Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 24
LITLA SAGAIM EFTIR WILLY BREIIMHOLST
Ráðgóðir mannræningjar
Glæponarnir Nikki stórnefur og
Bússi ör í eyra, sátu yfir wiskíglasi,
daprir á svip. Nokkrum tímum áður
höfðu þeir gert tilraun til bankaráns
í stórum banka í Chígakó, en Stórnef-
ur hafði verið taugaóstyrkur og þegar
nokkrir lögregluþjónar höfðu komið
inn til að skakka leikinn hafði hann
hleypt af nokkrum kúlum fyrir fram-
an hina stóru breiðu skó lögregluþjón-
anna til þess að láta þá vita, að þeir
ættu að kunna fótum sínum forráð.
Það varð mikill glundroði, en Bússi
hafði í öngþveitinu krækt í nokkra
búnka af óborguðum víxlum og nú
sátu þeir og skulduðu eina og hálfa
milljón dala.
— Nei, þetta eru erfiðir tímar, sagði
Stórnefur og andvarpaði. Bankarán
eru ekki lengur eins og þau voru í
gamla daga, þegar fólk sparaði og
lagði peningana inn. Þegar manni
dettur í hug nú að krækja sér í örfáa
skildinga er kassinn tómur. Þetta er
eins og að koma á baðströnd á að-
fangadagskvöld. Þá er þar ekki sála.
Við verðum að finna upp á einhverju
nýju.
Þeir sátu lengi og hugsuðu málið.
Þá fékk Bússi hugmynd. — Mannrán,
sagði hann og setti wiskíglasið frá sér.
Mannrán er aftur komið í tízku.
Stórnefur var ekkert sérlega hrif-
inn.
— Ég hef aldrei dáðst að barnavæli,
sagði hann.
— Hver var að segja að við ættum
að ræna börnum?. Ég hef miklu betri
hugmynd. Endurnýjun á hinni göf-
ugu list, mannráninu. Nennirðu að
heyra hver hún er?
Stórnefur kinkaði kolli og hellti í
glasið sitt.
— Manstu, þegar ég losaði feitu
kellinguna, sem poppkorn kóngurinn
Markús Fróbiss er giftur. við kjöltu-
rakkann? Þá gerðist ég þjónn hjá þeim
hjónum til þess að koma öllu í kring.
Það var alls ekki svo leiðinlegur tími,
því þá kynntist ég því, að peningar
eru ekki eintóm hamingja. Hún, frú
Fróbiss, hafði mjög stíft taumhald á
manni sínum. Þetta var skelfing leið-
inleg kelling og herra Fróbiss hafði
það hvorki vont né gott. En þegar
hann kom seint heim......
— Farðu nú að koma að þessu, greip
Stórnefur fram í, hvoru eigum við að
ræna. Honum eða henni?
—■ Henni.
— Ef hún er í raun og veru svo
leiðinleg sem þú heldur fram, þá
verður það engin sæla að gæta hennar.
— Það verður allt í lagi. Maður
verður að ieggja eitthvað á sig, ef
maður ætlar að krækja í hálfa mill-
jón.
Stórnefur fékk stöðu sem einka-
bílstjóri hjá poppkornkónginum og
dag nokkurn þegar hann hafði troð-
ið frúnni inn í Kátiljákinn, ók hann
beint niður að pakkhúsi við höfnina
í stað þess að aka til snyrtistofunnar,
þar sem flikkað var upp á fegurð frú-
arinnar. Við pakkhúsið beið Bússi
með kefli, sem stungið var upp 1 hina
æpandi frú. Síðan var hún bundin
Framhald á bls. 32.
RA1JÐA FESTIN
Framhald af bls. 23.
þekkir gjörla að það er Kristín og gamli
malarinn. Síðan halda þau af stað út
veginn og leiðast í áttina heim til gömlu
mylnunnar. Malarinn er þreytulegur og
dregur fæturna eftir sér. Hann gengur
eins og öldungur, sem lífið hefur leikið
grátt.
Goritsky varpar öndinni þunglega,
síðan heldur hann áfram hlaupum sín-
um í myrkrinu. Óðs manns tryllingur
stendur uppmálaður á örum settu and-
liti hans.
Alltaf bætist við æpandi mannfjöld-
ann, er safnast hefur saman utan um
Barða lögregluþjón.
— Hvað er eiginlega um að vera?
spyr einhver í útjaðri þyrpingarinnar.
— Goritsky er búinn að hálfdrepa
hann Barða, er svarað úr mörgum átt-
um í einu.
Barði stingur byssu sinni aftur í
hylkið og dustar óhreinindin af einkenn-
isbúningi sínum. Því næst þurrkar hann
blóðið framan úr sér og setur embættis-
húfuna á hálfsköllótt höfuð sér.
— Ég verð að hringja á auga lifandi
bagði, stynur hann loks upp.
— Þú getur hringt handan úr kránni,
Barði.
Óðamála múgurinn ýtir nú Barða á
undan sér í átt til veitingahússins. Stór-
tíðindi hafa nú gerzt í þessu litla þorpi
þau berast eins og eldur í sinu frá einu
húsi til annars. — Goritsky hefur ráð-
izt á sjálfan lögregluþjóninn. Karlarnir
smeyja sér í stígvél, fleygja yfirhöfn
yfir herðar sér og hlaupa til knæpunn-
ar. Konurnar hópast saman og ræða
viðburðinn aftur og fram yfir kaffiboll-
anum.
Barði hefur naumast stigið yfir þrös-
skuldinn, er hann æðir að símanum.
Hann hringir til yfirvaldanna í ná-
grannabæjunum og skýrir þeim frá því
sem gerzt hefur. Hann lýsir Goritsky.
— Takið manninn fastan, hvað sem það
kostar! En gætið ykkar! Hann er stór-
hættulegur viðureignar!
Þegar því er lokið, sezt hann eins
og ættarhöfðingi við aðalborðið, en
spurningunum rignir yfir hann eins og
stórskotahríð. Allir vilja ryðjast að borð-
inu.
— Það verður að finna hann og það
verður að hegna honum! lýsir Barði
yfir um leið og hann þurrkar ölfroðu
af munni sér.....Árás á embættismann
við starf sitt. Það verða svei mér alvar-
leg málaferli þetta, fyrir Goritsky.
Hann kemst ekki hjá því að verða
ákærður fyrir .... tilraun til mann-
dráps!
Barði litast um í hópnum, og þegar
hann er að virða fyrir sér öll þessi ótta
og furðu lostnu andlit, sem raða sér
kringum borðið í svælu tóbaksreyks-
ins, lýstur eitt örsnöggt augnablik
niður í vitund hans óþægilegri hugsun.
Framh. í næsta blaði.
24 FÁLKINN