Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 12

KONUR I LIFI NAPOLEONS
ÞAÐ VAR kalt og hráslagalegt veður. Það snjóaði eins
og í Stokkhólmi, stórar snjóflygsurnar loddu við skinnhúf-
una. Désirée vafði pelsinum fastar utan um sig.
— Yðar konunglega tign ætti ekki að klæðast svona dýr-
mætri skinnkápu í hvaða veðri sem er.
Rödd gömlu, tryggu barnfóstrunnar hljómaði fyrir eyrum
hennar. Gamla, góða María, sem hafði elskað hana og hug-
hreyst svo lengi sem hún mundi eftir, og þótti enn þá jafn
vænt um hana, þótt hún ávarpaði hana með svo virðulegum
hætti.
Einmitt þennan dag hafði María ekki talað eins giaðlega
til Désirée sinnar eins og hún var vön. Þvert á móti hafði
hún hjálpáð henni til að laumast út bakdyramegin, svo að
enginn af þjónunum yrði var við hana. Það mundi nefnilega
ekki talið hæfa Désirée krónprinsessu af Svíþjóð, að vera
ein á gangi um götur Parísarborgar. Það gegndi allt öðru
máli þótt Désirée Clary fengi sér ofurlitla gönguferð.
Henni varð kalt á fótunum og hún leitaði skjóls í dyra-
skyggni. Hann mundi áreiðanlega koma þessa leið, þegar
hann færi heim til Tuileriene. Það fór vart hjá því, að hann
æki um þessa götu. Hvernig mundi hinn mikli Napoleon
líta út, núna, þegar hann hefði ekki lengur neinn her. Mundi
mega lesa í hörkulegum andlitsdráttum hans, að hann hafði
orðið að skilja hermenn sína eftir á hinum miklu, snævi-
þöktu steppum Rússlands, soltna, særða, helfrosna? Og
Jean-Baptiste, sem sat í vetrarríkinu sínu lengst í norðri
mundi hann nú leggja sitt af mörkum til þess að umkringja
sinn særða örn? Hvað mundi hann segja, ef hann vissi, að
eiginkona hans, Desidaria krónprinsessa, stóð her og þrýsti
sér upp að dyraskyggni á almannafæri, til þess að endur-
heimta ofurlítið leiftur af æskuást sinni?
Það voru fáir á ferli. Það voru lítil líkindi til þess að hún
mundi þekkjast. Fólkið sem framhjá gekk var á hraðri ferð
og var auk þess niðurlútt og þungbúið. Hinn mikli her
frönsku þjóðarinnar var glataður. Herferðin til Rússlands
hafði orðið ömurlegur harmleikur. Allir höfðu vonað hið
bezta í lengstu lög. Mikill fagnaður hafði ríkt í París, þegar
gleðifréttirnar bárust: „Moskva hefur verið tekin!“ En síðan
fréttíst ekkert frekar. Hver vikan leið á fætur annarri, unz
keisarinn lýsti því yfir, að „herinn ósigrandi“ væri liðin
undir lok.
Skyndilega varð Désirée svo þreytt. Fætur hennar voru
ískaldir og hún var komin með sultardropa í nefið. Hversu
fáránleg var ekki þessi hugmynd hennar að ana út í þetta
óveður? Hún, sem var krónprinsessa af Svíþjóð! Hvað hafði
hún hér að gera? En rétt í þann mund og hún hafði ákveðið
að fara, heyrði hún hófaskelli. Þeir hljómuðu eitthvað svo
dapurlega í hinum veturþreytta bæ. Eins og lest af haltr-
andi hestum. Hún beygði sig áfram og sá lestina nálgast.
Kunnuglega veru bar við grábleikt ljósið. Hinn frægi þríJ
hyrndi hattur var svartur eins og hrafnsvængur. Hesturinn
hrökk við, þegar hún hljóp út á götuna og ekillinn tók í
taumana. Napoleon starði niður á Désirée. Andlit hans var
grátt og tómt.
— Hvað viljið þér, kona góð?
— Mig langaði bara til að bjóða yðar hátign velkominn
heim, sagði Désirée og hneigði sig, svo að dýrmæti pelsinn
dróst við götuna.
— Désirée! Hvað er yðar konunglega tign að gera úti í
þessu veðri?
Augnaráð hans varð allt í einu fjörlegra en áður og hann
beygði sig niður. — Kemur frúin með boð frá eiginmanni
sínum? Vill hann ganga í lið með mér nú? Hann hefur þá
ekki enn gleymt sínu gamla föðurlandi?
Glampinn í augum hans dó út, um leið og hún hristi höf-
uðið og stamaði:
— Hann ... hann veit ekki að ég er hér. Ég ætlaði bara .. .
Hún beit á vörina og fannst hún vera heimskuleg. Hvað
hafði hún hér að gera?
12
Siða>sta> st
Napoleon starði hugsandi á hana andartak, gaf leiðsögu-
manni sínum stutta skipun um að halda áfram, en sveiflaði
sér niður á götuna.
— Við förum hérna inn, sagði hann og dró hana með sér
inn í dyraskyggnið.
— Það er ekki gott fyrir hið góða nafn frúarinnar að láta
sjá sig með keisara, sem hefur engan her.
— Engan her, endurtók hann og lét aftur augun. Síðan
bætti hann við: — Og hvers vegna stendur yðar hátign hér
og bíður? Er það meinfýsni og forvitni sem knýr þig áfram
í þessu athæfi. Langar þig til að sjá unnustann, sem einu
forsmáði þig, lítilssvirtan, krjúpandi L skítnum?
— Napoieon! hrópaði Désirée og stappaði niður fætinum.
•—■ Hættu að velta þér upp úr sjálfsmeðaumkvun. Ég kom
hingað til þess að segja þér, að ég trúi á þig, þrátt fyrir allt.
Keisarinn opnaði augun og leit snöggt til hennar.
— Þá ert þú áreiðanlega eina manneskjan í allri Evrópu,
sem gerir það. Og þessi trú þín, kemur hún frá heilanum
eða hjartanu?
— Það veit ég ekki sagði Désirée og leit til hans óörugg.
FALKINN