminton
þá farið í íþróttahús Vals á laugardag-
inn kemur.
Og laugardaginn næsta þar á eftir
lögðum við leið okkar í íþróttahús Vals
að horfa á nokkra leiki í haustmóti
TBR — Tennis- og Badmintonfélags
Reykjavíkur. —■ Þegar við komum í sal-
inn er þar fyrir talsverður fjöldi af
fólki, sem stendur fram með veggjunum
og horfir með mikilli athygli á þá, sem
úti á gólfinu heyja baráttu sína með
spöðum og boltum. Þeir leika þvert yfir
salinn og í gólfinu eru rauðar línur sem
marka leikvöllinn. Það eru fjórir leik-
vellir í salnum, en þessa stundina er
aðeins verið að keppa á tveimur þeirra.
Á öðrum þeirra eigast þeir við Albert
Guðmundsson og Þorvaldur Ásgeirsson
á móti Kristjáni Benediktssyni og Gunn-
ari Petersen. Við horfum á þá leika
með spaðana á boltann, um leið og við
hugsum til vinar okkar sem sagði að- ekki
væri erfitt að leika badminton. Okkur
sýndist það í fljótu bragði vera nokkur
,,kúnst“ að hitta boltann rétt á réttu
augnabliki. Og það sem meira er, það
Albert Guðmundsson.
virðist þvælast fyrir þeim að hitta völl-
inn hinsvegar við netið, og þegar svo
ber undir kallar maður sem stendur
uppi á stól við netið: Útaf. Þetta mun
vera dómarinn og hann hefur spjald
í hendinni og færir inn á það þegar
mönnum mistekst. Þá er hann að telja
stigin.
Það er gaman að fylgjast með þeim
hvernig þeir beita spaðanum á boltann ,
og þetta kostar mikla hreyfingu og
skjóta. Og' stundum ná þeir góðum
slætti og mótspilararnir koma engum
vörnum við og boltinn liggur í gólfinu <
eða þeir slá hann í netið. Áhoi'fendur
klappa þegar þeim finnst vel unnið
og þeir eru ólíkir áhorfendum að knatt-
spyrnu eða handknattleik sem sí og æ
eru æpandi fúkyrði. Hér heyrast ekki
fúkyrði.
Við náðum tali af Gunnlaugi Þorvalds-
syni og hann fræðir okkur um eitt og
annað í sambandi við íþróttina.
— Hvaðan er þessi íþrótt upprunnin?
—- Þessi íþrótt er austan úr Asíu og
eftir því sem ég bezt veit er hún heitin
eftir höll í Indlandi. Það voru Bretar
sem báru hana til Evrópu og kynntu