Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 23

una lýsa eftir malaranum, áður en
langt um liði.
Goritsky snýr sér aftur að lögreglu-
þjóninum. Rödd hans er þrungin ís-
kaldri fyrirlitningu. — Það er í yðar
verkahring, Barði, að þagga niður ill-
girnislegt bæjaslúður, en ekki að halda
því á lofti.
Blygðunarroði hleypur fram í andlit
Barða. Hin kuldalega rósemi Goritskys
hefur endurvakið minnimáttarkennd
lögregluþjónsins, og hann fokreiðist.
— Ha, þér hafið svei mér breytzt æði
mikið á þessum árum, sem þér hafið ver-
ið fjarri görðum, Goritsky. Það er ekki
einu sinni orðið hægt að tala við yður,
eða hvað? Drottinn minn dýri! Hvers
vegna eruð þér orðinn svo skapstirður?
Er það af því að Kristín sé farin að
líta í aðra átt, það skyldi þó ekki vera?
Það hneggjar illgirnislega í Barða
úti í myrkrinu.
Goritsky stendur uppi á dyrapallin-
um og snýr baki við Ijósinu í glugg-
anum. Andlit hans er í skugga, svo
Barði fær ekki séð áhrif háðsyrða
sinna. Hann sér einungis háan og herða-
breiðan baksvip hans bera við birtuna.
Sér ekkert annað en óbifanlega ró.
Hann langar til að sundra þessari ró,
þessu jafnvægi, þessum virðuleik. Og
hann heldur áfram af magnaðri mein-
fýsi: — Ha! Hún hefur komizt í kynni
við þá, sem betri eru, Goritsky ... bæði
Pál Glomp og þenna Martein Brunner.
Eða hvað voruð þér að hugsa meðan
þér voruð fjarri? . . . Datt yður í hug,
að Kristín,litla gætti sakleysis síns sí og
æ, þangað til yður hentaði að koma heim
til að njóta þess?
Barði snarþagnar og bregður nokk-
uð. Utan úr myrkrinu heyrist dimmt
og ógnþrungið hljóð, blendingur af
hásu hrópi og ógnandi urri.
Þetta er óskemmtilegt augnablik.
Stormurinn ýlir í upsum hússins fyrir
aftan Goritsky, sem gengur hægum
skrefum n|ður þrepin og til lögreglu-
þjónsins. Hryðja af regni fer yfir, há-
reysti berst neðan frá kránni. Síðan er
allt þögult á ný. Gorisky nálgast stöð-
ugt. Barði fær ekki séð svip hans, en
grunar, hvernig hann muni líta út. Og
við þann grun er sem kverkar hans
herpist saman af kvíða.
Hann leitar eftir einhverju til að snúa
þessu upp í gaman, en man ekki eftir
neinu að segja, engu. Skelfingin lamar
hann, þegar hann sér að Goritsky reiðir
upp hnefann og ræðst öskrandi á hann
í myrkrinu.
Barði hrasar aftur á bak. Grípur eft-
ir einhverju til að styðjast við, en fell-
ur svo endilangur aftur fyrir sig. Ein-
kennishúfan flýgur eitthvað út í nátt-
myrkrið og hnakkinn skellur niður á
veginn með dumbum dynk.
Goritsky situr á hækjum sér uppi yf-
ir lögregluþjóninum eins og válegt villi-
dýr. Svo grípur hann fyrir kverkar
Barða.
— Kvikindi, hvæsir hann. — Bölvuð
illgirnisnaðra.
Barði reynir að losa sig úr greipum
andstæðingsins. Árangurslaust. Takið
herðist æ meir að hálsi hans, og Barði
berst nú fyrir lífi sínu. Ef hann gæti
bara náð til byssunnar. Hann finnur
til byssuhylkisins undir baki sér, en
nær ekki til hennar, getur ekki annað
en fálmað út í loftið.
Angist dauðans veitir honum ofur-
mannlegt afl. Hann fær varpað sér til
hliðar með snörpum rykk, og eitt and-
artak losnar hengingartakið um háls
honum.
— Hjálp! Skelfingarópið berst út í
náttmyrkrið og fólk rennur á hljóðið.
Brátt hefur safnazt hópur manna um-
hverfis þessa áflogaseggi sem veltast um
á götunni. Þarna er hrópað og baðað út
höndum.
— Hættu þessu, Goritsky! Þú gengur
af honum dauðum!
Goritsky heyrir það ekki. Tekur varla
eftir því, að hann er þrifinn af sterkum
höndum og dreginn ofan af fórnarlambi
sínu. Síðan stendur hann riðandi og
starir vitfirrtum augum á manninn sem
liggur fyrir fótum hans.
Barði er ekki einfær um að rísa á
fætur. Hjálpsamar hendur veita hon-
um stoð og styttu. Grannur blóðtaum-
ur rennur niður háls hans úr rispu á
kinninni.
— Þetta verður dýrt spaug! kallar
einhver í hópnum. — Minnst tvö ár!
Nú er Goritsky farinn að átta sig.
Hann lítur í kringum sig, sér hvarvetna
forvitin og óttaslegin andlit og strýkur
hendinni snöggt yfir augun.
Barði óttast nýja árás af hans hálfu.
Hann hörfar eitt skref aftur á bak og
bregður skammbyssunni á loft. En áður
en honum vinnst tími til að miða henni,
snýr Goritsky sér við, slær ógnandi um
sig með hnefunum og reynir að brjóta
sér braut út úr mannþrönginni.
— Stöðvið hann! öskrar Barði.
Nokkrir menn grípa til Goritsky, en
hann lætur höggin ríða og tekst að
snúa sig út úr öllum þessum handleggj-
um, sem eru eins og flækja umhverfis
hann. Nú stendur hann fyrir utan þyrp-
inguna. Eina — tvær sekundur er hann
í vafa, ... svo þýtur hann af stað, út
úr þorpinu.
— Stöðvið hann, stöðvið hann! heyr-
ir hann gjammað að baki sér. Svo er
hann horfinn út í myrkrið.
Goritsky hleypur fyrir hornið á veit-
ingakránni og heldur þaðan áfram upp
hlíðina. Andartak nemur hann staðar í
hléi við stórt, blaðlaust linditré. Þaðan
sér hann hvar áætlunarvagninn frá
Aschaffenburg ekur upp að kránni.
Bíllinn nemur þar staðar og tvær mann-
eskjur stíga út úr honum. Goritsky
Framh. á bls. 24
FALKINN 23