Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 19

Ef ég hefði svona þrýstinn og fallegan barm eins og þú,
þá mundi mér ekki koma til hugar að klæðast kjólum sem
eru alsettir blúndum alla leið upp í háls. Þú verður að
fylgja mínum ráðum, Julie. Mundu, að það var ég sem
útvegaði þér þennan fallega unga mann, sem kemur hingað
í dag.
— O, þú ert hræðileg, Désirée, sagði Julie og stundi
þungan. Samt lét hún tilleiðast og klæddist hvíta kjólnum
sínum.
Þegar gestirnir komu og stöfuðu umhyggjusamlega nöfnin
sín, kom í ljós, að maðurinn sem Désirée hafði ætlað systur
sinni, hét Guiseppe Buonaparte, en hann kaus helzt að
kalla sig Joseph upp á franskan máta. Hershöfðinginn,
bróðir hans, hét því einkennilega nafni Napoleone.
Þetta var sá minnsti hershöfðingi, sem Désirée hafði
augum litið. Hann var ekki nema rétt hálfu höfðinu hærri
en hún sjálf. Hann var grannvaxinn og lipur, en þurr og
ókurteis í framkomu. Hann þagði lengi vel meðan á borð-
haldinu stóð, og svaraði aðeins einsatkvæðisorðum, ef á
hann var yrt. Og svo var hann svo hversdagslega til fara.
Það gat varla heitið að neinir gullhnappar væru á einkennis-
búningi hans. Désirée andvarpaði af vonbrigðum. Þá allt í
einu leit hershöfðinginn upp, mætti augum hennar og hló.
Eftir það varð stemningin ögn léttari og ekki eins þvinguð.
Það reyndist auðvelt að koma Julie og unga manninum
í lystihúsið að miðdegisverðinum loknum.
— Ég hef oft verið að velta því fyrir mér, hvort marmara-
platan í lystihúsinu er ekki frá Ítalíu, sagði Désirée.
Þá leit Napoleone til hennar og brosti.
— Við skulum athuga málið, sagði hann og bauð henni
arminn.
— Það hlýtur að vera róla í þessum lystigarði, sagði
Napoleone við Désirée, þegar þau höfðu skilið Julie og
Joseph eftir við hina umtöluðu marmaraplötu.
— Hvernig vissuð þér það, herra hershöfðingi?
— Ég er bezti stjórnandinn í franska hernum, sagði
hershöfðinginn. — Góður stjórnandi verður að vita við
hverju er að búast á hverjum stað.
Þau gengu hægt um garðinn og aldrei þessu vant þagði
Désirée og virti hann fyrir sér á laun. Hann hafði nettar
hendur. Og eiginlega var hann alls ekki svo lítill. Hann
var herðabreiður undir einkennisbúningnum, og á hökunni
mátti sjá, að hann vissi hvað hann vildi.
Og hann hafði skær, grá augu. Og hann var unglegur.
Það var ekki hægt að ímynda sér, að hann væri tuttugu
og fimm ára. Og munnur hans, þegar hann brosti eins og
núna . . . Désirée roðnaði skyndilega.
— Þú ert laglegri en systir þín, sagði hershöfðinginn
og lyfti henni upp í róluna.
— Ég veit það, sagði Désirée og fékk nú aftur málið.
Hershöfðinginn hló og ýtti rólunni af stað.
— Alveg rétt. Maður á ekki að skýla sér að baki fölsku
lítillæti.
— En hún hefur stærri barm en ég, sagði Désirée, sem
var barn síns tíma og unni réttlætinu.
— Þú skalt ekki hafa áhyggjur af því, sagði Napoleone
og ýtti rólunni rösklega. — Hversu mikinn heimanmund
sagðir þú, að systir þin fengi?
— Hundrað og fimmtíu þúsund gullfranka, hrópaði Dé-
Framh. á bls. 28.
fXlkinn 19