Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 18

FÁLKINN heíur hér nýjan og skemmtilegan
greinaflokk um konur í lífi Napoleons keisara. Alls
verða greinarnar sex og birtast í þessu og næstu
fimm blöðum. I þessari fyrstu grein segir frá hin-
urn skemmtilegu kynnum Napoleons og Désirée og
viðbrögðum hennar þegar hún fréttir, að Napoleon
ætli aS kvænast hmni alræmdu Madame Talhens.
KONUR í LÍFI NAPOLEONS
DESI
Désirée vaknaði og brosti til systur sinnar, Julie, sem
þegar var komin á fætur. Síðan lokaði hún aftur augunum,
sneri sér á hina hliðina og gróf andlitið niður í koddann.
Henni mundi áreiðanlega leyfast að sofa stundarkorn í
viðbót. Það var venjan, þegar von var á gestum. „Hún
Désirée litla flækist bara fyrir“ sögðu þau, móðir hennar,
stóra systir hennar, hún Julie, og öll hin. Það var bara
faðir hennar, sem ekki tók undir þessi ummæli. „Þú ert
fjölskyldunni mest virði“ var hann vanur að hvísla að henni.
„En við skulum lofa þeim að komast að raun um það
sjálfum“. En nú var faðir hennar illu heilli látinn.
Désirée hafði ráð undir rifi hverju. Henni var til dæmis
þegar orðið ljóst, að ef hún átti að losna við hið eilífa
nöldur í Julie systur sinni, þá var ekki nema eitt ráð til
við þvi: Julie varð að eignast góðan eiginmann og ala
honum hóp af börnum, sem hún gat nöldrað við. Og einmitt
í gær hafði hún fundið mann handa Julie. Það var snotur
ungur maður á bezta giftingaraldri, — með hvítar tennur
og fjörleg, grá augu. Hann talaði að vísu dálítið einkenni-
lega frönsku og nafnið hans var í hæsta máta einkennilegt
og erfitt að muna það. En hann var sonur greifa frá Korsiku
og bróðir hans var hershöfðingi. Hún hafði boðið þeim báð-
um til miðdegisverðar á miðvikudag, og nú var sá dagur
runninn upp. Auðvitað hafði Désirée fengið ákúrur fyrir
að gerast svo djörf að bjóða þessum ókunnu mönnum heim,
en engu að síður var allt kvenfólk hússins í óða önn að
undirbúa komu þeirra.
Désirée reis upp í rúmi sínu og teygði sig. Það var víst
kominn tími til að fara á fætur. Hún þurfti að koma því
í kring að Julie klæddist hvíta kjólnum sínum. Þegar hún
var í honum kom barmur hennar svo vel í ljós. Og einnig
þurfti hún að sjá um, að Julie og ungi maðurinn höfnuðu
loks í sýrenulystihúsinu í garðinum. Hann bítur áreiðanlega
á agnið, hugsaði Désirée, um leið og hún hoppaði út úr
rúminu. Hún hafði verið svo' hyggin að koma því að í sam-
tali sínu við unga manninn, að faðir þeirra, silkikaupmaður-
inn, hefði látið dætrum sínum eftir ríflegan heimanmund.
Hundrað og fimmtíu þúsund gullfranka! Ungi maðurinn
lézt að sjálfsögðu ekki hafa hinn minnsta áhuga á því.
Désirée brosti með sjálfri sér.
Hún smeygði náttkjólnum yfir höfuðið, fleygði honum
frá sér og stillti sér upp fyrir framan spegilinn. Hún mundi
vissulega klæðast öðruvísi náttkjólum, þegar hún gifti sig
sjálf. Hún dillaði sér ofurlítið fyrir framan spegilinn og
sagði við sjálfa sig:
— Vöxturinn er alls ekki sem verstur. Og ég sem er
ekki nema fimmtán ára!
Hún sté nokkur skref aftur á bak til þess að geta skoðað
sig betur í speglinum.
— Alls ekki sem verst, sagði hún og brosti. — Eða hvað
finnst yður, herra hershöfðingi, bætti hún við og lyfti öðrum
fætinum. — Hafið þér nokkurn tíma séð svona nettan fót?
— Við hvern ert þú eiginlega að tala?
Hurðinni var hrundið upp og Julie systir birtist í dyra-
gættinni.
— Þú ættir að skammast þín, Désirée, sagði hún. —
Klæddu þig og það á stundinni!
— Vertu róleg, Julie mín, svaraði Désirée. —■ Ég var
bara að æfa mig í að umgangast hershöfðingja. Já, meðan
ég man: Þú ættir að klæðast hvíta kjólnum þínum í dag.
18 FÁLKINN